UNBROKEN VOW (JOURNEY TO FOREVER SEQUEL: UNEDITED_TO BE PUBLISHED UNDER PHR)

Part 7

TEN YEARS BEFORE...

"BENJIE, halika nga rito" napasimangot si Benjamin sa narinig saka naiiling na iniwan ang pagsisibak ng kahoy para puntahan ang Lola niya.

"La naman, Benj ho. Binata na ako eh" aniyang itinama ang Lola niya sa ginamit nitong pantawag sa kanya.

Sa totoo lang lumaki naman siyang naririnig na mula sa matandang babae ang Benjie bilang palayaw nito sa kanya sa pangalan niyang Benjamin. Pero twenty na siya, kaya hindi na siya kumportable sa nickname na iyon. Sa katunayan first year high school siya nang magsimula siyang umangal kapag tinatawag siya ng Lola niya sa ganoong palayaw. Pero parang wala lang iyon sa Lola niya kaya hanggang ngayon ay sige parin ito.

"Eh ano naman ngayon kung binata kana? Ang babae kapag talagang mahal ka, gaano man kabantot ang pangalan mo hindi ka ikahihiya" anitong ipinagpatuloy ang paglalagay sa kaing ng mga hinog ng mangga.

"Ano hong gagawin ko sa mga ito?" tanong niya nang mapuno ng matanda ang kaing.

"Dalhin mo sa mansyon, ang sabi ng Lolo mo eh darating raw ngayon iyong nag-iisang apo ni Don Antonio" ang Lola niya na nakuha naman niya ang ibig sabihin.

Sa pagkakarinig sa sinabing iyon ng kanyang Lola ay mabilis na lumukso ang puso niya. "Si Sara po ba ang sinasabi ninyo?" ang masigla niyang tanong.

"Sino pa nga ba? Eh siya lang naman ang apo ni Don Antonio hindi ba?" ang Lola niyang tiningala siya kaya mabilis niyang binago ang reaksyon ng kanyang mukha. "ano pang tinatayo-tayo mo riyan, gumayak kana!" pagtataboy pa sa kanya ng Lola niya.

Mabilis ang ginawa niyang pagligo. Habang sa isipan niya ay ang pananabik na muling masilyan si Sara matapos ang napakatagal na panahon. Katiwala at matalik na kaibigan ni Don Antonio ang Lolo niyang si Benito sa malawak nitong manggahan. Sa mismong lupain ng mga ito sila pinatira ng matandang Don at maging ng namayapa nito kabiyak na si Donya Isabel na pumanaw dahil sa sakit na leukemia. Habang si Don Antonio naman ay ilang beses naring na-admit sa ospital dahil sa sakit nito sa puso.

Hindi pa niya nakaharap minsan man ang nag-iisang anak ni Don Antonio, pero ayon narin sa ibang nakakakilala rito, kabaligtaran raw ang ugali nito sa mismong mga magulang nito.Sixteen lang yata siya nang una niyang makita ang apo ni Don Antonio sa burol mismo ni Donya Isabel. Sa Norway kasi ipinanganak at nagkaisip si Sara kaya bihira kung umuwi ito ng Pilipinas. Matanda siya ng apat na taon dito kaya twelve lang ito noon.

Alam niyang malayo ang agwat ng pamumuhay nila ni Sara kung tutuusin, pero ang totoo , mula nang unang beses niya ito nakita. Nagkaroon ng pirming direksyon ang buhay niya. Hindi naman mahina ang ulo niya kung tutuusin. Sa katunayan ay nakakapag-aral siya sa Roswell University as full-scholar. Ibig sabihin ultimo pamasahe at allowance ay sinasagot ng eskwelahan. Ang tangi lang niyang kailangang gawin ay i-maintain ang matataaas niyang marka.

Nagkaroon narin naman siya ng girlfriends pero hindi niya maitatangging hindi nawala minsan man sa isipan niya ang magandang mukha ni Sara. Ang perpektong ngiti nito na tila ba kayang pasikatin ang araw kahit nasa kalagitnaan man ang malakas na bagyo.

At ngayon, makalipas ang apat na taon, kung ibibigay ng pagkakataon makikita niyang muli ang babaeng minsan palang niyang nakita ay nagkaroon na ng espesyal na puwang sa puso niya. Kaya naman sobrang nasasabik siya.

Simpleng maong pants at white shirt lang ang isinuot niya. Pagkatapos magpaalam ay kinuha niya ang bisikleta niya saka inilagay sa likurang carrier niyon ang kaing ng mangga, tinalian para hindi mahulog.

Mahirap lang sila, at tanging ang bisikletang iyon ang ginagamit niya sa pagpasok at pag-uwi galing ng eskwela. Pero sa kabila ng lahat ay marunong siyang mag-drive. Tinuruan kasi siya ni Mang Turo, ang personal driver ni Don Antonio na anak narin ang turing sa kanya. Sa katunayan ay mayroon pa siyang professional driver's liscence.Kailangan naman kasi niya iyon sa trabaho bilang crew sa kainang nasa tapat ng kanilang unibersidad.