The Gifted and Cursed

Ξ6

"De troepen zijn gereed, Heer". Molkh' uhk', een van de controle demonen buigt voor de Heer. "Mooi. En zijn de generaals klaar met de taktiek te bespreken?" wordt er met diepe, luide, angstaanjagende stem gevraagd. "Jazeker, Heer." klinkt er aan de andere kant van de brug, die de troon met de rest van het kasteel verbindt boven een meer van het zogenaamde 'bewegende ijs'. Één van de tien genaraals, die met z'n allen aan komen lopen, loopt vooraan en beantwoordt de vraag van de Heer. "We hebben de taktieken zorgvuldig besproken en we gaan de komende weken de troepen trainen. Deze taktiek vergt namelijk veel oefening en veel zorgvuldigheid.". De Heer glimlacht. Hij knikt ter goedkeuring en de generaals lopen weer weg, richting de barrakken. Molkh' Uhk', de controle demoon, staat wat ongemakkelijk te staren naar de onderlaag van de troon. "W-w-wat kan ik nog doen Heer?" vraagt hij ongemakkelijk. "Je mag rust nemen." wordt er geantwoord op de vraag. Als de controle demoon de zaal heeft verlaten, draait de troon een halve slag, gericht naar de altijd door de troon afgeschermde achterkant van de troonzaal. De muur is gemaakt van ijs, zoals het hele paleis, eigenlijk deze hele Wereld gemaakt is. Maar niet de gehele muur is puur ijs. Aan de achterkant heeft zich ook een portaal gevormd. Een groot, rond portaal. Het heeft een rand van puur ijs, maar de binnenkant bestaat uit een samenstelling van ijs en lava. Een indrukwekkend en imponerende verschijning, voor zowel de gewone demonen als voor de Heer. Ja, zelfs voor Hem. De Heer kijkt er een poosje naar en stuurt er vervolgens een verwoestende ijsstraal naar met een diameter van 8 centimeter. De Heer glimlacht geniepig. Het portaal spreidt zich nog verder uit over de muur. Het ijs verspreidt zich al krakend, zodat het portaal niet over de rand van ijs heen gaat. Langzaam vormt zich een harde, bijna brullende zware lach. De glimlach is meer dan een glimlach geworden. 'Binnenkort zullen wij, de demonen, jullie mooie Aarde binnentreden en verwoesten. Wij zullen hem pas echt mooi maken. Alleen nog eventjes wachten tot iemand het laatste duwtje geeft', denkt de Heer. Op Aarde zullen ze de bodem voelen trillen. Ze zouden huiveren, als ze wisten wat er komen ging. De mensen zullen buigen voor de echte Heer, en niet die mensen die zich koning of keizer noemen. Ze weten niet wat macht is. Ze zullen daar snel achterkomen. Binnenkort. Zeer spoedig, zullen de mensen erachter komen wat echte macht is. Wat het inhoudt om een slaaf te zijn. Het enige wat nog nodig is, is een laatste zetje vanaf de andere zijde van het portaal.

Ondertussen
Een paar steentjes trillen zacht op de grond. Ze trillen steeds harder. De steentjes in de tuin aan de overkant van de straat doen hetzelfde. Langzaam gaan alle steentjes trillen in de hele straat, en al snel ook in de hele stad. Overal trillen de steentjes, bladeren en alle andere kleine dingen die los op de straat liggen. De dingen komen langzaam in beweging en bewegen net kleine schokken. De mensen die op straat lopen, merken er vrijwel niets van. Vrijwel. Na een tijdje begint jet een aantap mensen op te vallen en slaat de paniek lichtelijk toe. "Mama?", vraagt een bang jongetje aan zijn moeder. "Ja schat?", antwoordt de moeder, die nog niets doorheeft. "Waarom trillen wij?" vraagt het arme kind. De moeder kijkt naar de grond. Het valt haar nu pas op dat ze inderdaad trillen. De paniek slaat lichtelijk toe bij haar maar ze probeert het te onderdrukken. "Dat komt doordat de aarde van zichzelf draait. Normaal merken we dat niet, maar de aarde draait nu wat harder door. Niks aan het handje." Antwoordt ze voorzichtig. Het jongetje knikt ten teken dat hij het begrijpt. De moeder veegt onopvallend wat zweet van haar voorhoofd. Nu maar hopen dat het niet erger wordt dan dit. Een heftigere aardbeving zou ze niet kunnen gebruiken nu. Ze loopt al achter op schema. Het jongetje pakt toch maar even de hand van zijn moeder vast. De moeder kijkt naar de andere mensen en ziet dat veel mensen toch lichtelijk paniek krijgen, en dat meerdere kinderen de handen van hun ouders vast beginnen te pakken. Na een tijdje verminderen de schokken langzaam maar zeker. De mensen op straat gaan steeds meer door met wat ze aan het doen waren, en de kinderen laten allemaal één voor één de handen van hun ouders los. Na een tijdje is alles weer stil en trilt er niets meer. De steentjes, blaadjes en alle andere losse dingen liggen weer stil. Alsof er niets is gebeurd.