The Gifted and Cursed

Ξ5

Jackson loopt door. Hij merkt niet dat Rik misschien wel de zijn laatste seconden van zijn leven wegtikt. Hij roept nog eens. "Ruby! Waar ben je? Ik wil je voorstellen aan iemand". Aan de andere kant van de kamer wordt gebaard naar Rik dat hij aan de kant moet stappen. Aarzelend en nog steeds verstijfd van angst stapt hij aan de kant. De loop blijft nog steeds naar dezelfde richting gericht. De loop zakt langzaam. Als Rik vervolgens kijkt naar wie de loop vasthield, ziet hij een tamelijk jongedame. Hooguit 17 jaar. "Sorry dat het zo moest maar ik moest even zeker weten dat je geen kwaad in de zin had jegens mij. Of hem.", zegt Ruby terwijl ze naar Jackson wijst en ze steekt haar hand uit. "Ruby." Rik weet niet wat hij moet doen. Hij staart wat naar de hand. Hij neemt hem nog steeds aarzelend aan en zegt voorzichtig "Rik" terug. Inmiddels heeft Jackson zich ook omgedraaid. "Ha, ik zie dat jullie je al aan elkaar hebben voorgesteld.", zegt hij opgewekt, onwetend van het tafereel wat zich net heeft afgespeeld. Ruby bekijkt de man eens goed. Hij ziet er normaal uit. Maar toch klopt er iets niet. Ze vindt het té normaal allemaal. Ze loopt naar Jackson, en als Rik mee wil lopen, gebaart ze subtiel dat hij moet blijven staan. "Zeg, hoe lang ken je hem al? Hoe oud is hij? Waar ken je hem van? Waarom staat hij in mijn huis?" vraagt ze nieuwsgierig. Jackson kijkt haar raar aan. "Uhm, ik ken hem een aantal minuten, geen idee hoe oud hij is, ik denk ongeveer even oud als wij, ik ken hem van de drukte. Hij viel best wel op, en hij staat in je huis omdat ik dat wilde." Ruby kijkt bedachtzaam. "Hoe viel hij op?" "Nou, gewoon, hij viel best wel op, ik bedoel, kijk naar hem. Dat is toch een..." Jackson maakt zijn zin niet af. Hij twijfelt. Zou hij het wel zeggen? Wat zal het. Wat heeft hij te verliezen? "Hij is knap, kijk dan naar hem." Ruby kijkt van Rik naar Jackson, en weer van Jackson naar Rik. Zei hij dat nou echt? "Je weet toch dat Rik een jongen is, hè?" vraagt ze voorzichtig. "Nee, dat wist ik niet" antwoordt Jackson op een sarcastische toon. Ruby weet niet wat ze moet zeggen. Ze gebaart Jackson dat hij mee moet komen. "Ik wil je even onder vier ogen spreken".

Lichtelijk geïrriteerd loopt ze een beetje heen en weer, onder toezicht van Jackson. Na een tijdje verbreekt hij de stilte. "Is er iets?" "Ik vraag me gewoon af," begint Ruby "je kent hem van de straat, en je neemt hem vervolgens mee naar mijn huis, toch?" "jep, nou ja, ik botste eerst tegen hem aan." "En hoe reageerde hij?" "Rustig. Hij lachte zelfs naar me." "Hij lachte? En dat vond je niet vreemd?" "Nou ja, misschien in het begin, maar hij heeft een magische lach. Hij gaf zelfs een verklaring waarom hij het bij mij niet raar vond. Namelijk omdat er meerdere mensen tegen hem op waren gebotst, en ik de enige was die zich had verontschuldigd." Ruby denkt bedachtzaam. Ze weet niet hoe ze verder moet. Misschien had ze hier beter over moeten nadenken. "Oké, dus als ik het goed begrijp," begint ze voorzichtig, "ben je tegen hem opgebotst, en was je niet de enige. Waarna jij je verontschuldigde en hij lachte en daar blij mee was?" "Ja, klopt als een bus" antwoordt Jackson. Ruby weet het nog niet. Ze is nog niet helemaal overtuigd. "Maar je zag hem toen je...?" vraagt ze door. "Toen ik onderweg was naar jou, toen ik inhet steegje stond. Toen liep hij langs. Ik zag hem in de drukte. Alhoewel..." Ruby wacht gespannen af. Nu gaat het komen, denkt ze. "Nee laat maar. Zal wel toeval zijn geweest." Ruby schreeuwt het bijna uit van irritatie. "MAAK NU JE ZIN AF OF IK MARTEL HET UIT JE!" roept ze onbewust uit. Rik komt om het hoekje kijken. "Lukt het?" vraagt hij. Ruby kijkt hem aan en Rik loopt alweer terug. "Oké, oké, rustig ik zeg het wel, jeez" zegt Jackson licht geschrokken van haar uitbarsting. "Het leek wel, alsof er een stukje om hem heen was dat mensen weg hield van hem. Maar wel alleen toen hij langs het steegje liep, want daarna was hij gewoon in de drukte verdwenen. Alsof ik hem wel móést zien. Ik weet het, het klinkt raar." "Nee, nee, het klinkt niet raar, maar ik hoop dat je niet té gehecht aan hem bent geraakt want ik wio hem niet meer in mijn of jouw beurt zien, begrepen?" vraagt Ruby, wat eerder lijkt op een bevel op een vraag. Jackson kijkt haar eens aan. Zo klein en dan al zo bazig. Wat hebben ze haar nou weer aangedaan.