Denemeler

Beklemek

Bugün yolculuğa çıkan benim. Sanki ben ayrılıyorum doğup büyüdüğüm topraklardan. Gurbete giden benim, acısını çeken de benmişim gibi hissediyorum.
Oysa ben olduğum yerdeyim. Sadece sahilde tek başıma dolaşmanın ve seni aklımdan sevmenin üzüntüsünü yaşıyorum. Bedeninden aklıma uzanan acı bir yolculuk.

Benim yolculuğum inanın daha zor. Olduğum yerdeyim ama bir şeylerden kopuyormuş gibi hissediyorum ya da bir şeyler benden kopuyor gibi. Sanki kalbim bir anlığına çıkmış bedenimden ve hava alıp geri gelecekmiş gibi eksik hissediyorum. Düşüncelerim, hayallerim, ellerim sanki uzaklaşmışlar gidiyorlar benden.
Ben olduğum yerdeyim ama bi şeyler kopuyor bu gecenin karanlığında bedenimden.
Bu ufak yolculuk boyunca hasret bırakmıyor peşimi, gitmiyor benden o duygu. Sanki her duygu uzaklaşırken hasret yakınlaşıyor bana.

Zaman geçtikçe daha da hissediyorum hasretin bedenimi ele geçirdiğini. Saatler geçer, dakikalar, saniyeler ve en son saliseler geçiyor tepetaklak olmuş dünyamda. Çünkü en çok saliselere tehammül edemiyorum sabırsız yapımda.

Bir vaveyla ve bir tutam umut ile düşlüyorum seni yıldızlarda.

Vaveylamda anıların yokluğu...

Boğazımda yutkunanadığım bir düğüm oluşuyor 'gitme' diyemediğim için. Oysa hasrete 'git' bile diyemiyorum senden geldiği için.

Yollar, uzaklığı temsil etmez her zaman ama yalnızlığa da engel olmuyor geceler. Bu yüzden; geceleri daha çok üzüyor uzaklaşan bedenler.
Üzülmenin saati mi olur?
Olmaz ama karanlığı oluyor hislerinde. Bir kaç saat sonra doğacak güneşin bir anlamı kalmıyor mesela. Bu yüzden saati olmaz ama gecesi olur üzülmelerin. Ben bu gece yaklaşan hasretin ve giden senin arandayım.
Artık sadece bir durağım. Bekliyorum sabırsızlıkla hasretin gideceği günleri. Bekliyorum seni, doğan güneşin anlamlı olduğu bir sabahta.