Karar Ver (Askıda)

Bölüm 8

Ateş elini uzattı. Annem de sıktı. Sonra Ateş tekrar konuştu.

"Sadece şaka yaptım. Sizi tekrar gördüğüme sevindim. Ben Ateş hatırladınız mı?." Annem biraz durakladı ve cevap verdi.

"Ah..evet. Ateş. Hoşgeldiniz. Şey.. siz odaya filan geçebilirsiniz isterseniz. İstediğinizi yapın. Benim birkaç işim var." 

"Saol anne. Kolay gelsin" dedim ve odama çıktık. Ateş şaka yaptığını söyledi ama ben şaka yapmadığına eminim. Yüzündeki şaşkınlık ve sesindeki ciddiyet çok belliydi. Odama çıktığımızda Ateş etrafa baktı ve yatağa oturdu.

"Anlat." dedim kollarımı bağlayarak.

"Neyi?"

"Ateş orada şaka yapmadığını anlayamayacak kadar salak değilim."

"Şaka yaptım Mira. Bence çok anlam yüklüyorsun."

"Hayır şaka yapmadın. Hiçbir şeyden emin olmadığım kadar eminim buna."  Ateş derin bir nefes verdi. 

"Tamam.. senden kaçış yok. Ama yine de şimdi anlatmayacağım. Hazır değilsin." 

"Ateş artık şu hazır değilsin saçmalığını bırakır mısın?"

"Mira ! Anlatmayacağım demiyorum. Şuan anlatmayacağım diyorum ! Sen.. bana hafızanı nasıl kaybettiğini anlatsana asıl." Ben de yatağa oturdum. 

"Hazır değilsin anlatmayacağım."

"Mira saçmalamayı bırakır mısın? Ben ciddiyim."

"Of ya tamam. Çok bir şey bilmiyorum ben de. Hafızamı kaybettiğimde 11 yaşındaydım. Bir okulda mı ne ciddi bir olay olmuş. Ben de bayılmışım kafamı çarpmışım filan. Bana böyle anlattılar. Birisi beni içerden çıkartmış. Öyle yani..."

"Peki.. uyandığında aileni hatırlıyor muydun?"

"Hayır.. kesik kesik anlar vardı ama hatırlamıyordum. Doktorlar hatırlamak istemiyor olabileceğimi söylemişlerdi. Sen.. neden hatırlamak istemiyor olabileceğimi biliyor musun?"

"Sanırım.." dedi ve elini yüzüne götürdü. Sonra ellerini yüzünden çekip bana baktı. 

"Şimdi soracağım ama yine anlatmayacaksın neden istemediğimi.."

"Seninle oynamıyorum Mira. Sonra.. sende o gücü gördüğümde emin ol tereddüt etmeden anlatacağım." Bu işi niye bu kadar dramatikleştiriyor? 

"Peki.. o gün beni oradan çıkaran sen miydin?" Bunun cevabını da verebilir herhalde. Kafasını onaylar şekilde salladı. 

"Ben.. seni koruyacağıma dair söz verdim. Annene, ve sana..."  Anneme mi? Yeter artık hiçbir şey anlamıyorum ! Tamam.. sakinim.. çok sakinim..

"Yani o söz hala geçerli."

"Evet."

"Bodyguardım varmış da haberim yokmuş." diyip güldüm. O da güldü.

"Ee..Şimdi ne yapacağız?"

"Bilmem ki." Bana pis pis baktığını farkettim. 

"Sapık ! " diye bağırdım. Ve yataktan kalkıp leptobun başına oturdum. Fotoğraflarımı açtım. 

"Gel.Sana biz birbirimizi kaybettikten sonra çekildiğim fotoları göstereceğim." dedim. O da hemen ayaklanıp yanıma geldi. Ben fotoğrafları gösterirken aynı zamanda da o fotoğrafla ilgili şeyleri anlatıyordum. Sonra, tüm fotoğraflara baktığımız zaman tekrar yatağa oturduk. 

"Ee sen ne yaptın bu sürede?"

"Hiçbir şey. Seni aradım." Gerçekten bu kadar süre sadece beni mi aradı?