Renzen and Tamara are childhood friends. They would always be there for each other without questions. Parang pamilya na ang turingan nila sa isa't-isa kaya naman nagulat na lang si Tamara nang umamin si Renzen na gusto siya nito. She was taken aback...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Nataranta ako nang makita kong may message si Renz sa Skype ko. I was so eager to read it but ended up really disappointed when I saw what he wrote.
Renz: Tamara, panget! Hindi ako makakauwi sa birthday mo. Advanced happy cake day! Have a blast :)
Napahawak ako sa aking dibdib. I'm not his girlfriend and he's free to do whatever he wants to. Like meet whoever he likes to meet, send me messages whenever he wants to. So, why the hell is this more painful than what I have expected?
"Shit..." Minasahe ko ang aking sentido. Normal siguro na masaktan ako dahil hindi na kami kagaya ng dati. Pero ganito ba dapat kasakit? That feeling like he's abandoning me?
Binalikan ko ang aking Skype at nakitang online pa rin siya. Naka-Busy nga lang ang status niya. None the less, I still sent him a message.
Tamara: Hindi talaga?
Pagkaraan ng ilang minuto bago siya nagreply.
Renz: Yeah. Sorry! Busy and still adjusting here.
Parang walang kasigla-sigla ang reply niya. 'Yong tipong ayaw niya akong kausapin. Still, I wanted to continue the conversation.
Tamara: Busy sa? Tamara: Work or social life?
Napakurap ako dahil sa gulat nang bigla siyang mag-offline pagkatapos basahin ang mga mensahe ko.
Pinagsusuntok ko na lang ang stuffed toy na iniregalo ni Renz last year para maibsan ang frustration ko. Unti-unti ay napalitan ng lungkot ang inis na nararamdaman ko.
It must be really hard for him to talk to me anymore. Pero siya naman ang nagsabi na magkaibigan pa rin kami. He even promised before he left that he'll check on me.
"I'm not naive. More like in denial," I said out loud and sighed.
Today just proved that I'm selfish— towards him, at least. Puro raramdaman ko na lang ang inaalala ko. What about him?
I sat back up, faced my laptop and watched as my cursor blinked. I started to type 'I miss you. Uwi ka na...'
Binura ko nga lang ito.
Is it true that sometimes, two people have to fall apart to realize how much they need to fall back?
***
Bago ako pumasok sa 3-11 duty ko ay tumawag si Kuya Mike. May hiring daw ang isang malaking ospital doon. Pinipilit niya akong mag-aply dahil kung nagkataong makapasok man ako, magiging maganda ito sa resume ko, lalo na kung talagang may balak akong mag-abroad.
So far, wala pa 'yon sa plano ko. Parang go with the flow pa lang kasi ako ngayon.
Sinabi ko na pag-iisipan ko kahit na parang alam ko sa sarili kong ayaw ko munang umalis dito sa amin.
