Jeongguk:
Taetaem~
Bunu söylemeyi öyle çok özlemişim ki...
Jeongguk:
Önceden sana ne zaman bu şekilde başlayan bir mesaj atsam anında dikkatini çekerdim, en fazla bir dakika sonra cevap yazardın
Jeongguk:
Şimdi mesajlarımı saatler sonra görüyor olmana şükrediyorum
Jeongguk:
Sahi Taehyung beni neden engellemiyorsun?
Jeongguk:
Hayatından kapı dışarı ettin, elimde avucumda bir tek sen vardın, onu da alıp sokağa attın beni
Jeongguk:
Hayır delirmedim, belki de delirdim emin değilim lâkin seninle ilgili olan hiçbir şeyi unutmam, söylemesen de böyle düşündüğünü biliyorum
Jeongguk:
Bir sabah hiçbir şey söylemeden ardında yalnızca bir mektup bıraktın ve bitirdin, gittin.
Jeongguk:
Bak gördün mü? Sana unutmadığımı söylemiştim. Nasıl unuturum? Hayatımın en kimsesiz gününü nasıl unuturum?
Jeongguk:
Mektubunda yazdıklarını dahi harfi harfine hatırlıyorum. Yaşlı gözlerimle ve titrek nefeslerimle o gün mektubunu defalarca kez okudum. Dizlerim artık tutmayana, akşam olup yazıları ışık olmadan göremeyene değin
Jeongguk:
İnanabiliyor musun öylesine bitmiş, acınası ve yıkılmış bir hâldeydim ki kalkıp odanın ışığını açacak hâlim dahi yoktu
Jeongguk:
Evsizim çünkü yoksun
Jeongguk:
Hiçbir şeyim yok, her şeyimi bir sabah kaybettim
Jeongguk:
Canım yanıyor, canım çok yanıyor
Jeongguk:
Bu acıya nasıl dayanacağım Taehyung? Gelmeyeceksen dahi söyle bana
Jeongguk:
Güzel Taetae'm, benim her şeyim, sevgilim, ailem, evim
Jeongguk:
Ben ölüyorum, sen mutlu olmayı unutma
(Görüldü 18.03)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küllerimi Saklar mısın? // Taegguk
Fanfiction"Bir gece yarısı hülyası değil mi bu gördüklerim? Sen gerçekten burada değilsin."
