Jack [SHORT STORY]

Chapter 5

Chapter 5

They say not knowing things are better than learning something you must not. Curiosity kills the cat. But not knowing his reasons have much more pain than dying. What it is, Vin? Why didn't you tell me?

Sinabi niya sa akin na, I brought colors to his gray world. He makes me feel so special that not having him is one thing that my heart can't take. Hindi nga rin na pumapasok sa isip ko na... wala na siya.

Nandito ako sa loob ng taxi na pinara ko sa harap ng university para makapunta sa bahay nila Vin. I can see the dark sky in here. It seems like the world is with me today. Na parang nakikisabay sa lungkot na mayroon ako ngayon.

Hindi ko alam kung bakit wala nang tumutulong luha sa mata ko. Naubos na ba kanina sa school? After no'ng tawag, Ms. Micasso rushed to me at pinauwi na ako agad. She didn't ask what happened but I know base sa ikinilos ko kanina. They knew that something really bad happened.

Hindi kami ganon katagal magkakilala pero may something na nagko-connect sa aming dalawa. Yes, the feelings that I have for him is not that deep. Pero those times na nakasama ko siya, his smiles, his dimples, his laughs. They're genuine. And I know I was too.

Wala siyang sinabi sa akin na problema niya, he didn't open up something he's struggling with. At alam ko na doon ako nagkulang. Bakit hindi ko nalaman na may mali pala. Bakit hindi ko nakita?

Pagkababa ko ng taxi ay nakita ko na nakabukas na ang gate ng bahay nila at may mga tao nang nag-aayos ng mga upuan. Nanginginig ang tuhod ko habang humahakbang papasok kung kaya't dahan-dahan nalang ako naglakad.

'No! This isn't real!'

Some people eyed me pero wala sakanila ang isip ko ngayon. I'm thinking na hindi totoo ang sinabi sa akin ng mama ni Vin. At makikita ko siya rito tapos aasarin niya ako. Iniisip ko na, buhay pa siya.

Nang makapasok ako sa loob mismo ng bahay ay nakita ko agad ang isang babae na mukhang nasa late 40s na humahagulgol.

'Must be his mom' sabi ko sa isip ko.

Binulungan naman siya ng dalagitang nasa tabi niya para umalalay. Sinabi niya siguro na nandito ako dahilan para umangat ang tingin ng mama ni Vin sa akin.

Halos patakbo na siyang lumapit sa akin yumakap. Lumakas ang paghagulgol niya na nakakuha ng atensyon ng mga tao sa loob at labas ng bahay. I hugged her back at hindi ko napigilang hindi umiyak.

"A-Ang saya n-niya pa kag-gabi nung kwinento niya y-yung tungkol sa n-nililigawan niya. Bakit ganito?!" Alam kong nafu-frustrate si tita dahil hindi niya man lang alam ang dahilan. At ganon din ang nararamdaman ko. Why Vin? Bakit?

Halos ilang minuto rin ang tinagal ng yakapan namin ni tita bago siya nahimasmasan ng kaunti. Kumalas siya sa pagkakayakap naming dalawa at pinunasan niya ang mga luha niya. Bakas sa mukha niya ang labis na pag-iyak dahil mugtong-mugto na ang mga mata niya.