Στα χρόνια του Μεσαίωνα

κεφάλαιο 13ο

Ο πατέρας Κέβιν καθόταν στο γραφείο του, όταν άνοιξε η πόρτα του ξαφνικά.

Πετάχτηκε όρθιος τρομαγμένος.

Είδε τον ιεροεξεταστή Λίαμ, εκείνον που είχε δώσει διαταγή να συλλάβουν την Έμμα να μπαίνει μέσα συνοδευόμενος από τους άνδρες του.

"Τι συμβαίνει; Πώς μπαίνεις έτσι;" τον ρώτησε ο ιερέας.

"Από και εδώ και πέρα τις ερωτήσεις θα τις κάνω εγώ και μόνο εγώ προδότη"

Ο Κέβιν έμεινε στήλη άλατος από το σοκ.

Τον είχαν ανακαλύψει.

"Δεν καταλαβαίνω" είπε, αλλά η φωνή του έτρεμε.

"Εσύ ελευθέρωσες την μάγισσα και όλους τους προηγούμενους αιρετικούς. Πρόδωσες την ίδια σου την πίστη, βοηθώντας ανθρώπους οι οποίοι ήταν επικίνδυνοι"

"Επικίνδυνοι;" έκανε με απορία ο πατέρας Κέβιν. "Ακούς τι λες; Ήταν αθώοι άνθρωποι τους οποίους τους κατηγόρησες για μαγεία και μυστικισμό μόνο και μόνο επειδή είχαν κάποιο ιδιαίτερο σημάδι πάνω στο σώμα τους ή εξαιτίας το χρώμα των μαλλιών τους"

"Άρα, το παραδέχεσαι. Εσύ τους φυγάδευες"

"Ναι και δεν μετανιώνω. Έκανα το σωστό. Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να τους βοηθήσω όλους. Έσωσα την ζωή συνανθρώπων μου, έκανα το καθήκον μου ως λειτουργός του Κυρίου"

Ο ιεροεξεταστής γέλασε υστερικά. 

"Το καθήκον σου ήταν να τους στείλεις στην κόλαση. Όμως αφού διάλεξες αυτό το μονοπάτι, από ότι φαίνεται θα σε στείλω εγώ εκεί πρώτο. Θα καείς, αλλά πρώτα θα μου πεις ποιος είναι αυτός ο άνδρας που σε συνεργάζεται μαζί σου. Αυτός που έχει καλυμμένο το πρόσωπο του"

"Δεν είναι από το Άσλιρντ. Αυτή την στιγμή έχει φύγει"

"Λες ψέματα για άλλη μια φορά. Δεν μπορείς να με ξεγελάσεις πια" είπε ο Λίαμ και γύρισε στους άνδρες του. "Πηγαίνετε τον στα μπουντρούμια. Κάντε ότι χρειάζεται, μέχρι το βράδυ θέλω να ξέρω το όνομα του συνεργού του"

****

Ο Γκάμπριελ ξεκουραζόταν από την δουλειά, όταν είδε την Νάλα να τον πλησιάζει, κρατώντας ένα καλάθι.

"Γεια σου" του είπε χαμογελώντας.

"Γεια σου και σένα Νάλα" της απάντησε εύθυμα

"Σου έφερα να φας"  του είπε η κοπέλα και έβγαλε από το καλάθι λίγο ψωμί και τυρί και του το έδωσε.

 "Σε ευχαριστώ πάρα πολύ"

Η Νάλα έκατσε δίπλα του.

"Μερικές φορές συμβαίνουν απίστευτα πράγματα" του είπε.

"Τι εννοείς;" ρώτησε το παλικάρι με απορία.

"Λοιπόν, ήρθατε εδώ έχοντας καταστραφεί το σπίτι σας. Και παρόλα αυτά όλα πήγαν εξαιρετικά, ειδικά για την Λίριο. Ερωτεύτηκαν με τον άρχοντα Άντριου. Ποιος να τον φανταζόταν;"

"Ναι, ας είναι καλά λοιπόν" είπε ο Γκάμπριελ μην ξέροντας τι να πει.

"Και εγώ τους εύχομαι το καλύτερο. Και επίσης..."

Δεν συνέχισε.

"Τι είναι;" την ρώτησε ο Γκάμπριελ.

Η Νάλα τον κοίταξε στα μάτια για λίγες στιγμές και έπειτα τον φίλησε.

Ο Γκάμπριελ ξαφνιάστηκε, αλλά ανταποκρίθηκε.

Όταν σταμάτησαν η Νάλα κατέβασε το κεφάλι.

"Δεν θέλω να σκεφτείς άσχημα για μένα" του είπε.

"Όχι, όχι. Απλώς δεν το περίμενα"

"Έχω καταλάβει πως αισθάνεσαι για την Λίριο"

"Επίσης έχω δεχτεί ότι δεν θα είμαστε ποτέ μαζί. Οπότε πρέπει να συνεχίσω"

Η Νάλα μόλις το άκουσε αυτό τον κοίταξε με ελπίδα.

"Τι σημαίνει αυτό;" τον ρώτησε.

"Ότι φαίνεσαι καλοσυνάτη κοπέλα και είσαι πανέμορφη κιόλας. Και μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή μαζί" της είπε και της χαμογέλασε.

Η Νάλα τον αγκάλιασε.

Όσο για τον Γκάμπριελ είχε δεχτεί την πραγματικότητα. Αγαπούσε βαθιά την Λίριο, αλλά εκείνη του το είχε ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγμή. Δεν μπορούσε να είναι μαζί του. Και τώρα είχε βρει κάποιον άλλον. Το ίδιο έπρεπε να κάνει και αυτός. Ήλπιζε ότι σιγά-σιγά θα αγαπούσε την Νάλα η οποία του είχε κάνει εκπληκτική εντύπωση και ότι μαζί της θα γιάτρευε την πληγωμένη του καρδιά. Το ήθελε όσο τίποτε άλλο, να έχει δίπλα του μια σύντροφο που να τον αγαπά και ήταν διατεθειμένος να κάνει τα πάντα και εκείνος από την πλευρά του, ώστε ο ίδιος και η Νάλα να ευτυχήσουν.