Droom over me

Hoofdstuk Zeven - Angst of geen angst

A/N Speciaal voor Michelle2406 nog een hoofdstukje geschreven in Marokko. Veel leesplezier en dankjewel voor alle reads/votes/comments&follows.
~~~~~~~~

Wow, die zag ik niet aankomen. Ik had geslowed met de vijand? Hìj was de vijand en ik had zeker weten niet met hem geslowed. Dat zou ik me echt nog wel herinneren. Het kwam wel bij me op dat hij misschien Adrian bedoelde, maar ik verwierp die gedachte al snel. Dat zou belachelijk zijn. Ik had niet veel tijd om me zorgen te maken over het briefje omdat ik redelijk moe was en ik wou me even geen zorgen maken, dus ging ik naar bed en viel in slaap.

Maar net voordat zijn lippen de mijne raakte, viel ik. Ik bleef vallen totdat ik de grond raakte. Daar lag ik dan, gebroken in miljoenen stukjes. Je moet je hart volgen, zeggen ze, maar als je hart in miljoenen stukjes is, welk stukje moet je dan volgen? Met dat in gedachten, koos ik het eerste, willekeurig stukje dat ik zag. Het lichtte op en begon in het doolhof, waarin we ons bevonden, te zweven. Ik volgde het witte lichtje en het bracht me naar een prachtige plek. Ik keek in het rond en zag vlinders rondvliegen en het geluid van vogels, die hun melodieus liedje zongen, streelde mijn oren. Ik had nog nooit in mijn leven zo groen gras gezien. Mijn voeten waren schoenloos dus ik kon de zachtheid van het gras makkelijk met mijn blote voeten voelen. Ik glimlachte, het gevoel dat in mijn binneste borrelde wanneer ik rondkeek, was een van de gelukkigste gevoelens die ik ooit gevoeld had. Maar zoals we allemaal weten, komt aan goede dingen ook een einde en dus ook aan deze. Plots stond ik weer in het doolhof en een ander stukje lichte op en leidde me dieper het doolhof in. Ik volgde het zwarte lichtje en het leidde me naar een plek die ik alleen maar zou kunnen beschrijven als verschrikkelijk en donker. Er was geen zonlicht, alleen de maan gaf de plaats het nodige licht. Ookal was het niet veel, ik kon duidelijk zien waar deze plaats om ging. De plaats was gevuld met vergeten dromen, fouten, hopeloze dingen en natuurlijk De Zwarte Man.

"Atlanta!"

"Atlanta! Word wakker!"

Ik werd wakker en keek naar het gezicht dat me aanstaarde.

"Mam?"

"Atlanta, je had een nachtmerrie, het is oké nu, ik ben hier."

Ze trok me dichterbij en gaf me een knuffel en ik hield me aan haar vast. Ze keek me aan en veegde mijn tranen weg, ik had nog niet opgemerkt dat ik weende, tot dan.

Twee uur later zaten we aan tafel ons ontbijt te eten.

Mijn moeder had voor zichzelf yoghurt gemaakt en ik had een kom cornflakes genomen. We zeiden geen woord en ik vroeg me af of ze zich afvroeg wat er gisterenavond nu gebeurde. Ik zette, in stilte, mijn kom in de afwasmachine en mijn voeten droegen me naar boven om de gênante stilte achter me te laten en om eindelijk aan mijn huiswerk te beginnen.

Na een uur of twee was ik mijn huiswerk beu, dus besloot ik om een wandeling te gaan maken. Ik hield van wandelingen, het gaf me tijd om over dingen te kunnen nadenken. Het was een tijdje geleden sinds ik nog eens een wandeling had gemaakt wegens mijn angst voor De Zwarte Man, maar sinds mijn gesprek met Evan, voelde ik me een beetje zelfzekerder.

Ik deed mijn jasje aan en riep naar mijn moeder dat ik even naar buiten ging.

"Oké!" riep ze terug.

Ik verliet mijn huis en wandelde op de stoep. Ik ademde de frisse lucht in. Je zal wel al gemerkt hebben dat ik van frisse lucht hou, zo niet, dan weet je het nu. Ookal regent het, dan hou ik er nog van. Het lijkt wel alsof mijn longen naar lucht smachten die nog niet is aangeraakt door iemand anders. De lucht in een volle kamer is niet meer fris en mijn longen weigeren bijna om die lucht in te ademen. Soms word ik zelf een beetje misselijk, maar als ik dan even naar buiten ga en mijn longen zich weer kunnen vullen met frisse lucht, gaat het weer beter. Het is dan alsof ze zoveel mogelijk lucht naar binnen willen werken. Ik weet het, het klinkt wel raar dat ik zo praat over lucht, ik bedoel, wie doet dat nu? Wel, blijkbaar doe ik dat. Maar dat is nu precies de reden van deze wandeling; zodat ik kan nadenken over dingen zonder dat andere mensen mij bekritiseren.