Ανάμεσα στις Γραμμές

Κίνδυνος

"Άρη; Εδώ είσαι; Τι στο διάολο κάνεις τόση ώρα μόνος στο κατάστρωμα;"

Η μπάσα φωνή του Αχιλλέα διέκοψε βίαια το εξηκοστό τέταρτο φιλί του Άρη και της Αλίκης (τα μετρούσε από μέσα της, για να πείσει τον εαυτό της ότι ήταν αληθινά). Ο Αχιλλέας και ο Αλ, δύο από τους καλύτερους φίλους του Άρη, τον πλησίαζαν.

"Α βλέπω έχεις παρέα..." είπε ο Αλ και έκλεισε το μάτι στον Άρη, σκουντώντας ταυτόχρονα τον Αχιλλέα.

"Ναι, είχαμε μια δουλειά" απάντησε η Αλίκη όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε. Το κοκκίνισμα από την έξαψη που της προκαλούσαν τα φιλιά του Άρη πρόδιδε για ποια δουλειά επρόκειτο.

"Έλα ρε μαλάκα, πάμε να φύγουμε" είπε ο Αχιλλέας στον Αλ.

"Άρη πήγαινε μαζί τους, πρέπει να γυρίσω στην Ηλέκτρα. Την έχω αφήσει μόνη εδώ και... ΜΙΣΗ ΩΡΑ:!;" ξεφώνισε η Αλίκη κοιτάζοντας το ρολόι στο κινητό της. Χαιρέτησε βιαστικά την τριάδα των αγοριών και άρχισε να κατευθύνεται όσο πιο γρήγορα μπορούσε προς το μέρος του καταστρώματος όπου βρισκόταν η φίλη της.

Πλησιάζοντας πρόσεξε ότι και εκείνη είχε παρέα παρόμοια με τη δική της: τον Πέτρο, το αγόρι που είχε κλέψει τα μυαλά της Ηλέκτρας επί τρία χρόνια. Παρόλο που παραξενεύτηκε από το θέαμα καθώς δε γνώριζε ότι συνέβαινε κάτι μεταξύ τους, οι τύψεις της Αλίκης αμέσως ελαφρύνθηκαν και αποφάσισε να φύγει ώστε μην τους ενοχλήσει καθόλου.

Μπαίνοντας στο σαλόνι του πλοίου βρήκε τα περισσότερα παιδιά όπως ακριβώς τα είχε αφήσει. "Εκεί έξω γίνονται θαύματα και αυτοί δεν έχουν ιδέα", διαπίστωσε η Αλίκη και συγκρατήθηκε να μη χαμογελάσει. Έψαξε με το βλέμμα της τον Άρη αλλά εκείνος ήταν άφαντος. Απογοητευμένη κατάλαβε ότι εκείνος πήγε στην καμπίνα του αποφάσισε να πάει και εκείνη στη δική της.

Δεν ξανασυναντήθηκαν καθόλου μέχρι το τέλος της εκδρομής, το πρωί της άλλης μέρας, παρόλο που ήθελε απεγνωσμένα να τον δει και να του μιλήσει.

Τη Δευτέρα στο σχολείο κανείς δεν της πέταξε σπόντα για τον Άρη, πράγμα που σήμαινε ότι το φιλί τους δεν είχε γνωστοποιηθεί. Δεν ήταν όμως αυτό που την προβλημάτιζε. Ο Άρης δεν την είχε κοιτάξει ούτε μια φορά, παρά μόνο σκιτσάριζε προσηλωμένος στο θρανίο του. Με το ζόρι είχε ανταλλάξει δυο κουβέντες με τον διπλανό του. Φαινόταν βαρύς και δύσθυμος και η Αλίκη δε μπορούσε παρά να φανταστεί ότι μετάνιωσε για αυτό που είχε συμβεί το βράδυ του Σαββάτου στο κατάστρωμα.

Κάπως έτσι κύλησαν οι υπόλοιπες μέρες του Δεκεμβρίου μέχρι να κλείσουν τα σχολεία. Η Αλίκη ήταν πληγωμένη από την ψυχρή συμπεριφορά του Άρη. Πολλά ερωτήματα βασάνιζαν το μυαλό της και είχε αρχίσει να απογοητεύεται μαζί του. Είχε προσπαθήσει να του μιλήσει αλλά εκείνος δεν ανταποκρινόταν στο άκουσμα της φωνής της.

