Droom over me

Hoofdstuk Een - Luister of luister niet

Wanneer ik opkeek, zag ik alleen maar zijn prachtig gezicht. Zijn ogen, zo blauw, dat ik er makkelijk in zou kunnen verdrinken. Hij keek ook naar mij en ik zag geluk in zijn ogen, hetzelfde geluk dat ik voelde wanneer ik naar hem keek. Hij strekte zijn armen uit en hield mijn gezicht vast alsof het het kostbaarste ding was hier op aarde. Hij leunde naar voor maar net voordat zijn lippen de mijne raakte, viel ik. Ik bleef vallen totdat ik de grond raakte. Daar lag ik dan, gebroken in miljoenen stukjes. Je moet je hart volgen, zeggen ze, maar als je hart in miljoenen stukjes is, welk stukje moet je dan volgen?

Met die gedachte werd ik wakker. Zoals gewoonlijk waren er tranen in mijn ogen. Niemand was veilig voor De Droom. Het vertegenwoordigde je grootste nachtmerrie maar op een symbolische manier. De meeste mensen waren bijna heel hun leven bezig met experimenten zodat ze hun Droom konden begrijpen.

Maar ik wist de betekenis van de mijne de eerste keer dat ik hem had. Ze noemen het Alwetendheid. De gave om te kunnen luisteren naar je Droom en hem dan ook te begrijpen. Er is niks wetenschappelijk aan de Droom, maar wetenschappers denken toch dat iedereen de Droom zou moeten kunnen begrijpen, maar niet iedereen kan ernaar luisteren zoals Alwetende dat kunnen.

We zijn heel erg zeldzaam. In de hele wereld zijn er maar twee mensen die de betekenis van hun Droom weten. Ik, en nog een jongen ergens in Londen. Ik woon samen met mijn moeder in New York, maar dat is niet het enige verschil tussen ons. Ik heb hem nog nooit ontmoet maar ik weet dat hij bestaat omdat ik hem op tv gezien heb. Hij heeft aan de wereld vertelt dat hij zijn Droom begrijpt. Nu is hij beroemd en wil iedereen van alles over hem weten. Ik heb dat niet gedaan. Ik heb mijn Droom geheim gehouden, voor bijna iedereen, ook voor mijn familie.

Niet dat ik er zo veel heb. Ik woon samen met mijn moeder in een groot huis dat mijn moeder geërfd heeft van haar vader. Mijn vader stierf toen ik drie was. Ik weet niet veel over hem, want mijn moeder weigert iets over hem te zeggen.

Gelukkig heb ik Evan aan mijn zijde. Ik ken hem al sinds de kleuterklas en hij is mijn beste en enige vriend. Dat is dan ook de reden waarom alleen hij alles over mij weet, over mijn Alwetendheid. Natuurlijk wou hij ook zijn Droom begrijpen, maar het maakte niet uit hoeveel keer hij over zijn Droom vertelde, ik geraakte er niet aan uit wat het betekende. Blijkbaar kon je alleen maar naar je eigen Droom luisteren. Dat maakte me wel boos, want ik wou echt dat Evan zijn Droom ook kon begrijpen, maar je kon jezelf niet dwingen om te luisteren natuurlijk. Dus we besloten om te doen alsof geen van ons twee kon luisteren.

Zoals ik al zei, ik heb niet veel vrienden, en dat is deels de reden dat ik niet zo vaak van huis wegga. Alleen om Evan te bezoeken, maar natuurlijk moet ik ook nog altijd naar school. Ik haat school, al die mensen zien die staan te lachen en staan te praten bij hun locker met hun vrienden. Het deed wel pijn om te weten dat ik daar nooit deel van zou uitmaken. Maar het is verplicht om naar school te gaan, dus ik ging.

Je denkt vast dat ik veel dingen haat, maar laat ik dit nog even aan mijn lijstje toevoegen: ochtenden. Ik haat ochtenden. Daarom slaap ik altijd tot de middag, als ik kan, natuurlijk. Maar school start al om 8u35 dus op weekdagen was dat geen optie. Spijtig genoeg was vandaag zo een weekdag.

Mijn wekker ging af om 7u15. Ik opende mijn ogen en zuchtte. Ik stond op en probeerde te bedenken wat ik zou aantrekken voor de eerste dag van het nieuwe schooljaar. Een jeans en een T-shirt waren wel goed. Het was niet zo dat ik voor iemand moest opvallen ofzo.

"Ontbijt staat klaar! Schiet op, anders kom je misschien te laat voor school!"

Mijn moeder roept veel wanneer ik te laat ben, maar ik ben eraan gewend. Beneden nam ik mijn gewoonlijke plaats aan tafel en nam een kom met cornflakes, mijn favoriet ontbijt.