ÜVEY ABİLERİM

O ELİNİ BİR YERLERİNE SOKARUM!

~2 gün sonra~

Efsun'dan,

Mal Mer
0t ile yaşadığım olaydan tam iki gün geçmişti. Allah'ın bana verdiği bir ceza resmen. Okullar 1 hafta sonra açılıyordu. Ama biz 4 kardeş(!) okulun stresine girmiştik. Annem ve Merih amca ise evlilik streslerine girmişlerdi. Her akşam kimin nerelerde oturacaklarını tartışıyor bizimde sinirimizi bozuyorlardı. Ve en kötüsü ben Mert ile, Elvin ise Mete ile kalıyordu. ( Annem böyle istedi bizim suçumuz yok. )

Babam hep derdi ki bana:
- Kızım bu hayatta her şeyi başaramazsın. Ama bu başarısızlıklara karşı mutlaka güçlü durmalısın, Allah'tan ümidini kesmemelisin.

Derdi. Bende aval aval babamı dinlerdim. Ama onu dinlemem işime yaradı. Nasıl mı? Hani Mert ile Mete'nın babası Merih amca vardı ya. İşte o adamı ben annemin yanında görmek istemiyorum. Ben bu evlilik hazırlıkları sürecinde annemin vakit bulduğu zamanlarda gidip söylüyordum ama dinlemiyordu.

- Aaayyy Efsun yeter! Merih senin baban olacak o kadar!

Diye bağırıp duruyordu. Dinlemiyordu bile. Ama bende Efsunsam bu olayı çözerim arkadaş!

Yarım saat sonra~gece sularında,

Saate baktım gece 1 olmuştu. Hemen odama gittim. Yatağa baktığımda Mert yoktu. Nerede lan bu?

"Allahın malı neredesin lan sen?!"
Belime 2 el dolanınca hemen sustum. Nefesimi tutmuş gelen kişinin kim olduğunu anlamaya çalışıyordum. Ama sadece çalışıyordum bir fayda etmiyordu.

"Sus benim."
"Sen kimsin?"
"Üvey kardeşin."
"Hangisi? Bende iki tane var."
Kim olduğunu biliyordum ama sinir ediyorum işte napam?
Belimi birden iki el sıkınca yerimde zıpladım.

"Kim olduğumu biliyorsun Efsun zorlama."
"Bilmiyrım ula var mı diyeceğin?"
"Yok bilmesine de olur. Yanlız söylemeden geçemeyeceğim lazca konuşman çok hoşuma gitti. Hep böyle konuş."
Eli belimden yukarılara doğru yo, aldığında sinirle çığırdım.
"BAK O ELİNİ BİR YERLERİNE SOKARUM!"