Jeongguk:
Yanılmışım
Jeongguk:
Göğüs kafesim değilmiş boşalan ya da seninle olan anılarımız. Hepsi yerli yerinde ve öyle varlar ki, her şeyin yokluğunu hissetsem de seninle ilgili olan her şeyin yokluğuna rağmen varlığı benliğimi sarsarcasına zihnimin tam ortasında.
Jeongguk:
Sabah kalktığımda zihnime düşen ilk tasavvur o meleksi güzellikteki yüzün oluyor ve beraberinde bir dizi sen. Benim için dudaklarında cenetten çıkma sesinle şarkı söyleyerek kahvaltı hazırlayan sen, gülüşerek yaptığımız öğlene değin uzayan kahvaltılar, öğlen gezilerimiz, akşam yemekleri, öyle ki seninle hiçbir şey yapmadan kanepemizde oturarak boş boş televizyon izlemeyi dahi özledim.
Jeongguk:
Sabahtan akşama, akşamdan şafak atana değin sen varsın. Kalbimden daha çok parçaya bölünmüş dakikalık uykularımda dahi senin yüzünü görüyorum.
Jeongguk:
Her yerdesin, benim olduğum her yerdesin. Ben yapamıyorum. Sensizken seninle boğuluyorum.
Jeongguk:
Bunlar son çırpınışlarım göremiyor musun? Hadi uzat elini, çıkar beni buradan. Evimize gidelim. Burası sensizken boş dört duvardan fazlası değil. Gel, gel ki yeniden ev olsun.
(Görüldü 00.12)
Jeongguk:
Peki.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küllerimi Saklar mısın? // Taegguk
Fanfiction"Bir gece yarısı hülyası değil mi bu gördüklerim? Sen gerçekten burada değilsin."
