The flower that never blooms

Kabanata 1

ANTHEM

6 years ago

"Don't get us wrong Miss Christine we're just here to return Athem's bag" dinig kong sabi ng isang boses ng babae.

"We're not here para mang gulo naman po. So pardon us" sabi naman ng isa pang boses na parang babae din. Those voices where seems to be familiar to me. Maybe those two are my classmates.

I heard the door close so I open my eyes. Yeah I guess it right, nasa hospital nanaman ako.

"Anthem! Buti naman at nagising ka na. Are we too loud? Dapat talaga sinabihan ko na yung mga security na wag mag papapasok ng kung sino sino dito" sabi ni mommy habang lumalapit sa akin.

"No mom it's ok. Narinig kong may isinauli lang sila. What happen to me anyway?" Inabutan ako ni mommy ng tubig at tinanggap ko naman ito dahil nauuhaw na ako. Ilang oras na ba akong natutulog?

"Guess what Honey? It deals with your heart again" napatango ako dahil sa sinabing iyon ni mommy. Ganon na ba ako kahina?

"You're doing your class activity during PE time yesterday and then suddenly you collapsed" dugtong nito. Napatingin ako sa dibdib ko 2 years ago I have my Total Artificial Heart surgery in Paris, France. Halos isang taon din akong nag stay don bago ako tuluyang pinayagang umuwi na dito sa pilipinas at dito nalang mag pagaling hangga't di pa sila nakakahanap ng Heart donor sa akin.

"Anthem, If this continue we will go back to Paris for your medication" napatingin ako kay mommy na halatang halata mo sa mukha niya ang pag kalungkot. Hinawakan ko ang kamay niya at saka ngumiti.

"No mommy I can survive here. May 3 or 2 years pa naman ako diba? Trust me makakahanap tayo ng heart donor before my time ends" nakita kong mangiyak ngiyak na si mommy dahil sa sinabi kong iyong kaya kumuha ako ng tissue at saka pinahidan ang luhang pumapatak sa mata ni mommy. We both don't know kung makakaabot pa ko ng ilang taon bago makahanap ng heart donor kasi hanggang ngayon ay wala paring willing mag donate sa akin ng puso.  Ever since I had my TAH surgery nag kataning na ang buhay ko dahil 4 to 5 years lang ang itinatagal ng mga taong nag undergo ng surgery na ito. Maswerte lang talaga ako dahil nalagpasan ko ang 130 days na taning sa buhay ko.

"By the way how about the media?" Pag iiba ko ng topic dahil mashado ng madrama ang kapaligiran.

"Kinakausap na sila ng manager mo at pinalabas nalang namin na you have a high fever kaya you will take a rest na muna" I sigh. Kakabago ko palang sa showbusiness ganito na agad ang nangyari sa akin.

"Anthem! Buti nalang talaga gising ka naaaaa" speaking of my manager. Nagulat nalang kami ni mommy ng biglang bumukas ang pinto at iniluwa noon si Manager Hanji. 5 years lang ang tanda niya sa akin, medyo nerd, madaldal, kalog at masaya kasama kaya nag kakasundo talaga kami.

"Manager, mag dahan dahan ka nga aatakihin ako sayo sa puso eh" sabi ko dito pero parang hindi ako pinansin. Derederetso lang siya sa akin at bigla nalang akong niyakap.

"Buti naman at gising na ang alaga koooo" ani nito habang nakayakap padin sa akin. Hindi pa dapat siya kakalas sa akin kung di pa tumikhim si mommy.

"Hello Madame Tine! Naayos ko na po ang lahat! Pati ang schedule at projects ni Athem for the next few months ay naayos ko na den. Buti nalang talaga't natapos na ang kontrata niya sa isang upcoming movie kundi mas mahihirapan tayo" hinawakan nito ang balikat ni mommy at saka inalog alog. Mukhang nairita naman si mommy kaya hinawi niya ang kamay nito sa kanya. Napangiti ako.

"Hoho! Mukhang ok na ang alaga ko ah! Ready to travel ka na nga talaga!" Biglang nawala ang ngiti ko sa labi dahil sa sinabing iyon ni Manager. Napansin naman iyon ni Manager kaya napatingin siya kay mommy.

"Hala madame Tine, hindi pa ba niya alam?" Nag tatakang tanong nito. Lumapit naman sa akin si mommy.

"Anak, napag desisyonan namin ng Manager mo na-"

"Na sa Batangas ka na muna mag i-stay hanggang sa maging ok na ang kalusugan mo. Ok ba yon? Ok ba yon?" Parehas kaming napaface palm ni mommy dahil sa iniastang iyon ni manager. Kahit kailan talaga napaka hyper nitong Manager ko na to, akala mo lagi parang bata.

Napabuntong hininga si mommy at saka itinuloy ang kanyang sasabihin.

"Batangas is much better kesa dito sa Manila. Mag s-stay ka na muna doon together with your grandparents. Mas maganda ang simoy ng hangin doon kesa dito and the doctor said that mas makakabuti nga kung makakalanghap ka ng sariwang hangin. Please do agree with us" hinawakang muli ni mommy ang kamay ko na para bang nag mamakaawa. Binawi ko ang kamay ko at saka nag iwas ng tingin.

"You know I hate living in province. And my career is here, I don't want to end what I have started"

"Pero naayos ko na ang lahat Anthem. Sinabi kong mag babakasyon ko lang don at mag papahinga. Kinausap ko na din ang ibang agencies na bawal ka munang tumanggap ng kung ano anong projects such us movies, series, and what so ever-"

"But I'm an artist! Para saan pa ang pagiging artista ko kung ititigil nyo ang pag kuha ng ibang projects?!" Mukhang nabigla silang dalwa dahil sa sinabi kong iyon. Napataas ata ang boses ko. Nag katinginan ang dalwa ngunit di nag tagal ay hinawakan ni Manager Hanji sa balikat si mommy.

"Excuse me madame pero mas maigi siguro kung ikaw na ang mag papaliwanag kay Anthem" malungkot na sabi nito ata saka nilisan ang kwarto ko. Pag kalabas nito ay nag salita si mommy.

"Look honey, hindi naman namin puputulin ang kontrata mo bilang artista. It's just may iba lang kaming tatanggihan para naman hindi maging ganon kabigat ang trabaho mo. You can attend sone events, do sone promotions, can be a tv hosts etc. Pero hindi na muna ang mga major or big events or movies" mahabang lintanya nito sa akin at hinawakan ulit ang kamay ko. This time ay nanginginig na ito at malamig na din.

"Please son. Please understand us dahil ito nalang naman ang naiisip naming paraan para maging mas ok ka. Please" nagulat nalang ako ng biglang humikbi si mommy. I hate seeing my mom cry because of me, parang feeling ko anlaki kong pabigat sa mundong ito.

I sigh "Fine. If that's what you want, I'm fine with that just please don't cry" sabi ko dito habang inaalo ko siya at pinapatahan. Niyapos ko siya.

"Thank you Anthem" sabi nito habang nahikbi paden.

"No mom, thank you. I love you" sagot ko dito habang inaalo ko paden.

I hope Batangas is not that boring.  I hope their decision is right for me. Wala na din naman akong magagawa kundi ang sundin ang utos nito. They know a lot than me. Mas matanda naman sila at mas may alam kesa sakin so why not give it a try?

🥀