Bu sana son şiirim; hayrını gör.
Artık kazanmaya bak, kaybını göm.
İstedim ki son bir kez aybını göm;
Son defa da olsa kaybını gör.
Demek hala o var kalbinde,
Öyleyse vazgeçiyorum harbimden.
Çok yorduğumun farkındayım;
Sonsuza dek bensiz kal, dinlen.
Bu gece uğurladım seni aklımda,
Akıl gelir anca kalbin hakkından.
Akıl kalpte gördüğünün farkında,
Geçti kördüğümün çarkından.
Demek hala o var nefesinde,
İndim sana gelen atın tepesinden.
Demek gönlün mektebinin efesinde,
Vazgeçtim o halde hevesimden.
Bu seninle son yakın temasım,
Elvedadır bu mektubun teması.
Durumu zorlaştırmak anlamsız;
Bu son kez olacak velhasıl...
Demek hala o var gülüşünde,
Ona bir naz var yürüyüşünde,
İhanetin en farklı türüsün sen;
Çekil de ayaklarım yürüsünler.
Bu benden kendi adını son duyuşun,
İçimdeki tüm heyecanın uyuşuk.
Ölmeden önceki son buluşum,
Su içerken düştüğüm son kuyusun.
Demek hala o var yemeğinde,
İnsan utanıyor kendi emeğinden.
Aç gözlülük seninkisi diyeyim ben;
Önünde yediğin, arkanda yemediğin de.
Bu sana olan beşeri aşkım bitti,
Artık adını ağzına alan da ittir!
Parmakların iğne, saçların iplik,
Dudaklarımı sonsuza dek diktim.
Demek hala o var yokluğumda,
Uzaklaşıyorum bağımız koptuğundan.
Ona açlığın, bana tokluğundan;
Canın çekecek burnuna koktuğumda.
Bu seni sevmediğim ilk metnim,
Biraz da diğer insanları severim, yetti!
Bir fazlalık için beni yerimden ettin,
Adın dudaklarımdan kalbime settir!
Demek hala o var tüm ahlarında,
Kurtulup gidiyorum günahlarımdan.
Yapacak bir açıklaman varsa da;
Doldu içim de, külahlarım da.
Bu senin için de benim için de son,
Bundan böyle beni anılardan sor.
Bu senin içine su, benim içime kor,
Tekrardan sevmek sanılandan zor.
