Στα χρόνια του Μεσαίωνα

κεφάλαιο 23ο

Πέρασαν κάποιες ημέρες και με τον Άντριου είχαμε ανταλλάξει μετρημένες κουβέντες.

Δεν άντεχα αυτήν την κατάσταση.

Όταν ξύπνησα εκείνο το πρωί πήγα να τον βρω και όταν τον είδα τον πλησίασα αποφασιστικά.

"Θέλω να μιλήσουμε" του είπα με θάρρος.

Εκείνος γύρισε και με κοίταξε με εκείνο το σκοτεινό βλέμμα γεμάτο θυμό και θλίψη που είχε από την ώρα που ξανασυναντηθήκαμε.

"Τι θέλεις Λίριο;" με ρώτησε ψυχρά.

Ειλικρινά σου αρέσει αυτή η κατάσταση; Δεν αξίζει σε κανέναν από τους δυο μας. Από την ώρα που έφυγα από το Άσλιρντ δεν σε έβγαλα στιγμή από το μυαλό μου και τώρα που είσαι εδώ κοντά μου συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε ξένοι. Δεν το θέλω αυτό, δεν το καταλαβαίνεις;" ξέσπασα.

"Αν το σκεφτείς είμαστε ξένοι. Δεν ήσουν πολύ καιρό στον τόπο μου, δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω και ούτε εσύ εμένα"

Τα λόγια του με έκαναν να παγώσω, αλλά προσπάθησα να βρω ξανά την αυτοκυριαρχία μου.

"Δεν γνωριζόμαστε πολύ καιρό, αλλά αισθανθήκαμε δυνατά συναισθήματα" του είπα.

"Αμφιβάλλω για αυτό"

"Καλά πόσες φορές σου είπα ότι όσα σου είπε αυτός ο αγύρτης ήταν ψέμματα;" φώναξα και κάποιοι Δρυίδες έστρεψαν την προσοχή τους πάνω μου, αλλά την δεδομένη στιγμή δεν με ενδιέφερε ούτε στο ελάχιστο.

"Δεν μιλάω για σένα αυτήν την φορά. Δεν αμφισβητώ την δική σου αγάπη προς εμένα, αλλά την δική μου προς σε σένα. Ξέρεις, δεν νομίζω ότι σε ερωτεύτηκα πραγματικά. Απλά ήταν ένας ενθουσιασμός και έσβησε σιγά-σιγά"

Για άλλη μια φορά έμεινα να τον κοιτάζω σαν χαμένη.

Τι έλεγε; Δεν ήταν δυνατόν να τα εννοεί τα λόγια του.

Και τότε θέλησα να κάνω κάτι που ούτε που ξέρω πως βρήκα το θάρρος. Ποτέ δεν είχα υπάρξει αυθόρμητη, αλλά ήθελα να σιγουρευτώ ότι όλα αυτά που είχε ξεστομίσει ήταν απλώς λόγια του αέρα χωρίς καμία δόση αλήθειας.

Τον φίλησα.

Δεν το περίμενε, τον ένιωσα να μένει άγαλμα για λίγο, αλλά όταν έβαλα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του, εκείνος τύλιξε τα δικά του γύρω από την μέση του και με έφερε πιο κοντά του.

Όταν σταματήσαμε τον κοίταξα και του χαμογέλασα.

"Λοιπόν συνεχίζεις να επιμένεις ότι ήμουν ένας απλός ενθουσιασμός για σένα;" τον ρώτησα.

Εκείνος μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.

"Σημαίνεις τα πάντα για μένα Λίριο" μου είπε.

"Άρα με πιστεύεις τώρα;"

"Ναι, αλλά είμαι πολύ μπερδεμένος. Το κεφάλι μου είναι γεμάτο από ένα κουβάρι σκέψεις. Έχασα τα πάντα. Όσα δικαιούμουν εκ γενετής"

"Θα βρεθεί λύση Άντριου. Να 'σαι σίγουρος"

"Δεν νομίζω αγάπη μου. Συγχώρεσε με για την συμπεριφορά μου, αλλά πόσα να αντέξει ένας άνθρωπος;"

"Πολλά μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος φτάνει να μην ξεχνά να στρέφει τα μάτια του προς τον ουρανό. Εκεί θα την βρίσκει την δύναμη που χρειάζεται να συνεχίσει"

"Ποτέ δεν θα χάσεις την πίστη σου"

"Ποτέ δεν λέω ποτέ. Έχουν υπάρξει στιγμές αμφιβολίας, αλλά συνεχίζω να προσπαθώ γιατί αυτό μου δίνει ζωντάνια, με γεμίζει και με ολοκληρώνει. Ακόμη και να μην πάρεις πίσω τον τίτλο σου και το βασίλειο σου, θα είμαστε μαζί. Ας ζήσουμε μόνο και ας αφήσουμε τα υπόλοιπα. Έχω συνηθίσει στην απλότητα και θα συνηθίσεις και εσύ με τον καιρό. Φτάνει να είμαστε υγιείς και αγαπημένοι" του είπα σφίγγοντας τα χέρια.

Εκείνος με αγκάλιασε.

"Είσαι σπουδαία" μου είπε.

Χαμογέλασα.

"Και εσύ είσαι Άντριου και ότι και αν χρειαστείς να ξέρεις ότι είμαι εδώ και σε αγαπώ και θα συνεχίσω να σε αγαπώ ότι και αν συμβεί" του είπα και του χάιδεψα το μάγουλο.

Ήξερα ότι τα πράγματα ίσως να ήταν δύσκολα, αλλά ήμουν διατεθειμένη να διεκδικήσω την ευτυχία μου, την ευτυχία και των δυο μας.