Salamat

Walang laban

"THE END IS NEAR!"

Hinatak ng isang taong grasa yung braso ni Lucas, at halos mapasigaw siya kasi naka lab gown siya na nadumihan pero bumuntod hininga lang siya, "Eto nanaman tayo tatang eh,"

"You have to listen to me, youngster!"

"Are you a foreigner?"

"There should be no foreign lands anymore, we should be together, people! The END IS NEEEAAAR!!!"

Pangalawang beses na ngayong linggo na nadumihan siya ng taong grasang matanda. Hindi na niya alam kung kailan ba yun dumating dun pero ang alam lang niya, sa susunod na lalabas siya para bumili ng kung ano, hindi na niya kakalimutan na hubarin yung lab gown niya.

"You are too LOUUUD," ginaya niya yung boses ng matanda. "...And have you eaten lunch? You look like you haven't eaten in centuries."

"I don't have to! You have to listen to me the END IS NEEAAAAAAAARRR."

Lumaki pa yung malaki niyang mata na haos lumuwa na yung eye balls niya.

"End my ASS, old man," inakbayan niya yung matanda at naramdaman niya yung payat na balikat nito at nakaramdam ng awa.

"I don't want your ass, the end is---"

"OKAY FIIIIIIIINNNNNNEEE. Give me a break. I don't also give a damn if the world ends tomorrow, later or maybe this moment--"

"It Is NEaa---"

"I don't CARE!!"

Nagsimula na silang pagtinginan. Siguro akala nila baliw din si Lucas (lagi naman niya nararanasan yun noon) kasi puro grasa na yung lab gown niya pero sanay na siya. Hindi siya yung tipong nandidiri sa taong grasa o lumalayo sa baliw. Siguro lalayo siya sa bayolente pero wala sa kundisyon manlaban yung matanda.

In fact, he's funny.

"LET THE WORLD END!" pinagtinginan si Lucas nung sinigaw niya yun. Pati yung matanda na-speechless sa kanya at tinignan lang siya ng may malalaking mata. Malaki yung ngiti ni Lucas sa bibig. Matagal tagal na rin siyang hindi ngumiti ng ganun.

Yung ngiting bata. 

Madami siyang kinaharap sa problema pero ngayong ayos na si Pat, wala nang dahilan para hindi siya sumaya. Palakaibigan siya at troublemaker pero masaya siya lagi kahit mali mali siya. Pero may talent si Lucas kahit siya yung tipong laging natutumba kapag nagtatakbuhan sila noon nung bata sila. Meron siyang talent sa paghanap ng mabuting kaibigan.

"There you have it, you finally settled down. If the world ends any moment-- I mean NEAAAR.. At least you have eaten."

Magsasalita sana yung matanda pero walang salitang lumabas sa bibig niya. Lalong napangiti si Lucas, "So... Lunch goes first, okay?"

_____________________________________

Mas malakas pa siya kumain kay Lucas.

Pero napangiti lang si Lucas habang kumakain..

Umiiyak yung matanda habang kumakain at pakiramdam nanaman ni Lucas...

He will have a good day.

"You have a family, old man?"

"Of course I do! I have a wife, a son, a cow!"

"You have a cow?? That's awesome!"

"Yeah, but he acts like a dog!"

Di na gusto ni Lucas mag-imagine.

"Where are they?"

Tinapos na nung matanda yung kinakain niya bago sumagot.