ZAMANSIZ

Bölüm 1

Gördüğüm kabustan sonra aniden uyandım. İçimden bir ses yine uyu diye söyleniyordu. Kapım aralıktı. Annem gelmiş olmalıydı. Mis kokulu parfümü bütün evi sarmıştı yine , ilk defa erken kalkıp sürpriz yapmak istedim . Sürüne sürüne banyoya gittim hızlıca duş alıp üstümü değiştirdim. Bu benim için büyük gelişme çünkü normalde davul çalsalar uyanmam. 

Yavaş ve sessiz olmaya çalışıp merdivenleri indim . Koridorun başına geldiğimde silah sesi duydum.

Mutfaktan geliyordu . En yakın odaya yani kilere girdim , sessiz olmalıydım . Biri şaka yapıyor olmalı , abim falan herhalde kim neden evin içinde silah ateşlesin ki . Hem ben neyden saklanıyorum yanlışlıkla ateş edilmiştir Bulut polis sonuçta. Ayak sesleri geliyordu sanırım yukarı çıktı, hızlıca mutfağa girdim.

-ANNE! 

Yerde kanlar içinde yatıyordu . Nasıl olurdu ? havluyu alıp yarasının üstüne bastırdım . Nefes almıyordu , korkuyordum.

-Hayır hayır ! lütfen nolursun şimdi olmaz şaka de kalk anne ne olursun bak yalvarıyorum.

Gözyaşlarımdan önümü göremez olmuştum. Ayak sesleri yaklaşıyordu kapıyı kilitledim. Benim annem bir melek . Kim yaptı bunu,kim cesaret edebilir böyle birşeye ? Abimi aramalıyım ama telefonum yukarıda .

Bunu yapan her kimse kapıyı zorluyordu . Sandalyeyi kapının kulubunun altına yerleştirdim , bir süre idare ederdi. Teras kapısı kilitli olduğu için dışarı da çıkamıyordum . Derin derin nefes alıyordum korkuyordum düşünmem gerekiyordu ama olmuyordu annem ölmüştü nasıl toparlanabilirdim ki gözümün önündeyken ona bakmadan nasıl durabilirim bunlar nasıl silinecek aklımdan? 

Buradan çıkmalıydım.

Baharat rafını kaldırdım gizli bölmedeki tüfeği aldım. Abim ne olur ne olmaz diye evin gizli bölümlerine silah , biber gazı , tüfek vb şeyler koymuştu. sanki içine doğmuş .

Sırt çantamın içindekileri yere boşalttım tüfeği içine koydum ,çekmeceden kaşıklığın altındaki mermileri aldım çantamı kapattım . Spor salonundan ödünç aldığım ağırlıklardan birini aldım camı kırdım ve koşmaya başladım . Komşumuz Derya teyze beni görünce korktu ve perdelerini kapattı. onların arka kapısından caddeye çıktım . Bir tır üzerime geliyordu telaştan nereye gideceğimi şaşırmıştım . Birşey tarafından itildiğimi hissettim . Tır ilerlemeye devam etti kurtulmuştım . Peki şimdi ne yapacaktım?

Beni annem mi kurtarmıştı az önce ? Sokakta kimse yoktu. Hava serindi ama ben ondan değil ne yapacağını şaşırmış başıboş olduğum için titriyordum . Güçlüydüm , güçlü bir kız ama annemi kaybetmek beni tamamiyle yıkmıştı. koştum hiç bilmediğim sokaklara ıssız derinliklere koştum . İleriden su ses geliyordu . Hava kararana kadar ormanda dolaştım . Sonra durdum . Bulunduğum konumu bilmiyordum. Ne bedenen ne de ruhen . Çöktüm yavaşça , annemin en sevdiği mor menekşeyi okşadım, elime aldım . Gözlerim acıyordu, son gücümle kalktım uçurum kenarına gittim durdum arkamdan ses geldi, dönmedim . 

- Yolun sonu Selda!

Yaşadıklarımdan dolayı ilizyon görmeye başlamıştım galiba. yada..

Hayır hayır bu olamaz , ikilemde kalmıştım, nasıl olurdu?

-Sen babam olamazsın !

Yavaşça döndüm ona işte oradadı , yüzünde sinsi bir gülümseme ,  sanki canlanmış gibi duran bakışlarıyla karşımdaydı .

-Haklısın değilim.

Midem bulanıyordu , onun suratına bakmak iğrenç bir duyguydu. Neydi bu böyle ? neden böyle olmuştu . annemin gitmesi yetmiyormuş gibi babam da yoktu artık . Neden yapmıştı bunu ?

Silahını kaldırdı , kararlıydı .

Bir ses duydum sağırlaştırıcı büyüklükte , gözlerim kararıyordu elimdeki menekşeyi son gücümle sıktım , yavaşça yere düştüm . Galiba dediği doğruydu, bu yolun sonuydu...

Gerçek neydi bilemiyorum, neden öldürmüştü annemi ? O güne kadar babam sandığım adam, 17 yaşımda annemi öldürmüş beni de öldürmek istemişti. Ne istemişti bizden , ne yapmıştık ? Tek yaptığım onu babam sanıp sevmemdi, çok severdim onu . Bana hiç söylememişlerdi. Gerçek kızları gibi yetiştirmişlerdi. Kim bilir gerçek ailem ne yaşadı da 1 yaşından beri yetimhanede büyümüştüm. ben tüm bunları 3 ay sonrasında yoğun bakımdan çıktığım gün Buluttan öğrendim. O biliyor ama söylemiyormuş.Ben de onu en yakınım sanırdım, safmışım. Neyse o günden beri onunla da hiç konuşmadım görüşmedim istemedim aradı defalarca, özür mesajları gönderdi hiçbirini açmadım. Hayatımı benden gizlemişti. Affedemezdim. 

Bana o günden beri destek olan , hayatta kalmam için elinden geleni yapan beyin cerrahı Leman abla sayesinde bir yuvam , okuduğum bir okulum yeni bir hayatım var. İyiki...