Alate Cadılık ve Büyücülük Okulu (Katılımlı)

2-

Genç kız mektubu yavaşça okumaya başladı. Bu, gerçek olamazdı. Heyecanla ve üzerine ağır bir yük binmiş olmasıyla bir an durakladı ve gülümsedi. Gülümsemesinden neşeden çok kötülük akıyordu...

♡

Jessica Gözünden
Hogwarts'ın başlamasına daha 2 hafta vardı. Bu yıl işlerin daha farklı ilerleyeceğini nereden bilebilirdim ki? Tamam, size en başından anlatıyorum. Sıradan bir gündü. Odamda her zamanki gibi boş işlerle uğraşırken bir anda kapı çaldı. Ben tam açmaya giderken annem çoktan açmıştı. Gelen Capella idi. Soluk soluğa kalmıştı. "Capella? Ne oldu?" diye sordum şaşkınlıkla. Annemi gözleriyle işaret etti ve "İstersen gel, dışarıda konuşalım." Dedi. Kafamı salladım ve beraber bahçeye çıkıp oradaki bir kütüğün üzerine oturduk. "Evet, şimdi anlat artık.". "Bize yeni bir macera çıktı! A-ama bu seferki çok daha büyük!". Sırıtmaya başladı. Capella ben ve Agatha maceralara atılmaya bayılırdık. Fakat öyle boş maceralar değil de genelde kahramanlık yapmaya çalışırdık ve başımız bunun yüzünden defalarca kez belaya girmişti. "Hmm.. ne macerasıymış bu? Agatha'ya da haber verdin mi?" diye sordum. Derin bir nefes aldı. "Evet ona söyledim. Delphi var ya." "Hangi Delphi?" "Hani şu Voldemort kızı olan, Azkaban'dan kaçmış!".

Capella Gözünden
Bu büyük haberi heyecanla ona verdim fakat o bana boş gözlerle bakmaya başladı. "N...ne? Bir de bunu bana gülerek mi anlatıyorsun Capella! Bu ciddi bir şey!". Bir anda sinirlenmişti. Böyle bir tepki beklemiyordum şahsen. "Ne yapayım! İşte bize gerçekten bir kahraman olmak için şans çıktı!" . Sinirle iç çekti. "Gerçek bir kahraman mı?! Cidden bunu başarabileceğimizi falan mı düşünüyorsun? Bu gerçekten çok ciddi bir şey. Sana oyun gibi mi geliyor?". Ben de yavaşça sinirlenmeye başlamıştım. "Hadi ama! Güya Gryffindor soyundan geliyorsun! Hem Albus ve Scorpius başarmıştı. Biz neden başaramayalım ki?" . Jessica tekrar düşünmeye başladı. "İyi de bir planımız bile yok.". Arkadan heyecanlı bir ses geldi. "Artık var!"

Agatha Gözünden
Bir anda arkalarına cisimlendim ve bağırdım. "Artık var!". Elimde Alate'den gelen mektupları sallıyordum. İkisi de bana şaşkınlıkla bakmaya başladı. Tam ortalarına sıvışarak oturdum. "Babamdan duyduklarıma göre (babası bakanlıkta çalışıyor) bu Delphi denilen kız en son Kanada'da tespit edilmiş. Seherbazlar onu ellerinden son anda kaçırmışlar ve yanında sarışın bir kız daha varmış. Kızın kimliği bilinmiyor fakat Alate denilen okulda okuması çok büyük ihtimal. Ayrıca Alate okulu civarlarında da bir sürü ipucu bulunmuş. Ne dersiniz? Ben zaten cevabı tahmin ettiğimden başvurdum ve kabul edildik!". Nihayet sustuğumda Jess ve Capella'ya söyleyecek pek bir söz kalmamıştı. "Agatha, sen ne ara bu kadar zeki oldun?" Güldüm. "Kardeşimin Rawenclaw olduğunu unutuyorsun!". İkisi de güldü. Onlara mektuplarını verdim. "Tren 3 güne kalkacakmış. Bir ara alışverişinizi yapın! Görüşürüz!"

