Zehir

Farklı Duygular

Kulağımı gıdıklayan hoş müzik ile adımlarımı birbirine uydurmaya çalışıyordum okula doğru ilerlerken.Birden müziğin kesilmesiyle birinin beni aradığını anladım ve adımlarımı durdurarak telefonu cebimden çıkardım.Arayan Elif idi.Şaşkınlığımın yüzümden okunduğuna emindim.Yavaşça telefonu açıp kulağıma götürdüm ve konuşmasını bekledim.Fakat telefondan hıçkırık sesi geliyordu.

"Elif,iyi misin?"

"Dilem.."

Çaresizce adımı söylemesi kötü bir şeylerin olduğunu ortaya seriyordu.Nereye gideceğimi bilemeyerek öylece kaldırımda bekliyordum.

"Elif söyle ne oldu,neredesin?"

"Dilem hastaneye gelir misin lütfen."

"Tamam geliyorum."

Telefonu kapatmamla durağa doğru koşmaya başladım.Muhtemelen buraya en yakın olan hastanedeydi.Ne olduğunu bilmemek ayrı bir huzursuzluk verirken otobüsün gelmemesi ayrı can sıkıntısıydı.Sertçe ayağımı yere vururken birden bir araba önümde durdu.Bu Tuna idi.Benim tarafımdaki pencereyi indirdi.

"Selam,atla hadi."

Hemen arabasına bindim ve ona durmasını işaret ederek kurumuş boğazımla konuşmaya çalıştım.

"Tuna lütfen beni hastaneye götürür müsün Elif orada beni aradı ben..."

"Tamam sakin ol gidiyoruz."

Hızla arabayı çalıştırarak hastaneye doğru sürdü.Hastaneye yaklaştıkça kalbim bir farklı atıyordu.Sakinleşmek için derin derin nefesler alıp verdim.Pencerem açılırken Tuna'ya baktım.Güven vermek istermiş gibi kafamı okşadı ve yola döndü.Sonunda gelmiştik.Araba durduğu an inerek hastaneye koştum ama nereye gideceğimi dahi bilmiyordum.Telefonumu cebimden çıkararak Elif'i aradım.

"İkinci kattaki yoğun bakıma gel."

Asansörü dahi beklemeden merdivenleri koşarak çıkmaya başladım.Nefes nefese ikinci kata geldiğimde Elif ve annesini yoğun bakımın önünde perişan bir halde buldum.Elif beni görünce oturduğu yerden kalkarak bana doğru geldi.Bende adımlarımı hızlandırdım ve sonunda birbirimize sarıldık.Her zaman yaptığım gibi saçlarını okşadım.Onu ne kadar özlediğimi şimdi daha iyi fark etmiştim.Biraz daha sarılmanın ardından güçlükle benden ayrıldı.

"Elif ne oldu anlatacak mısın? Sen iyi misin?"

Yavaşça kafasını sallayarak beni oradan biraz uzaklaştırdı ve duvara yaslanarak beni karşısına aldı.O sırada Tuna'nın sessizce bir kenarda bizi izlediğini gördüm.İlgimi Elife vererek konuşmasını bekledim.

"Babam...kalp krizi geçirdi.Durumu ağırmış ameliyata aldılar,sonra doktor gelip durumu ağır dedi.Ben..ben ne yapacağım Dilem?"

"Şştt ona bir şey olmayacak sakin ol lütfen.Annende çok kötü gözüküyor ona destek olman lazım senin ama bu halde değil."

Gözlerini sildi ve kafasını sallayarak tekrar bana sarıldı.Benden geri çekildi ve annesine baktı.O görmesin diye dolu gözlerimi başka yerlerde gezdirdim.

"Bir şey olmaz değil mi?"

"Olmayacak inşallah düşünme böyle şeyler hadi annenin yanına git sen geliyorum bende."

O koridorun diğer ucuna doğru giderken ben Tuna'nın yanına giderek kantine ineceğimi söyledim ve beraber aşağı doğru inmeye başladık

"Tuna kusura bakma teşekkür bile edemedim,şey teşekkürler.Gidebilirsin sen beni beklemene gerek yok Elifle kalacağım bugün."