Smart, Short and Sophisticated

Chapter 11: Just like before

Marcus' POV

"Sorry babe!"

Namiss ko si Margaux

Yung mga mata niya na parang bituin sa langit na tila nakakasilaw ngunit hindi nakakasakit sa mata kapag tititigan mo. Yung buhok niya na di gaano kahabaan ngunit nakakabighani. Yung pilik mata niya na maigsi ngunit kapansin pansin. Yung height niya na sobrang na sobrang cute pero dahil sa height niya, mas napoprotektahan ko siya sa masasamang bagay. Yung yakap niya na nakakapag painit sa katawan ko. Yung pagmamahal niya na walang makakatumbas o makakapagpalit

Namiss ko din yung kung ano ako kapag kasama ko siya. Yung saya ko na siya lang ang nakakapagbigay, yung saya ko kapag kasama siya. Yung mga ngiti kong abot tenga dahil sa kagandahan na nakakabighani at pagmamahal na hindi masusukat at dahil sa kasiyahan na siya lang nakakapagbigay. Namiss ko talaga siya.

Siguro, nagtataka kayo kung bakit ko nasasabi ang lahat ng yan kung wala na talaga akong feelings sa kanya, kung bakit ko siya pinagpalit. Sa totoo lang, ayaw kong mawala siya, pero kailangan eh. Di ko ginusto yun, pero kailangan kong sundin ang mga sinasabi ng nakatataas.

Kaya ko binalak na makipagkita sa kanya eh dahil sa gusto ko na ipaliwanag ang lahat sa kanya. Buti nga nagkita kami sa book store eh, makakasama ko pa siya ng mas matagal

Teka, bakit parang basa na yung shirt ko? Hala, yung mahal ko umiiyak

"Oh, Margaux, bakit ka umiiyak? Papanget ka niyan, sige ka"

Pinunasan ko yung luha niya.

Sasabihin ko na ba?

Ay, May naisip ako! Babawi naman ako sa babe ko

"Tahan na babe, okay?" mahinahon na sabi ko sa kanya

"Dadalhin kita sa masayang lugar!"

Hinatak ko siya papunta sa pupuntahan namin.

Nandito na kami, sa TIMEZONE, kahit dito ko lang siya dinadala dati, sobrang saya na niya. At kapag pupunta kami ng tambayan, di pwede na di kami pumunta dito, magagalit siya sa akin kapag di kami nagpunta sa Timezone kahit saglit lang.

"Oh, anong tinitingin tingin mo dyan? Pasok na tayo!"

Hindi siya gumagalaw kahit hinahatak ko na siya, with all my lakas. Wala pa rin

Hinug ko siya, at sinabing

"Let me make it up to you, pabayaan mo naman akong bumawi at pasayahin ka kahit ngayon lang, please?" habang sinasabi ko yun lumuhod ako at nagmamakaawa para mapangiti siya

Nagsmirk siya, okay na sa akin yun, parang smile na din yun tas tinayo niya ako, at hinawakan niya ang aking mga kamay papasok ng timezone

Pero parang di masaya yug babe ko?

"Bakit ang lungkot pa rin ng babe ko?" nakafrown kong sabi sa kanya yung parang bata

Umiling siya at tumingin sa ibang direksyon at ilang mga segundo ay yinakap niya ako ng mahigpit at tumingkayad para mabulong sa akin ang mga katagang

"Mahal na mahal kita Marcus!"

Mas lalong humigpit ang yakap niya at niyakap ko din siya at hinalikan yung noo niya

End of chapter 10

---------------------------------

Hiiii! Hahahaha, so matagal tagal na din ako di nakakapag update kasi busy and maraming ginagawa kasi nga busy diba? XD HAHAHAHA pero, dahil tinotopak nanaman ako ngayong gabi, ito nagupdate ako hahahaha Sana nagustohan niyo :))

Wag kakalimutang mag voteee :D

Share niyo na din sa mga friends niyooo :D

i love you guyss! xx