Yıllar Sonra !

7.Bölüm|Beni-bizi bırakma sevgilim.

Selam canlar.

Hepiniz gecen bölüm kısa dediniz.

Evet kısa oldu.

Fakat devam etseydim olaylar daha degisik bir hal alırdı.

Asıl hikaye şimdi başlıyor.

Aglamalı bir bölüm olacak umarım aglamazsınız ama :*

Sizi seviyor ve desteklerinizi bekliyorum :*

Koca bir boşluk olur kalbinde en sevdiği insanı kaybeden insanın. Bir yanı hep eksik kalır yerine binlerce şey koysak bile asla onun kadar tam uyan olmaz. Sevmek ilk aşk gibidir aslında aşkta birkez yaşanır,sonrası aşk olmaz. En sevdigini kaybeden insanda birdaha aynı şeyi yapamaz. Çünkü ne yazık ki sevmekte,kaybetmekte birkez olan birşeydir..

Şimdi gözlerimin önünde kaybediyorum onu,o sözler yüzünden,yalanlarım yüzünden sevdiğim adamı kaybediyorum ben. Hayatımı kaybediyorum..

Zorda olsa kalktığım yerden tutuna tutuna gidiyorum yanına ağlamaktan şişmiş gözlerimi önemsemiyorum bile. Onu kaybedemem ben gitmesine izin vermem. Arabanın kapısını açıp Kerem'i arabadan çıkarmaya çalışıyorum. Elini omuzuma atıp belinden destek alarak çekmeye çalışıyorum onu sıkışan yerden. Yüzündeki kanlar içimi acıtırken kendimi kaybediyorum. Gücüm tükeniyor artık çıkartamıyorum onu oradan. Gözlerimdeki yaşı silip son bir defa daha denemek için yelteniyorum.

"Allahım sen bana yardım et,sen bana güç ver Ayaz için yardım et Allahım."

Dua ediyorum. Allaha sığınıyorum sevdiğim adamı bana ve oğluma bagışlasın diye. Bitirmiyorum umudumu gücüm bitsede. Zorda olsa kucaklıyorum onu arabadan çıkarabiliyorum. Zorla yere koyuyorum bende gücsüz bir şekilde yere düşerken. Kafasını bacağıma koyuyorum. Yüzündeki kanlar elbiseme bulaşıyor daha çok korkarak sarılıyorum. Sanki son kez sarılırcasına..

"Gidemezsin anlıyormusun? Bı-bırakamazsın bizi,beni bır-bırakazsın,bu sefer çekip gitmene as-asla izin vermeyecegim. Gideceksen ben-benide al git! Anlıyormusun sensiz-yaşayamam be-ben.  Beni bizi bırakma sevgilim. Ayaz'ımızı bırakma..."

~ ~ ~

Gözlerimi aralıyorum korkunç siren sesleri ile başımdaki tam secemezsemde üç kişi görüyorum. Aklıma hemen kaza geliyor, Kerem geliyor ve hemen dogruluyorum.

"Hanımefendi kalkmayın hastaneye gidiyoruz. İyi degilsiniz."

Kadının benim yatmam icin tuttugu ellerini ittirip etrafıma bakıyorum.

"Kerem nerde ? İyi mi o ha iyi-iyimi nerde." Diyorum kolumdaki şeyleri çıkarırken.

"Hanım efendi o diger ambulansta durumu şuan iyi çok kan kaybetmiş. Lütfen yatın lütfen."

Diyor hemşire bana üzülen gözler ile bakarken ayağa kalkıp kapıyı zorluyorum.

"Onun bana ihtiyacı var yanına gidecegim, durdur şu arabayı Kerem'in bana ihtiyacı var,Keremin bana ihtiyacı var."

Kadın beni sakinleştirmeye çalışsada sakin olamam. O orada benim yüzümden yaşam savaşı verirken ben duramam.

"Hanımefendi yapmayın lütfen diger hastanın hayatınıda tehlikeye atıyorsunuz. Zaman kaybı onun için olumsuz bir seçenek olabilir. Sakin olun lütfen."

Diyor ellerimi tutup beni kendine sabitlerken gözyaşlarımla gözlerin bakarken konuşuyorum.

"O benim herşeyim,onu.kaybedemem onu kaybedemem,daha birbirimize bile doyamamışken beni oğlunu bırakamaz o bırakmamalı, yaşayacak o! Ne olur yaşatın onu ne olur."