Zor Aşk||YapBar [TAMAMLANDI]

18.bölüm😷

Barışı hastaneye getirdik muaneye aldılar bir kaç test daha yaptılar ortalıkta bi panik vardı belliki ama ne olduğunu anlayamamıştık doktor en Sonunda beni  odasına çağırdı kapıyı  tıklatıp içeri girdim eliyle koltuğu gösterdi "buyrun oturun yaprak hanım.." oturdum  "bi şeyi  yok demi  barışımın.." doktor kağıtları masaya bıraktı "Malesef.. keşke böyle diyebilsem.." gözlerim dolmaya başladı "Barış bey.. kanser.." duyduğum şey beni  yıkmıştı sevdiğim adam... kanser  miydi.. olamazdı ki böyle  bişey olamazdı doktora teşekkür edip dışarı çıktım çocuklar merakla bana bakıyordu  ben ise sadece ağlıyordum zaten elimden gelen tek şeyde bu değil miydi? Ağlamak..

   Çocuklara olayı anlatmıştım tabi onlarda yıkılmıştı daha sonra doktor  dan izin alıp odaya girdim daha uyanmamıştı
"Barış.. lütfen uyan.. korkuyorum" gözlerimden yaşlar boşaldı "barış sen olmayınca ben nefes alamıyorum sanki ölecekmiş gibiyim her an pat diye düşüp bayılacakmış gibiyim barış.." eline göz yaşlarım düştü bende biraz orda kalıp uyanmasını beklemeye karar verdim

    15 dk olmuştu barış birden gözünü açtı yanına koştum "barış iyimisin?" Kafasını evet  anlamında salladı bense hala iyi değildim nasıl diyecektim ona öleceğini.. nasıl katlanacaktım sevdiğim  adam ın gözümün önünde eriyip gideceğini.. "barış" "efendim yaprak" derince nefes aldım "sana bişey  demem lazım" ne anlamında kafasını  salladı "Barış sen kansersin.." gözleri dolmuş ama güçlü görünmeye çalışıyordu gülümsemeye çalışıyordu ama yapamıyordu içindeki bir his ona ağlamasınu söylüyordu brlki ağlasa rahatlayacaktı ama buny yapmak istemiyordu... yanına  gittim ellerini avuçlarımın içine aldım "Bak sen ne olursa olsun güçlü ol" başını eğip "böyle birini sevmezsen anlarım.." kaşlarımı çattım çenesinden tuttup yukarı kaldırdım ve  gözlerimi gözlerine kitledim "ister kanser ol ister başka birşey seni  her zaman çok ama çok sevicem sırık" gülümsedim  "hemde.. bi insan kalbi olmadan yaşayabilirmi ki?" Güldü "ama ben öl-" işaret parmağımı dudağına bastırdım "söz.. ölmene izin vermiycem" gülümsedi ve beni kendine çekip sarıldı "tatlı küçük baş belam benim" içeri  Duru Can ve  Berk  geldi  Duru ağlamaktan morarmış ve şişmiş gözleriyle benim  içimi parçalamıştı ağlayarak tıpkı  küçük bir çocuk gibi "Barış" gitti ve sarıldı kalbinin oraya kafasını koydu "korkmuşsun kalbin hızlı atıyo nefesi zor alıyosun.." burnunu içine çekti "kalbinin sesini böyle  dinlemek güzel makinlerden değil.."

Heloğ! Final yapcam biliyorsunuz bir sonraki bölüm final bu hikayeyi çok seviyorum  çok seveceğimde bu gün belki 2 bölüm atarım öptüm muah😘