Μετά από δύο εβδομάδες μάταιων προσπαθειών επικοινωνίας η Αλίκη ακολούθησε την συμβουλή της αδερφής της Αριάδνης και αποφάσισε να ξεχάσει τον Άρη βγαίνοντας ραντεβού με κάποιον άλλον τύπο που γνώρισε μέσω του Facebook, τρία χρόνια μεγαλύτερό της. Κανονικά δε θα το έκανε ποτέ αυτό, όμως ήθελε οπωσδήποτε να βγει από την αδράνειά της. Δε θυμόταν ακριβώς πώς τον έλεγαν -Δημήτρη; Δημοσθένη; δεν την ένοιαζε και πολύ-, όμως είχε συμφωνήσει να συναντηθούν στο παρκάκι της μικρής πλατείας κοντά στο σπίτι της, για να πάνε μαζί στον σταθμό του Μετρό.

Η Αλίκη, ακριβής όπως πάντα στην ώρα της, καθόταν στο μοναδικό παγκάκι της πλατείας. Αν και ήταν βράδυ Σαββάτου, η πλατεία ήταν έρημη και το σουβλατζίδικο της γωνίας είχε πολύ λίγο κόσμο.

Τρία λεπτά αργότερα εμφανίστηκε ο Δημόκριτος. Και η Αλίκη μετά από λίγο ευχόταν να μην είχε έρθει ποτέ. Αρχικά, ο τύπος δεν την άφηνε να σηκωθεί από το παγκάκι για να φύγουν. Κάθε φορά που αυτή σηκωνόταν να φύγει, εκείνος την ξανατραβούσε κάτω και κόλλαγε το πρόσωπό του στο δικό της επικίνδυνα. Η ανάσα του μύριζε αλκοόλ και έκανε το αίμα της Αλίκης να παγώνει. Έπειτα άρχισε να την αγγίζει σε όλο της το σώμα και αυτή αντιστεκόταν με κάθε τρόπο.

"ΑΣΕ.. ΜΕ... ΚΑΤΩ... ΨΥΧΑΚΙΑ!" φώναζε ανάμεσα στους λυγμούς της. "ΒΟΗΘΕΙΑ!"

Νόμιζε ότι οι φωνές της ήταν κραυγές στο κενό. Γρήγορα όμως είδε τρεις γνώριμες φιγούρες να την πλησιάζουν. Ο Αλ, ο Αχιλλέας και ο Άρης. Με τρεις αστραπιαίες κινήσεις ακινητοποίησαν τον επίδοξο βιαστή της. Ο Άρης πλησίασε την Αλίκη όσο οι άλλοι δυο τακτοποιούσαν τον αχρείο για τα καλά.

"Είσαι καλά; Πώς νιώθεις; Σε πείραξε;" Ο Άρης πλημμύριζε την Αλίκη με ένα μεγάλο κύμα ερωτήσεων αγκαλιάζοντάς την. Η κοπέλα προσπαθούσε να συνέλθει από το σοκ.
"Πώς βρεθήκατε εδώ; Σας ευχαριστώ τόσο πολύ!" είπε η Αλίκη ανάμεσα σε μερικά ακόμη δάκρυα.
"Ήμασταν στο σουβλατζίδικο και ακούσαμε τις κραυγές σου" της απάντησε ο Άρης με τη γνωστή λακωνικότητά του.

Η Αλίκη κοίταξε γύρω της και πρόσεξε ότι οι άλλοι είχαν εξαφανιστεί, αφήνοντάς τους μόνους. Κοιτώντας τον Άρη τα παράπονά της επανέρχονταν σιγά-σιγά, όμως δεν ήταν η σωστή στιγμή να τα αφήσει να ξεχειλίσουν. Αντ' αυτού ρώτησε:
"Πώς μπορώ να σας το ξεπληρώσω αυτό; Ειλικρινά με σώσατε. Ποιος ξέρει τι θα είχε συμβεί αν δεν ήσασταν κοντά μου"
"Θέλω μόνο μια χάρη για αντάλλαγμα. Συγχώρεσέ με για τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Θα σε πάω σπίτι τώρα να ξεκουραστείς και αύριο θα τα πούμε καλύτερα".
Δεν ήταν μικρό πράγμα αυτό που της ζητούσε. Δεν είχε όμως άλλη επιλογή. Και όχι επειδή την είχε σώσει, αλλά επειδή το ήθελε πραγματικά.
"Αν μου δώσεις μια καλή δικαιολογία... σύμφωνοι." είπε η Αλίκη χαμογελώντας ελαφρά.