Ανάμεσα στις Γραμμές

Εκδρομή

Η μεγάλη εξαήμερη εκδρομή της Γ’ Λυκείου στη Ρόδο έφτανε στο τέλος της. Όλοι ήταν απογοητευμένοι, καθώς είχαν περάσει υπέροχα και ήταν αναγκασμένοι να επιστρέψουν στην σκληρή πραγματικότητα της προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες. Η Αλίκη φυσικά δεν αποτελούσε εξαίρεση, καθώς το καλοκαίρι δεν είχε καταφέρει να φύγει για πολύ από την Αθήνα και οι λίγες μέρες που κατάφερε να κλέψει της δεν της αρκούσαν για να νιώσει, έστω και για λίγο, ξεκούραστη. Επιπλέον, δεν είχε μιλήσει αρκετά με τον Άρη. Αν και μετά το συμβάν με το σκίτσο ήξερε πλέον ότι δεν του ήταν αδιάφορη, δεν είχαν βρει και πολλές ευκαιρίες να συναντηθούν, αφού κανείς από τους δύο δεν τολμούσε να αφήσει την παρέα του. Τα βλέμματα όλο νόημα δεν έλειπαν βέβαια..

Αυτά σκεφτόταν με κάποια θλίψη η Αλίκη το μεσημέρι της τελευταίας ημέρας, την ώρα που επιβιβάζονταν στο πλοίο της επιστροφής. Παρόλο που είχε προσπαθήσει να μη σκέφτεται την εκδρομή σαν μια ευκαιρία για να γίνει επιτέλους κάτι με τον Άρη, το μυαλό της δεν μπορούσε να μην φτιάχνει τα δικά του σενάρια, που δυστυχώς δεν φαίνονταν να βγαίνουν αληθινά. Από την άλλη πλευρά, υπήρχαν ακόμα μερικές ώρες, μέχρι να πεθάνουν και οι τελευταίες της ελπίδες…

«Πάμε καμιά βόλτα στο κατάστρωμα;» πρότεινε η Ηλέκτρα στη γνωστή παρέα. «Τέτοια ώρα θα είναι πολύ όμορφα». Ήταν ακριβώς η ώρα που άρχισε να βραδιάζει και η μέρα να δίνει τη θέση της στη νύχτα. Η Αλίκη, που ποτέ δεν έλεγε όχι σε μια όμορφη βόλτα, συμφώνησε αμέσως.

Ήταν πράγματι πολύ όμορφα έξω. Ο ήλιος έδυε και έβαφε τον ουρανό με ένα αξιοθαύμαστο ροδοκόκκινο χρώμα που έμοιαζε εξωπραγματικό, ειδικά για Δεκέμβριο. Περιέργως, τα δύο κορίτσια ήταν τα μόνα που είχαν βγει έξω για να απολαύσουν τη μαγεία του δειλινού, καθώς οι υπόλοιποι ξεκουράζονταν στις καμπίνες τους ή έπαιζαν χαρτιά στο σαλόνι. Τα κορίτσια περπατούσαν κατά μήκος του καταστρώματος αμίλητα, χαζεύοντας τη σκοτεινή θάλασσα και χαμένες στις σκέψεις τους.

«Τι έχεις;», έσπασε τη σιωπή η Ηλέκτρα. «Κάτι σε προβληματίζει. Το γνωστό θέμα;»

Πριν προλάβει όμως να απαντήσει η Αλίκη, έξαφνα παρουσιάστηκε μπροστά τους το αντικείμενο των προβληματισμών της. «Από μηχανής Θεός», σκέφτηκε η Ηλέκτρα, η οποία άρχισε να κάνει υποθέσεις για το πώς βρέθηκε αυτός εκεί. Λες και είχε καμία σημασία.

«Μπορώ να σου μιλήσω λίγο;» είπε ο Άρης, κοιτώντας την Αλίκη στα μάτια, κοκκινίζοντας. «Ιδιαιτέρως», πρόσθεσε και κοκκίνισε περισσότερο.

«Εντάξει», απάντησε η Αλίκη. «Ηλέκτρα σε πειράζει;», γύρισε η Αλίκη στην φίλη της.

«Δεν πειράζει, θα μείνω εδώ. Δε μου κάνει καρδιά να φύγω ακόμα. Μόνο δώσε μου το mp3 σου για να έχω κάτι να ακούω»

Η Αλίκη αποφάσισε να ανησυχήσει αργότερα για το πώς θα περνούσε η Ηλέκτρα μόνη στο κατάστρωμα. Για την ώρα, περπατούσε σιωπηλή πλάι στον Άρη μέχρι να βρεθούν σε ένα απόμερο μέρος του καταστρώματος, όπου και κάθισαν.

«Λοιπόν, τι ήθελες να μου πεις;» Η Αλίκη θύμισε στον Άρη ότι βρίσκονταν μόνοι για να μιλήσουν.

«Ε;» αναφώνησε το αγόρι.  «Α ναι... Γαμώτο είναι δύσκολο..» σχεδόν ψιθύρισε, μιλώντας μάλλον στον εαυτό του παρά στην Αλίκη.

Εκείνη άρχισε να ανησυχεί. Τι ήταν τόσο δύσκολο να ξεφωνίσει; Λες να του συνέβαινε κάτι σοβαρό;

Μήπως ήθελε να της πει ότι είναι γκέι;. Μα δεν είναι γκέι! Η αμηχανία της μεγάλωνε.

«Με την ησυχία σου.», αποφάσισε τελικά να απαντήσει εκείνη.

«Να… θέλω να σε ζωγραφίζω πιο συχνά» είπε τελικά δειλά ο Άρης.

«Τι εννοείς;» απάντησε η Αλίκη σοκαρισμένη, καθώς δεν περίμενε καθόλου αυτή την απάντηση.

Ο Άρης την πλησίασε. «Αυτό εννοώ», είπε και, πιάνοντας με τα δύο χέρια του το πρόσωπό της, την φίλησε απαλά. Μία φορά, δύο φορές, αμέτρητες... Η Αλίκη ούτε που σκέφτηκε ότι τα δάχτυλά του χαλούσαν το μακιγιάζ της, καθώς άφηνε τον εαυτό της να αφεθεί στην στιγμή που ονειρευόταν τόσο καιρό.