Στα χρόνια του Μεσαίωνα

κεφάλαιο 28ο

Όταν φτάσαμε στο Άσλιρντ κατεβήκαμε από το πλοίο και είχαμε καλύψει όλοι τα πρόσωπα μας.

Μόλις όμως ο Λίαμ πάτησε το πόδι του στην στεριά και δεδομένου ότι τον είχαμε λύσει κατά την διάρκεια του ταξιδιού μπόρεσε και έφυγε μακριά μας.

Ο θείος πήγε να τον προλάβει, αλλά ο πατέρας Ρίτσαρντ τον σταμάτησε.

"Άσε τον" είπε.

"Θα προειδοποιήσει τον Ντέιβιντ"

"Έτσι και αλλιώς δεν έχει νόημα πλέον. Η εξέγερση θα γίνει ούτως ή άλλως. Εξάλλου δεν γνωρίζει ο Ντέιβιντ ποιοι δεν είναι με το μέρος τους από τους στρατιώτες" είπε ο Σερ Ραλφ.

"Ας πάνε όλα καλά" είπε η Νάλα.

"Θα πάνε Νάλα μου" της είπα.

"Για να το λες εσύ Λίριο" μου είπε εκείνη χαμογελώντας.

Εγώ της έπιασα το μπράτσο για ενθάρρυνση.

"Λοιπόν, ελάτε πάμε σε ένα πανδοχείο. Θα ξεκουραστούμε και το απόγευμα θα επιτεθούμε στο κάστρο. Έφτασε το τέλος αυτού του σφετεριστή" είπε ο Σερ Ραλφ.

Όλοι πήγαμε στο πανδοχείο, όπου ο ιδιοκτήτης μόλις είδε τον Άντριου έκανε μια βαθιά υπόκλιση.

"Παρακαλώ σηκωθείτε" του είπε ο Άντριου.

"Σύντομα θα είστε ξανά ο άρχοντας μας" του είπε ο άνδρας.

"Και εγώ αυτό εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου" είπε ο Άντριου.

****

Ήμουν στο δωμάτιο που μου είχε παραχωρήσει ο πανδοχέας ξαπλωμένη και κοίταζα το ταβάνι.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και βγήκα από το δωμάτιο.

Κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο που ήταν ο Άντριου.

Όταν έφτασα απέξω χτύπησα την πόρτα και όταν άκουσα "περάστε" μπήκα μέσα.

"Λίριο!" άκουσα τον Άντριου.

"Δεν μπορώ να ηρεμήσω" του είπα.

"Έλα εδώ δίπλα μου" μου είπε εκείνος και εγώ πήγα και κάθισα δίπλα του στο κρεβάτι.

"Εσύ έλεγες ότι θα τα καταφέρουμε, τι έπαθες;" με ρώτησε.

"Απλώς πέρα από το ότι ελπίζω φοβάμαι κιόλας"

"Τι;"

"Να μην σε χάσω Άντριου" είπα και τον φίλησα.

Εκείνος ανταποκρίθηκε και με έφερε κοντά του.

Εγώ τότε εντελώς αυθόρμητα του ανασήκωσα την μπλούζα και τότε σταμάτησε να με φιλάει και με κοίταξε.