Στα χρόνια του Μεσαίωνα

Επίλογος

Είχα πάει στην εκκλησία να προσευχηθώ. Ήθελα να ευχαριστήσω τον Θεό για όσα είχε κάνει για μένα και για όσους αγαπώ. 

Εκεί βρήκα τον Γκάμπριελ και χαμογέλασα.

"Και εσύ εδώ" είπα.

"Ναι, είχα την ανάγκη να πω ευχαριστώ" μου είπε.

"Και εγώ" απάντησα.

"Μετά την παραίτηση του Λίαμ η Ιερά Εξέταση αποδυναμώθηκε"

"Τώρα κιόλας που ιερέας του Καθεδρικού που υπάρχει έγινε ο πατέρας Ρίτσαρντ όλα θα αλλάξουν"

"Πολλά άλλαξαν Λίριο μου τον τελευταίο καιρό"

"Δεν είναι ψέματα. Σκέφτομαι πως θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχε γίνει η επίθεση στο χωριό μας. Τώρα θα ήμουν παντρεμένη με τον Τζορτζ" είπα με νοσταλγία.

"Ήταν καλός και η αδερφή του"

"Η Λουσίν, ο Τζέιμς, οι γονείς μου" είπα και δάκρυσα.

"Μην στενοχωριέσαι. Θα είναι καλά εκεί που βρίσκονται"

"Το εύχομαι. Αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά θα ζούσαν, αλλά αν πάλι τίποτα από όσα ζήσαμε τους τελευταίους μήνες δεν είχε συμβεί δεν θα γνώριζα τον Άντριου, ούτε εσύ την Νάλα"

"Κάθε κατάσταση έχει μία αρνητική και θετική πλευρά"

"Δεν έχεις άδικο. Είσαι ευτυχισμένος Γκάμπριελ;"

"Ναι, Λίριο. Την Νάλα την αγαπώ και θέλω να περάσω την ζωή μου δίπλα της. Εύχομαι και εσύ να ευτυχίσεις στο πλευρό του Άντριου"

Χαμογέλασα και τον αγκάλιασα.

"Να ξέρεις ότι πάντα θα έχεις μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου Γκάμπριελ, σου το έχω πει πολλές φορές. Είσαι αδελφός για μένα" του είπα.

Και εσύ Λίριο πλέον. Αν κάποτε σε αγαπούσα σαν γυναίκα, τώρα σε αγαπώ σαν την μικρή μου αδελφή" 

Δάκρυα έτρεξαν στα μάτια μου από την συγκίνηση και κοίταξα τον θόλο του ναού. 

Μπορεί να μην είπα δυνατά τίποτε, ούτε από μέσα μου αλλά τα δάκρυα μου και η χαρά πού ένιωθα πίστευα ότι ήταν αρκετή για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη μου σε Εκείνον που πάντα μας προσέχει και μας αγαπά.

****

Σε λίγες μέρες έγινε ο γάμος μας με τον Άντριου, και μετά από λίγες ημέρες παντρεύτηκαν ο Φίλιπ και η Έμμα και ο Γκάμπριελ με την Νάλα. 

Φυσικά τα μυστήρια τα έκανε ο πατέρας Ρίτσαρντ όπως του είχαμε ζητήσει.

Ήμασταν ευτυχισμένοι όλοι μας. 

****

Έναν μήνα μετά τον γάμο μου πήγα στην εκκλησία να ανάψω ένα κεράκι. 

Όλα ήταν περίφημα... και ένιωθα τόση αγαλλίαση...

Άναψα το κερί και προσευχήθηκα. 

"Σε ευχαριστώ για όσες φορές δεν με έχεις εγκαταλείψει. Σε παρακαλώ συνέχισε να προστατεύεις εμένα και τους φίλους μου και όλους τους ανθρώπους" είπα από μέσα μου και έκανα τον σταυρό μου.

Όταν πήγα να βγω από την εκκλησία ένα άσπρο περιστέρι μπήκε μέσα, έκανε τρεις φορές τον γύρο του ναού και έπειτα κάθισε στο κέντρο.

Πολλοί θα το θεωρούσαν σημάδι, άλλοι απλή σύμπτωση. 

Πάντως εγώ αισθάνθηκα μία ηρεμία και ευτυχία που δεν είχα νιώσει ποτέ μου. 

"Όλα θα συνεχίσουν να πηγαίνουν καλά, όπως πάνε" ψιθύρισα και βγήκα από την εκκλησία. 

Κατευθύνθηκα προς το κάστρο και εκείνη την στιγμή υποσχέθηκα στους Ουρανούς ότι σαν αρχόντισσα του Άσλιρντ θα έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για την ευημερία των συνανθρώπων μου.

 ΤΕΛΟΣ

Εδώ τελειώνει η ιστορία.

Ευχαριστώ όλους σας για τον χρόνο που αφιερώσατε να την διαβάσετε, για τις ψήφους και τα σχόλια σας. Να 'στε όλοι καλά!!!

Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω πως οι ιστορίες που γράφω έχουν απήχηση και η συγκεκριμένη ομολογώ ότι και εμένα μου άρεσε πολύ. 

Όποιος έχει την καλοσύνη μπορεί να μου αφήσει σχόλια για το πως του φάνηκε συνολικά όλη η πλοκή.