One True Pair (Juan Karlos and Darren Fanfiction)

OTP (8)

Huminga silang dalawa ng malalim at sabay na nagsalita. "My inspiration is . . ."

“Kaira. Kaira Valdivia.”

WHAAAAAAAAAAAT?!

“Kaira!”

“Kaira?” isang pamilyar na boses ang narinig ko. “Kaira, gising na.”

Minulat ko yung mga mata ‘ko. Pagka-dilat ko, napansin ko na nakahiga ako sa kama sa loob ng clinic ng school namin. Medyo masakit din ang ulo ko.

“Kaira?” Humarap ako sa right side ko at nakita ko ang school nurse namin na ginagamot ang sugat ko sa ulo. “May napanaginipan ka ba? Narinig ko kasing sumisisigaw ka kanina kaya ginising na kita.”

“Buti nalang po at ginising niyo ‘ko. Actually, yes! I had a weird dream.” I said.

“Oh? About what?” she asked curiously while putting bandage on my forehead.

For the first time lang nangyari na hindi ko nakalimutan yung panaginip ko. Ang weird nga kasi kapag nananaginip ako, nakakalimutan ko agad. Pero ito ngayon, iba eh. Fresh na fresh. Naalala ko yung sinabi nilang dalawa. Yung confession nila. But still . . . panaginip lang ang lahat. Siguro dahil nago-over think lang ako kung ano ang tunay na nangyari dun sa GGV. Stressed na rin siguro ako. Hindi ko nga alam kung bakit ako nandito sa school clinic namin eh. Kung bakit ako may sugat sa ulo. Kung bakit ako lutang.

“Hindi naman po sa assuming ako ha. But in my dream, may dalawang lalaki, they confessed that parehong ako daw ang inspirasyon nila.” I responded.

Our school nurse chuckled. Tapos na niyang gamutin ang sugat ko. Tumingin siya sa akin. “Let me guess . . . Yung dalawang lalaki na yan ay si Darren at JK ‘no?”

“Ah. Eh. Uhm paano niyo po nalaman?” I furrowed my eyebrows. Confused na ‘ko sa lahat ng mga nangyayari.

“Hindi naman panaginip ‘yun eh. Napanood ko nga ‘yun last Sunday night,” she said.

Tumingin ako sa kaniya. I’m still confused but on a higher level na.

“Please tell me kung ano po ang nangyari. Please! Naguguluhan na po kasi ako eh.”

Nakatingin lang siya sa akin. Nakasimangot.

“Sige na po please,” nagmaka-awa ulit ako sa kaniya. Pero ayaw parin niyang sabihin. Sumakit bigla yung ulo ko at napa-aray nalang ako.

“Wag ka nang mag-isip pa ng kung anu-ano. Just take a rest. Papunta na rin ang mommy mo para sunduin ka,” she quipped.

Palabas na siya ng kwarto. Umalis ako sa kama at hinabol siya. Hinawakan ko yung braso niya at sa huling pagkakataon, nagmaka-awa ulit ako na i-kwento niya sa akin kung ano ang mga bagay na hindi ko alam. Ang mga bagay na nangyari sa akin na alam niya.

“Please.” I begged.

After a couple of seconds, ngumiti siya. She said, “Long story eh!”

“Make it short!” I chimed in.

We both laughed. Umupo kami sa sofa malayo sa pintuan na pinanggalingan namin.

“Galing ka ba sa car accident? Para kang nagka-amnesia eh.” Pumipick-up pa ‘tong si nurse. Medyo corny.

Pero may point yung sinabi niya. Hay. Am I that lutang?

“Oh eto na nga. I’ll start na!” she uttered.

JK's POV

Nung pagka-galing namin ni Kaira sa Guidance Office, we went inside our classroom na. Sakto, it’s break time. Umupo na kami ni Kaira sa seats namin. She’s still not talking to me. Kahit nung papunta namin dito sa room, hindi niya ako pinapansin.