The Chosen One [ON GOING]

/1/ Arrival

XYVE'S POV 

Malamig na simoy ng hangin. Madilim na paligid. Nakakapanindig balahibo. Nakakatakot. At ang mas nakakatakot? Ay ang mga palahaw ng mga tao na humihingi ng tulong.

Warak-warak na pamamahay. Mga taong nakahimlay na wala ng buhay. At ang nakakapang-sukang amoy na malansa. Dugo. Lahat ng palagid ay may bahid ng dugo. Tila ba may isang digmaang naganap.

And the scene turns into a blurry image at napalitan ito ng bago. It looks like I am inside a castle. A room to be specific.

"Now, go!"

Napatingin ako sa sumigaw. A middle-aged woman. Based on her wearing, her dress looks elegant. The Queen, I think and also her face is blurry. Itinulak nito ang isang ginang papasok sa isang portal? As the portal vanished, tears streamed her eyes.

Clang!

Lumingon ako bigla ng meron akong narinig na kalansing ng espada and there I saw two man fighting each other. One of the two is wearing a black cloak pero 'di niya suot ang hood, but the face is kind'a blurry, again. Lahat ng mukha nila blurd. Takte! Ang isa naman ay hindi nakablack cloak pero sa tingin ko ay asawa iyon ng babae.

Ng lumingon ang babae na sa tingin ko ay ngayon lang nakabawi ng tingin mula sa kinalalagyan ng portal, pero sa di inaasahang pangyayari, akmang sasaksakin na ng kalaban ang asawa ay walang pag-alinlangang sinalo niya ito. For no any other reason, I felt my chest tightend at the scenery. Naramdaman 'kong umiinit ang gilid ng mata ko sa pangyayari.

And that made the King charged with fury. Sinugod niya ang lalaki. They fought with all their might against each other. And with his last blow, the enemy vanished but uttered something before his ashes has been blown by the wind.

"Babalik ako Felix!" sigaw nito na puno ng galit. Pero hindi na niya ito pinansin pa at itinuon na lamang sa ngayong nakahandusay na katawan ng reyna. That's now lifeless.

Nilapitan nito ang asawa at kinandong, "Please, wake up wife. Please," pagsusumamo nito. Pero nanatili itong nakapikit at humagulhol nalamang siya sa iyak. Akmang lalapitan ko na when the scene turns into nothingness.

☽︎☯︎☾︎

"Xyve, andito na tayo," nakaramdam ako ng bahagyang tapik sa balikat ko. I slowly opened my eyes only to find out na nakatulog ako habang nagba-biyahe kami.

I am on my way sa bagong eskwelahan ko. I reached for my cheeks when I felt a tear escaped. Again, ilang beses ko nang napanaginipan ang senaryong iyon ng paulit-ulit. And I have this urge to avenge them. I don't know why. 'Yun nalang palagi simula ng magka-isip ako at nag-umpisang tumanong about my real parents kay Mamu. I don't know, everytime na nagigising nalang ako kapag napapanaginipan ko iyon, i felt inside my chest the heaviness. And worst is, feeling ko may kulang and this feeling, the longing ay hindi ko maalis-alis sa aking katauhan. Longing for something I couldn't name. Longing for something that could fill the missing pieces of my being.

Pinagwalang bahala ko na agad iyon at pinagbalingan ng tingin si Mamu na nasa driver's seat at nginitian.

At agad kong itinuon pabalik ang aking tingin sa unahan at laglag pangang tiningnan ang paanan namin. Sa hindi kalayuan, I saw a gate. It is a huge white gate that has intricate designs na kulay gold. They're astonishing. Napansin ko rin ang mga letrang nakaukit rito na meron na ring kalumaan.