တစံုတေယာက္မွမေတြ႔ရတဲ့ မင္ေဆာ့ရဲ႕အိမ္ကို အို
ဆယ္ဟြန္းတေယာက္ စူးစမ္းသလိုလို ၾကည့္သည္ ။
ၫႊန္ျပရာေနရာကေန ေဆးေသတၱာကို သြားယူလိုက္ၿပီး
အိုဆယ္ဟြန္းရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ဟိုဟိုုဒီဒီဆီ ေရြ ့ေနျပန္
သည္ ။
" ေမေမက အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးသြားေနတယ္ "
အိုဆယ္ဟြန္းရဲ႕အရိပ္အေျခကိုသိေနတဲ့ မင္ေဆာ့က
ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာေတာ့ သူမဟုတ္သလို ေခ်ာင္းဟန္႔
သံတခ်က္ေပးၿပီး စားပြဲေပၚကို ေဆးေသတၱာဘူးႀကီး
ေဆာင့္ခ်ပစ္လိုက္သည္ ။ မင္ေဆာ့ရဲ႕ ေ႐ွ႕တည့္တည့္
မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ေဆးေသတၱာထဲက ေဆးဘူးေတြ
ကို ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္း ထုတ္ယူျပန္သည္ ။ နဖူးေစာင္းမွာ
ကြဲေနတဲ့ဒဏ္ရာက ေသြးေတြကို အဝတ္နဲ႔သုတ္ေနတဲ့
မင္ေဆာ့ကိုၾကည့္ၿပီး အိုဆယ္ဟြန္းက ေဒါသေတြထြက္
ေနျပန္သည္ ။
" ဘယ္ႏွေယာက္လဲ "
" ဟမ္ "
ိုအိုဆယ္ဟြန္းတေယာက္ ထေအာ္ေတာ့မတတ္ ေဒါသ
ကိုျပန္ထိန္းလ္ုိက္ရသည္ ။ ဇလံုထဲက ေရနဲ႔အဝတ္ကို ေရ
စြတ္လိုက္ ၊ သုတ္လိုက္လုပ္ေနတာက ေျဖးေျဖးခ်င္းစီ ။
" ခင္ဗ်ားကို ႐ိုက္သြားတာ ဘယ္ႏွေယာက္လဲလို႔ေမး
ေနတာ က်စ္ ! "
" သံုးေယာက္ "
" မ်က္ႏွာေတာင္ မျမင္လိုက္ဘူးလား ဒီေလာက္ထိ
အ႐ိုက္ခံထားရတာကို တံုးလိုက္တာ "
အိုဆယ္ဟြန္းမွာ တကယ္ပင္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ကာ
လက္ထဲကေဆးဘူးကို ဒုန္းခနဲအသံျမည္တဲ့အထိပင္
ေဆာင့္ခ်ပစ္လိုက္သည္ ။ နဖူးမွာလဲ ဒဏ္ရာ ၊ႏူတ္ခမ္း
စပ္မွာ ကြဲျပဲ ၊ အ႐ိုက္ခံထားရလ္ုိ႔ လက္ေတာင္ ေကာင္း
ေကာင္း မေျမႇာက္ႏိုင္တဲ့အထိ။ တကယ္လို႔မ်ား သူသာ
ေရာက္မလာခဲ့ရင္ ေသတဲ့အထိမ်ား အ႐ိုက္ခံေနရမ
လားမသိႏိုင္ဘူး ။
" ငါက အနီးမႈန္မို႔ "
" အနီးလဲမႈန္တယ္ အေဝးလဲကန္းတယ္ ဒီမွာ က်ဳပ္
ကိုေကာ ျမင္ရရဲ႕လား "
အိမ္ေပၚေရာက္လာထဲက အကန္ေတြခ်ည္းေျပာေနတဲ့.အိုဆယ္ဟြန္းကို မင္ေဆာ့ လစ္လ်ဴ႐ွဴထားလိုက္ေတာ့
သည္။ နာက်င္ေနတဲ့ၾကားကေန ဘုဘုေဘာက္ေဘာက္
နဲ႔ အကန္ေတြခ်ည္းေျပာေနတဲ့ အိုဆယ္ဟြန္းက နာရင္း
အုပ္ပစ္ခ်င္စရာပင္ ။
