Elleri titriyordu. Evet tamda şuan can vermek istiyordu. Bu kapının arkasında olan kişi onu mahveden sevgilisiydi. Kalbiydi. Bu yaşadığı acı tarif edilemezdi. Kalbinin yerinde bir dünya dolusu kırık cam var gibiydi. Ve batıyordu. Onu acıdan ağlatırcasına, kalbini yerinden sökercesine acı veriyordu. Kalbi yok olmuş gibiydi. Onu seviyordu. Ama bu gerçek kapıyı açtırmaya yetmiyordu. Nasıl dayandırdı?
"Ne affedebilir ne unutulabilirdi?"
Başka seçeneği yok muydu?
"Ölse.. ölüm acıyı kesmez miydi?"
Keserdi. Sonsuz bir uyku.. herşeyden iyi olabilirdi. Dışarıdan gelen bağırış ile cama koştu. Asiye ve nefes karşı karşıya gelmişti.
A: sen! Sen ne hakla!?
N:asiye nolur dinle.. ben.. bilmiyordum ben o an nasıl hissettim bilemezsin. Öğrendiğim zaman geldim zaten. Yapma nolur.
A:sen cidden tahir'in seni aldatacağını düşündün mü? Nasıl ya bunu düşünmek için delirmiş olman gerek..
Murat: nefes git. Şuan zamanı değil. Hiç değil. Bugün zor bir gündü. Her şeyden zor bir gündü!
N: asıl bana zor! Anlayın ya anlayın! 2 yıl! Koskoca 2 yıl! Nasıl dayandım bilemezsiniz! Nasıl ayakta kaldım ben bile bilmiyorum.
A:ben senin nasıl ayakta kaldığını görebiliyorum! Sen! Neler yapmışsın kendine.
N: napmışım asiye ne!?
A:sen nefes misin şuan!? Bu gerçek nefes mi?! Değişmişsin be! Öyle bir değişmişsin ki ben ilk gördüğümde eski nefesi gömdüğünü hissettim! Toprağının üzerinde zıplarcasına değişmişsin hemde!
"Değişmeyeceğim.."
N:b-ben.
A: lanet olsun yine sen dimi? Yine sen?! Sen ne sen ne! Aldatıldığını düşündün ve siktir olup gittin. Sormadın! Dinlemedin! İki yıl tam iki yıl boyunca seni sürekli aradım! Ama sen! Lanet olsun sen ne yaptın?! Onu paramparça ettin! Onu mahvettin!
N:Tahir! Özür dilerim Tahir özür dilerim! Çok özür dilerim! Her şey için özür dilerim!
Fatih: ne kadar kolay özür diledin öyle? Hepinizin ağzında iki kelime. Özür dilerim. Hadi ya. Gel hayatımın ağzına sıç! Kalbimi paramparça et! Hayatımdan iki yıl çal! Aklımı kaçırmama yardım et! Sonra gel özür dilerim! Vay anasını. Ne kadar kolay oldu öyle. İki yıla iki kelime diyorsun yani.
T:kolaylaşan her cümle ağzımıza sakız olan her cümle verdiği hissiyatı da kolaylaştırır.
Herkes Tahire dönmüşken nefes karşısındaki enkaza bakıyordu. Çökmüştü. Nefes alamadı tahiri gördüğünde. Tam bir şey diyecek iken Tahir susturdu onu.
T: tek bir şey. Sadece.
Nefes kafasını salladı.
T:hiç demedin mi Tahir yapmaz diye? Hiç mi aklından geçmedi?
Hiç demedin mi o yapmaz?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nefes kafasını iki yana salladı. Tahirin buruk bir şekilde gülümsediğini gördü.
T: gidebilirsin.
Arkasını döndü omuzları çökmüş bir şekilde kulübesine girdi. Asiye nefesin yanına gitti.
A:sana verebileceği en büyük cezayı verdi. Bir zamanlar senin ona verdiğin gibi. Arkasını döndü. Ve sessiz kaldı. Senin aksine içine ağladı. Senin aksine sessiz kaldı. Sessizlik ne büyük bıçakmış gördün mü nefes inci kaya?
F: o çoktan öldü. Sen bir tek onu ayakta tutuyordun. Sen gittikten sonra o öldü. Sana yazıklar olsun. Ona ömrünü haram ettin ya benimde hakkım sana haram olsun.
Yere çöktü Fatih nefesin yanına.
F:bakma yaşadığına. Allah korkusu onu intihardan kurtardı. Kendini annesi gibi avizeye asmadıysa Allah korkusundan senlik bir durum yok yani.
A:eskiden niye yaşıyorsun dendiğinde "Allah korkusundan, Nefes aşkından" diyordu. Şimdi niye yaşıyorsun dendiğinde "Allah korkusundan" diyor. Sen onun için ancak ölüm şartı olabilirsin artık.
Nefesi orda öylece bırakıp gittiler. Bir zamanlar tahiri bıraktığı gibi. Murat hiçbir şey diyememişti. Çünkü abisini ilk kriz geçirdiğinde tek o görmüştü. Ve nefese olan nefreti konuşarak anlatabilceği bir şey değildi.
Tahir pencereden bakıyordu. Gözleri o kadar dolmuştu ki ağlayacak gücü bırakın yere çökecek gücü kendinde bulamıyordu. Dizleri titrerken pencereden bakıyordu.
T:Allah'ım sana yalvarırım al bu sevdayı içimden. Ya da al canımı. Ben taşıyamıyorum bu yükü. Yaşayacak, dayanacak gücüm kalmadı artık. Ben ölüyorum.
×
"Herkes gider mi?"
"Gider."
"Seven?"
"Gider."
"Çok seven?"
"Gider."
"Neden herkes gider ki?"
"Çünkü kimse gerçekten sevmez kimseyi. Ama."
"Ama?"
"Eğer birinde öldüysen ondan gidemezsin."
"Umarım biri de bir gün bende ölür."
"Eğer biri sende ölüyorsa sen onu gerçekten sevmiyorsundur."
"Neden?"
"Ölümün sevgiyle işi olmaz. Ölüm acıdan, buz gibi gözlerden doğar. Sıcak kalpleri öldürür."
