ZÜHRE

'GEÇMİŞ' YARA

Zühre'nin dayısı oturduğu sedirde rahatsızca kımıldandı. 

-Hayırdır bey, kaç gündür bi'şey var sende. Ne konuşuyon, ne yiyon ne içiyon. Anlat hele ne var ağzında, çıkar da bilelim. 

-Ne olacak kadın ya, yok bi'şey.

-İyi madem sen bilin. Yarın bi kasabaya çarşıya gitsek diyom, okullar açılacak Leman ille defterleri çarşıdan alcam dedi hak dedi. 

-İyi gidin. 

Kadın kocasının bir bahane çıkarmadan, hatta azarlamadan müsade ettiğine şaşakaldı ama kurcalamadı da, uğraşmadan izin koparması joşuna gitmişti.

Dayı'nın çarşıyı da kasabayı da hatta harcanacak parayı da düşünecek hali yoktu. Eskilerden kalma bir kor düşmüştü tam içine. Yatsa yatamaz kalksa kalkamaz olmuştu. Yeniden gün güzüne çıkıp da kendini hatırlatan anılar kalbini sıkıştırır olmuştu. 

Bundan 20 yıl evveldi. Bir kadın seviyordu bu o zamanlar gencecik olan adam. İncecik elli, narin ufak bir kadındı. Ufaktı ufak olmasına da büyüktü yaşı adamdan. Kadın 21'inde adam 15'indeydi henüz. Sırf bu sevda yüzünden evlenmemişti kadın, her gelende ağlamış, suratını asmış oturmuştu. Sonraları küçücük köyde o gördü bu gördü derken duyuldu bu iki gencin aşkı. 

Genç adam ana-babasını aldı karşısına:

-Ben seviyom bu kızı. Evlenmek istiyom. Gidek istiyek baba.

Yaşlı adamın da kadının da kaşlar çatıldı, öfkeyle bağrıştılar:

-Oğlum sen kafayı mı yedin. Ulan ablandan büyük o kız senin. Olmaz rızam yoktur benim bu izdivaça.

Yaşlı kadın hışımla girdi söze:

-Elalemin kalık kızını aslan gibi oğluma gelin diye almam! sen de çıkar bu sevdayı aklından! Bu mevzu burda kapandı..

Kızın evinde işler biraz daha farklı yürüdü tabii..

Ertesi gün köyün su deposunun arkasında buluştular genç aşıklar. Adam öfkeli, kız isekırgın.. İlk olarak arkası dönük, kıza asla bakmayan adam söze girdi:

-Olmaz diyor bizimkiler. Büyüksün benden, hem evlenmeyi daha düşünmüyom ben.

Narin elleri titrek, yüzü morluk içinde bayıldı bayılacak haliyle zor konuştu kız:

-Hep büyüktüm ben senden, yeni mi büyük oldum? Korktum desene sen şuna. Evlenme zaten sen, daha anasından babasından korkan küçücük oğlansın evlenme zaten..

Öfkeyle döndü adam yumruğunu sertçe kaldırdı, kadının morlukla içindeki yüzünü görünce kaldı eli havada öylece. Sakince geri indirdi. Gözleri doldu,

-Ben vazgeçtim bu sevdadan Fatma.. Sen yoluna ben yoluma.. 

Kız öylece çekip giden adamın arkasında baktı kaldı, oturdu yığılırcasına.. Aşk acısı değildi içinde hissettiği, öfke de değildi sadece yorgun hissediyordu. Evlenmemişti bu çocuk için, ufacık bu adam için daha 15inde bu delikanlı için. Gönüldü işte, dinlememişti hiç bir şeyi.. Arkasında duyduğu çalı sesiyle irkildi. Bir celsede ayağa kalktı. Karşısında iriden iki oğlan, pis pis sırıtyorlardı:

-Ooo Fatma kız. Ne arıyon tenhada burda. Dur dur ben diyim yavuklunu mu bekliyon, şu küçük oğlan çocuğunu, yetmez kızım o sana ama ben yeterim ne dersin?

-Ne diyon be sen? Git işine! 

Tam koşacakken diğeri yapıştı koluna sertçe:

-Fatma kız yoksa bu küçük oğlan küçücük şeyiyle bozdu mu seni de evlenmiyon sen?