The flower that never blooms

Kabanata 4.5

A N T H E M

🥀

"Lulunurin kita hanggang sa makaalala ka"

"Lulunurin?" Tama ba ang pag kakarinig ko sa sinabi niya?

"Este lalangoy tayo. Marunong ka bang lumangoy?" Tanong nito sakin habang patuloy padin sa pag kaladkad. Medyo nag pupumiglas na ako sa kanya kaya natagalan pa noong narating namin ang tubig.

"Of course!" Mabilisan kong tugon sa kanya. Noong narating na namin ang tubig ay huminto siya at tumingin sa akin.

"Akin na tsinelas mo" utos nito sa akin kaya napatingin ako sa paa ko. Nakasuot padin pala ako ng tsinelas ko.

"Anong gagawin mo?" Maikling tugon ko dito pero bago niya ako sagutin ay inilahad niya ang isa niyang kamay at sabay pamewang na para bang bossing.

"Akin na dali" napairap ako. Wala na akong ibang choice kundi kunin ang tsinelas ko at iniabot iyon sa kanya. Pag lapat na pag lapat palang ng tsinelas ko ay napangiti siya. Ano kaya ang nasa utak nito?

"Berigud ibibigay mo den pala pinapatagal mo pa" malawak paden ang ngiti nito at bigla akong napapikit noong itinaas niya ang isa niyang kamay sa pag aakalang babatukan niya ako but I was wrong, instead she pat my head. Tumagal iyon ng ilang segundo at pag mulat na pag mulat ko ay nakita kong inihagis niya ang tsinelas ko sa dagat at medyo nasa kalayuan ito.

"What the fck are you doing?!" Galit na galit kong tanong sa kanya. Noong akma na kong lalangoy ay bigla niya kong pinigilan.

"Saglit wala pa ngang count down eh andaya mo naman" sabi nito sabay pantay sa pwesto ko. Still I don't get her. Ano bang trip ng babaeng to? Mula noong nag kita kami ay ang weirdo na niya. Bakit ba kinakausap ko pa to? Hindi ba dapat ay nilalayuan ko na to knowing the fact na may balak siyang lunurin ako?

"Game. Pag bilang kong lima saka tayo lalangoy"

"1"

"Anong gagawing mo?"

"2" pag kabigkas niya non ay umaakma siyang parang mag dadive.

"3..." I'm just staring at her weirdness

"4- paunahang kunin ang tsinelas mo ang mahuli manlilibre"

"Wait-" pipigilan ko sana siya sa pag langoy pero nahuli na ko, agad niyang sinisid ang dagat at saka lumangoy. No choice ako kundi sundan siya.

Marahan ko lamang nilangoy ang dagat dahil baka mameet ko nanaman ang limit ko. Ika nga nila 'slowly but surely'. Wala pang ilang minuto ay narating ko na ang kinaroroonan ng tsinelas ko. Nang abot kamay ko na ito ay agad ko itong kinuha.

"I got it HAHA!" tuwang tuwa kong sigaw na para bang bata. Huminto ako saglit sa pag langoy noong wala akong nakitang kahit na anong bakas ni Freesia. Medyo may kalaliman na ang kinaroroonan ko ngayon at lampas tao na ito. Napakapatahimik ng paligid at ang alon lang ng dagat ang maririnig mo.