"ေမေမ"
မနွင္းျဖဴတို႔ အခန္းေရွ႕ထိ ျပန္လိုက္ပို႔ေပးၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့
အခန္းထဲဝင္ၿပီး ေမေမ့ေရွ႕မွာ ကေလးတစ္ေယာက္လို
ငိုေႂကြးေနမိသည္ ။
"ဒီေလး .. ဘာျဖစ္လာတာလဲ ဟင္
ေမေမ စိတ္ပူလိုက္တာ "
"ဒီဒီ အကုန္သိသြားၿပီ
ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ "
ေမေမ က ေႏြးေထြးစြာ ေပြ႕ဖက္လာသည္ ။
ေက်ာျပင္ကိုလည္း ခပ္ဖြဖြ ပြတ္သပ္ေပးေနေသးသည္ ။
"ဘာလို႔ ေျပာမျပခဲ့တာလဲဟင္ "
"ဒီေလး က ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက
မနွင္းျဖဴေလးကို ေသေအာင္ လုပ္ခဲ့မိတယ္ဆိုၿပီး
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အၿမဲ အျပစ္တင္စိတ္ နဲ႔ ေနေနတာေလ
မနွင္းျဖဴေလး ခြင့္လႊတ္ရင္ ဒီ့ဆီ ေရာက္လာလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး
အိမ္ေရွ႕မွာ ထြက္ထြက္ေမ်ွာ္ေနတတ္လို႔
စိတ္ေရာဂါလိုမ်ိဳးေတာင္ ျဖစ္ေနခဲ့တာေလ
တစ္ရက္ ရန္ကုန္မွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း အရမ္းေအးၿပီး
နွင္းေတြက်တဲ့ေန႔တုန္းကေပါ့ အိမ္ျပင္မွာ
မနွင္းျဖဴေလးကို ထြက္ေမ်ွာ္ရင္း ဒီေလး အေအးမိၿပီး
အျပင္းဖ်ားခဲ့တယ္ အဲ့ဒီေနာက္ အကုန္ ေမ့သြားတာပဲ "
စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာျပေနလ်က္က ေမာသြားဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းေလး ခပ္သာသာ ခ်သည္ ။
"ေမ့သြားတာကိုပဲ အေကာင္းလို႔ ထင္ခဲ့ၿပီး
ဒီအတိုင္း ျပန္မကုေတာ့ပဲ ထားခဲ့တာ
ဒီေလးက မနွင္းျဖဴကို မရွာေတာ့တာကလြဲရင္
ပိုဆိုးလာတယ္ ... ခနေလး ပိုဆိုးလာတယ္ ဆိုတာက
ေမေမ ေျပာခ်င္တာ ဒီေလးက မလိမၼာဘူး အဲ့လို
မဟုတ္ဘူးေနာ္ .. ပိုၿပီးေတာ့ အထီးက်န္လာတယ္
စကားေတြပိုနည္းလာတယ္ .. အဲ့လိုမ်ိဳး ျမင္ေနရတာ
ေမေမ စိတ္မခ်မ္းသာခဲ့ဘူး
ငယ္ငယ္ကဆို ဒီေလးက အရမ္းသြက္တာေလ "
ေမေမ့ ရင္ခြင္ထဲကေန ေမေမ ေျပာသမ်ွကိုသာ
လိုက္နားေထာင္ေနမိသည္ ။ ဒါေတြက ဒီ မသိခဲ့တဲ့အျခမ္း
"ေနာက္ေတာ့ ဒီေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းရွိလာတယ္
ဝတ္မွံုေလး .ေလ ။. ေမေမ အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့တယ္
အဆံုး ဒီေလး က အဲ့ကေလးမ ကို စိတ္ဝင္စားၿပီး
လက္ထပ္ခ်င္ေနတာက အစ ေမေမ သိတယ္
ဒါေပမယ့္ ဘာမွမေျပာခဲ့တာက ဒီေလး ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔
ေမေမထင္ခဲ့လို႔ ဒါေပမယ့္ အဲ့ကေလးမက ...... "
