Yıllar Sonra !

6.Bölüm|Biz yokuz artık.

Ben geldiim :)

Üzgünüm hikayelerin yeni bölümünde zaman fazla geçti :(

İki haftalik bir sınav haftası sürecinde olduğumu belirttim.

Yinede hepinizin sabrı ve anlayısı icin teşekkürlerimi sunuyorum.

Hepinizin yorumlarını bekliyorum :* İyi okumalar.

Hayatında bir kez olsun en özel anlar yaşar insan. Bir kaç saniyelik bile olsa aklı onu en derinlerine işler,kalbi daima o an için atar,duygularıysa zaten akıl ve kalp ile bütün olur.. Bağımsızlığını kaybeder beden. O an için yaşar bir ömür boyu peki ya ben ?

Ben ne için yaşıyorum. Bir kaç saniyelik anlara mı yoksa benim kabullenemediğim gerçeklere mi? Neye yaşıyorum...

Benimde bedenim adeta bağımsızlığını sürdürürken ellerim vücudundan uzaklaşmak istede kalbim hayır dercesine dahada cok yaklaşıyorum ona. Enfes kokusunu birkez daha çekiyorum en içlerime.

Vücudum onu ne kadar özlediğimi belli edercesine tutsak ediyor şimdi ama biliyorum.

Bu yanlış! Herşey yanlış! Kerem'e yaptıklarım yanlış!

Benim hayatım yanlış yalanlarım bile. Bu düşünceler geliyor aklıma hemen kalkıyorum yataktan. Üzerimi düzeltip Kerem'e bakıyorum.

"Ona bunu yapmaya hakkım yok, Ona yakın davranmak onu hala cok sevdigimi belli etmek gibi hakkım yok.Uzak duracagım ondan zorda olsa yapacağım bunu.."

Kerem'in eşorfmanı olduğu icin büyük gelen eşorfmanı yanlarından tutup aşagı iniyorum.. İçimi yiyip bitiren pişmanlık duygusu yine beliriyor ve ben hissetmemeye calışıyorum elimden geldiğince. Kerem'in koyduğu koltuktan elbisemi alıp giyiyorum. Keremin esorfmanlarını katlayıp Kerem'in uyanmasını bekliyorum. Kerem'in soracağı sorulara hazırlanıyorum. Vücudum onu kaybetme korkusuyla baş etmeye çalışıyorum. Gerçeklere hazırlanırken...

~

Uyandığımda yanımda Zeynep'i görmeyince panikliyorum. Yıllardır öyleyim zaten ama bu sefer farklı onun yanımda olması lazım! Hemen yataktan kalkıyorum. Aşağı iniyorum hızlıca. Telaşla eve bakınırken,beni farkedip koltuktan kalkıyor. Derin bir oh çekiyorum. Derken ciddi olmaya çalışan ses tonu ile konuşuyor.

Şarkıyı Açın.

"Sende uyandığına göre gidebiliriz burdan." Diyorum canımı acıtsada ciddi olan sesimle.

"Bu kadar gitmek istemen neden?" Diyor sinirini belli ettiği ses tonu ile.

"Burada durmak istemiyorum çünkü."

"Yeter Zeynep yeter!" Diyor adeta kükreyen ses tonunla. "Umursamamayı kes artık. "

"Asıl sana yeter Kerem. Ne oldu geldin de sana hemen sarılacağı mı ve bunca yılı yok sayacağı mı sandın." Diyorum can acıtan sözlerimle ağlamamayı dileyerek.

"Benim suçum degildi anlamıyormusun. O siktiğimin barına onunla buluşmak için gitmedim. Seninle birdaha konusmasın di-"

"Ne olduysa oldu Kerem biz yokuz artık. Ayrıldık bitti! Bir gece güzel gecti diye eskisi gibi olacak halimiz yok. Biz yokuz artık yok." Diyorum daha fazla dayanamayıp akıttığım göz yaşımla.

Öfke içinde dolan gözlerimle gidiyorum yanına."Biz yokuz artık biliyorum. Tek bir gün bile olsa seninle yine yaşamak istedim sen herzamanki gibi yine elinin tersiyle ittin Zeynep sen yine ittin." Diyor ve kapıyı çarpıp çıkıp gidiyor.

Akan gözyaşlarımla elime gelen herşeyi fırlatıyorum. Ona bunu yaşattığım için kendimden nefret ediyorum. Hıçkıra hıçkıra ağlarken. Birden korkutucu bir ses duyuyorum. Araba sesi çarpma sesi.. Kerem diyorum hemen evde bağırken. Yerden kalkıp hemen dışarı çıkıp koşmaya başlıyorum. Allahım o ses Kerem'e ait olmasın. Kerem olmasın o!

Koşarken dumanlardan göremediğim yerde kim olduğunu seçemiyorum. Korku dolu vücudumla koşuyorum. Ta ki arabanın Kerem'in arabası olduğunu görene kadar!

Affet beni sevgilim. Affet! Bırakma bizi ne olur bırakma.

"Koca bir sessizlik düğüm olur boğazımda.
   
Ne senden vazgeçerim şimdi,

     Nede gerçeklerden.

Sen affet beni olur mu? "

MelisaOzlemGms.

Bölüm kısa olsada güzel günler gelecek bekleyin.