O gün gelir... Tren istasyonu
Virago Gözünden
Zaman hızlı geçmişti. Ne ara okul açılmıştı anlayamadım. Tabii, şikayetim yoktu. Alate benim 2. Evimdi sonuçta. Bugün normalden daha erken kalkıp valizimi hazırlamıştım. Her şey tamamdı. Hemen alt kata indim. Annem çoktan kahvaltı hazırlamıştı. Babamla beraber oturup sessizce sohbet ediyorlardı. Gülümseyerek yanlarına oturdum. Sabah selamlaşması bitince "Normian nerede?" diye sordum. "Normian uyuyor. Ayrıca hiç uyandırmasak daha iyi. Sen Alate'e giderken hep ağlıyor. Sakinleştirmesi de çok zor. En iyisi hiç ellememek." Dedi annem. Başımı salladım. Onu çok özleyecektim ama yapacak bir şey yoktu. Ailemle keyiflice kahvaltı yaptık. Lezizdi. Ardından bütün eşyalarımı aldım ve evden çıktık. Annem ve ben babamın koluna tutunduk ve babam ile hemen istasyona cisimlendik. Burası sırf Alate için özel bir istasyondu ve mugglelar burayı göremezdi. Daha lacivert trenimizin gelmesine çok vardı. Babam konuştu. "Virago, canım, biz şimdi eve dönelim. Normian kalkınca korkmasın. Sen de o sırada oturup trenini bekle.". Tekrar başımı salladım ve onlara sarıldım. "Sizi özleyeceğim." "Biz de seni tatlım, biz de seni...". Sarılmamız bitince annem bana son bir kez el salladı ve tekrar eve cisimlendiler. Orada bir oturağa oturdum ve kedim Sparkle'ın kafesine baktım. Boştu! Bu nasıl olurdu?! Herhalde kocaman kediyi evde unutmamıştım! Burada bir yerlerde olmalıydı. Telaşla ve "Sparkle!" diye bağırarak etrafta dolaşmaya başladım. O sırada karşıma bir anda çıkan kızı farketmemiştim bile. Utanç verici bir çarpışma anı yaşandı. Kız, kızıl saçlarının altındaki ciddi gözleriyle beni süzüyordu. Zeki biri olduğu kesindi. "Um... şey... kusura bakma..." dedim yerden eşyalarımı toplarken. Kız iç çekti. "Sorun değil fakat sonrasında dikkat etsen fena olmaz.". Bu kızı tanıyordum. Adı Spica'ydı ve Momien öğrencisiydi. Fakat pek bir samimiyetimiz yoktu. Kızdan tekrar özür diledikten sonra kedimi aramaya devam ettim.

May Gözünden
Mortem bir anda kaybolmuştu. Şaka gibi. Zaten okul açılıyor diye gayet psikolojim bozuktu ve şimdi kedim ortalarda yoktu! Sinirle iç çektim ve etrafta onu aramaya başladım. Bulmam çok uzun sürmedi. Yaramaz Mortem başka bir kedi ile oyun oynuyordu. Hemen kedimi aldım. O sırada başka bir kız da soluk soluğa yanımıza geldi. Pembe saçlıydı ve terlediğinden ten rengi de hafif pembeleşmişti. Gülmemek için dudağımı ısırdım. Kız da kendi kedisini yerden aldı ve onunla konuşmaya başladı. "Sparkle! Neden kaçtın. Çok korktum. Seni yaramaz!". En son kendimi tutamayıp güldüm. Kız beni yeni farketmişçesine bana baktı. "Onunla konuştuğunda seni anlamayacağını biliyorsun değil mi? O sadece bir kedi." Dedim kendimden emin bir biçimde. Gülümsedi. "Aslında, evet, anlayabilir. Bu arada ben Virago. Sen Alate'de yeni misin?". Kızın ani samimiyetine şaşırmıştım. "Ben May. Hayır, yeni değilim. Sadece sosyal aktiviteler pek ilgimi çekmiyor. Genelde ortak salonda kitap okurum." diyerek cevap verdim. İçimden bir ses bu kız ile iyi arkadaş olacağımızı söylüyordu...