Ανάμεσα στις Γραμμές

Η Αλίκη τα είχε καλά σχεδόν με όλους τους συμμαθητές της στο Λύκειο. Άλλους τους συμπαθούσε περισσότερο και άλλους λιγότερο, και αναλόγως έκανε παρέα μαζί τους. Υπήρχε όμως ένα άτομο στην τάξη της στο οποίο είχε ιδιαίτερη αδυναμία, όμως δεν έκανε μαζί του όση παρέα θα ήθελε. Και αυτό γιατί ο Άρης ήταν σχεδόν αποκλειστικά αφιερωμένος στο μεγάλο του πάθος, τη ζωγραφική.

Η Αλίκη είχε και αυτή καλλιτεχνική φλέβα, όπως και εκείνος. Στον ελεύθερό της χρόνο της άρεσε να ζωγραφίζει και να γράφει ρομαντικές και χιουμοριστικές ιστορίες. Ίσως για αυτό το λόγο να έβρισκε την παρουσία του Άρη μέσα στο τμήμα της τόσο ενδιαφέρουσα. Μπορεί να μην ήταν ο μόνος συμμαθητής της που σκιτσάριζε, ήταν όμως ο μόνος που έδειχνε αληθινή, αμέριστη αφοσίωση στο ταλέντο του. Σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο στον κόσμο πέρα από τα μολύβια, τα στυλό, και τον «καμβά» του, που συνήθως ήταν θρανία και πρόχειρα χαρτιά. Για κάποιον λόγο που η Αλίκη δεν μπορούσε να εξηγήσει, ούτε καν να παραδεχτεί, ήθελε και αυτή να είναι μέρος του κόσμου του.

Κάποια στιγμή το δεκαπενταμελές συμβούλιο πρότεινε στον Άρη να ζωγραφίσει μια παράσταση σε έναν λευκό τοίχο. Εκείνος φυσικά δέχτηκε με μεγάλη ευχαρίστηση και άρχισε αμέσως να ζωγραφίζει μια εικόνα στο χαρτί του σαν πρόχειρο. Επρόκειτο για μια απεικόνιση ενός φανταστικού νησιού από ψηλά, σαν μια κοντινή αεροφωτογραφία. Το τοπίο περιείχε θάλασσα, βουνά, πρασινάδα και αραιά σύννεφα, ενώ από πάνω ο ήλιος χάριζε το φως του στη Γη. Το σχέδιο αυτό δεν είχε καμία σχέση με το σχολείο του ή την Αθήνα, όμως θα ήταν πάρα πολύ όμορφο και σίγουρα θα γοήτευε τα μάτια όσων θα κάθονταν στο παγκάκι απέναντι από τον τοίχο.

Από τότε ο Άρης δεν πατούσε στα μαθήματα γενικής παιδείας, αλλά σχεδίαζε με μολύβι την παράστασή του στον τοίχο, ώστε να περάσει αργότερα από πάνω του τα χρώματα. Ενίοτε τον βοηθούσαν και άλλα παιδιά που είχαν καλό χέρι, ανάμεσά τους και η Αλίκη. Δεν της άρεσε να παρεμβαίνει στην τέχνη του, όμως κάποια στιγμή δεν κρατήθηκε, και μεταξύ σοβαρού και αστείου, πρότεινε κάτι στον Άρη την ώρα που σχεδίαζε.

«Δε θα 'ταν τέλειο να υπήρχαν μονόκεροι πάνω στα βουνά;»

«Ε;» είπε παραξενεμένος ο Άρης. «Μονόκεροι;»

«Ναι, τα μυθικά αλογάκια με το κέρατο», εξήγησε η Αλίκη. «Όλο το τοπίο είναι πολύ απόκοσμο και ονειρικό. Θα ταίριαζαν»

Το αγόρι το σκέφτηκε για λίγο. «Για ζωγράφισέ το εδώ», είπε και της έδωσε το πρόχειρο χαρτί του. Εκείνη έκατσε στο παγκάκι, χρησιμοποίησε ένα βιβλίο για στήριγμα και άρχισε να σχεδιάζει έναν μονόκερο στην κορυφή του ψηλότερου βουνού. Ήταν μικρός σε μέγεθος, ώστε να ταιριάζει με την κλίμακα του υπόλοιπου σχεδίου, όμως είχε πολλές λεπτομέρειες. Ο Άρης καθόταν και την παρατηρούσε όσο εκείνη ζωγράφιζε. Σε λίγο εκείνη σηκώθηκε και τον πλησίασε. «Ορίστε. Ζωγράφισα έναν για δείγμα. Τι λες;» είπε και τον κοίταξε στα μάτια. Εκείνος το είδε και χαμογέλασε. «Όμορφος είναι και ταιριάζει. Ας τον βάλουμε». Η Αλίκη δεν συγκράτησε το χαμόγελό της. «Ευχαριστώ», του είπε, και συνέχισε τη δουλειά της.