Klavye Delikanlısı | Texting

03.04

Yine beeen.
Kısa bir bölüm oldu sanırım.
Ama olsun oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.
Keyifli okumalar 🖤

"Buradayım" dedim sorusuna yanıt olarak. Sesimdeki endişeyi fark etmiş olacak ki "Bir sorun mu var?" diye sordu. Regl olmaktan ve ya regl olduğumu başka birisinin bilmesinden utanıyordum. Doğal bir durumdu, utanılacak durum değil.

Fakat karşımdaki kişinin Ulaş olması ve şu an onun evinde olmam işleri zora sokuyordu.

"Ulaş." dedim sakince. "Ben sanırım şey oldum." Yavaşça konuşmama rağmen beni sabırla dinliyordu. "Ne oldun güzelim?" Yanaklarımı şişirirken Ulaş keyifli tonda ekledi. "Ha, anladım sanırım. Şimdi ne yapmalıyım?"

"Bana şey lazım. Ped lazım bana. Ve bir parça kıyafet. " Mırıldandı "Pekala, ben kıyafet hazırlayıp kapının önüne koyarım oradan alırsın ve kirlilerini de kirli sepete atabilirsin. Birazdan markete giderim." Usulca kafamı salladım. "Tamam" Biraz durdu sonra konuşmaya başladı. "O halde gidiyorum." Tekrardan kafamı salladım sanki görecekmişcesine. "Teşekkür ederim Ulaş."

Ulaş beş on dakika önce lavabonun kapısı tıklanıp kıyafetleri koyduğunu ve markete gideceğini belirtmişti. Şimdi ise ikinci defa tıklatıyordu. Marketten gelmişti ve ben hala lavabodaydım. Gerçekten de neden hala lavaboda olduğumu bilmiyordum. Aptallık işte.  "Bir sürü ped markası vardı. Hangisini alacağımı bilemedim ben de en iyisini ve oradaki kadının tercihi üzerine büyüğünden aldım. Ve bir iki parça iç çamaşırı aldım." Dudaklarımı birbirine bastırırken lavabonun kapısını açarak hafifçe araladım. Kolumu aradan çıkartarak Ulaşın elindekileri aldım. "Teşekkür ederim Ulaş.Bunlar işimi fazlaca görür." Sesi benden uzaklaşırken bağırdı. "Çok teşekkür ediyorsun Gece"

Kapıyı tekrar kapatıp işimi hallettikten sonra ellerimi yıkadım. Lavabodan çıkarken yavaş adımlarla Ulaşın yanına gittim. Ellerimi önümde birleştirip parmaklarımla oynarken kafamı ellerime çevirdim. "İyi misin?" Kafamı hafifçe salladım. Bakışlarım yerde olmasına rağmen oturduğu koltuktan kalktığını gördüm yanına yaklaştı. Gülümsediğini hissederken konuştu "Utanıyor musun?" Dudaklarımı birbirine bastırdım. "Sanırım, biraz." Elini belime yerleştirirken beni yönlendirerek koltuğun yanına götürdü. "Benden utanmana gerek yok Gece."

Gülümsedim. Ardından hazırladığı koltuğa baktım. Yatak haline getirmişti. Bir yastık ve bir battaniye koymuştu üzerine. Sehpanın üzerinde bir kovanın içinde su vardı ve kenarda da katlı bez kullanıyordu. "Bugün sana ben bakacağım." Gülümsedim. Fazlasıyla içten gülümsedim. Uzun zamandır kimseden böyle ilgi görmediğimi hissettim. Annemin bile. İçtenlikle sunduğum gülümseme burukça sönerken Ulaşın yaptığı yatağa uzandım.

-bölüm sonu