Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 15

Η πρώτη επαφή ήταν απαλή, προσεκτική, σαν να έκανε δοκιμή. Το ηλεκτρικό ρεύμα που δεν ήταν εντελώς αισθητό έρρεε στο δέρμα της, αλλά δίχως να γίνει επώδυνο. Η Κατρίνα προσπάθησε να απομακρυνθεί, αλλά εκείνος ένωσε πάλι τα χείλη του με τα δικά της και την έσφιξε τόσο επάνω στο κορμί του που δεν μπόρεσε να κουνηθεί ξανά. Το απαλό άγγιγμα με το οποίο άρχισε αντικαταστάθηκε αμέσως με μία ξαφνική ορμή και τα χείλη του άρχισαν να κινούνται με αποφασιστικότητα επάνω στα δικά της. Κάθε κίνηση ήταν ακριβής και καθοδηγούμενη, σε σημείο που το κορίτσι δεν μπορούσε να βρει κανένα ίχνος απροσεξίας για να απομακρυνθεί. Ο Αραέλ ήξερε ακριβώς τι έκανε.

Εκείνη τη στιγμή, μία ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί της, όταν εισχώρησε μέσα στο στόμα της για να βρει την γλώσσα της. Μία γεύση που ποτέ δεν είχε δοκιμάσει την κατέκλυσε, και δεν ήξερε με τι να την συγκρίσει. Όμως, για κακή της τύχη, δεν ήταν καθόλου δυσάρεστη. Το αντίθετο, ήταν γλυκιά, με ένα ενδιαφέρον συνδυασμό από μέντα.

Έπρεπε να απομακρυνθεί, έπρεπε να βάλει μία απόσταση μεταξύ τους. Δεν μπορούσε να τον αφήσει να συνεχίσει. Για αυτό και, σε μία προσπάθεια της να τον κάνει να απομακρυνθεί εκείνος πρώτος, δάγκωσε το κάτω χείλος του με δύναμη, χωρίς να φοβάται αν θα πονούσε. Ωστόσο, αντί να του δημιουργήσει οποιοδήποτε πόνο, ένα σιγανό μουγκρητό-όχι ακριβώς από θυμό-ξέφυγε από τον λαιμό του. Ο χαμηλός και βραχνός ήχος έφτασε στα αυτιά της και, σαν αυτό να ήταν ένα είδος διακόπτη, της προκάλεσε κάτι περίεργο στο στήθος αλλά και ταυτοχρόνως στο στομάχι. Το μυαλό και το κορμί της αποσυνδέθηκαν.

Και το μυαλό της θόλωσε.

Ένα κύμα θερμότητας και ηλεκτρικού ρεύματος επιτέθηκε κάθε σημείο του σώματος της. Ήταν τόσο κοντά του, που δεν υπήρχε κανένα μέρος της που να μην τον ένιωθε. Το μυαλό της άρχισε να γίνεται μία καταστροφική και χωρισμένη μάζα, οι σκέψεις της χωρίστηκαν μεταξύ του να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να απομακρυνθεί...ή να παραδοθεί σε αυτόν. Δεν κατάλαβε πότε ακριβώς άρχισε να τον φιλάει κι εκείνη. Έφτασε σε σημείο να απολαμβάνει το ύπουλο άγγιγμα των χειλιών του.

Σταμάτα, Κατρίνα.

Η φωνή της λογικής μέσα στο κεφάλι της ακούστηκε μακρινή και αδύναμη. Ήξερε πως έπρεπε να σταματήσει, πως έπρεπε να πολεμήσει εναντίον του. Όμως, για κάποιο λόγο, δεν μπορούσε να σταματήσει.

Εκείνος ελευθέρωσε τα χέρια της περιμένοντας ότι θα απομακρυνόταν, αλλά η Κατρίνα δεν το έκανε. Της ήρθε μια ξαφνική επιθυμία να αγγίξει τα μαλλιά του για να τσεκάρει αν ήταν απαλά όπως φαίνονταν, όμως αντί για αυτό έσφιξε το κράτημα της στο παχύ υλικό του σακακιού του. Ο Αραέλ άφησε ελεύθερα τα μαλλιά της, τοποθέτησε κι τα δύο χέρια στο κάτω μέρος της πλάτης και την τράβηξε ακόμη περισσότερο προς το κορμί του. Μία περίεργη και άγνωστη αίσθηση την κατέκλυσε.

Όσο παράξενο και αν ήταν, αυτή την στιγμή δεν μπορούσε να βρει κανένα ίχνος μέσα της από εκείνο τον φόβο που ένιωθε κάθε φορά που βρισκόταν κοντά του. Όσο αρρωστημένο και διεστραμμένο ήταν, εκείνη την στιγμή ένιωθε...ασφαλής με την παρουσία του.

Σταμάτα, που να πάρει. Επέμεινε η λογική της. Δεν του αρέσεις. Εκείνος μονάχα θέλει να ανακτήσει την περηφάνεια του, και του το κάνεις πολύ εύκολο.

Ήταν αλήθεια. Ο Αραέλ μονάχα το έκανε αυτό γιατί δεν άντεχε στην ιδέα η παρουσία του να μην της προκαλούσε απολύτως τίποτα. Δεν μπορούσε να τον αφήσει να νικήσει, όχι αν ήταν μόνο για να προσπαθήσει να λυτρώσει το τεράστιο εγώ του.

Τον έσπρωξε, αλλά αντί να μετακινηθεί εκείνος, ήταν η Κατρίνα που οπισθοχώρησε. Για μια στιγμή η έκφρασή του γέμισε με απορία, και η κοπέλα πρόσεξε πως το στήθος ανεβοκατέβαινε με την λαχανιασμένη του αναπνοή. Αν και το κορίτσι βρισκόταν στην ίδια κατάσταση.

Κάτι στο πρόσωπό της τον έκανε να χαμογελάσει.

<<Φιλάς καλύτερα από ότι νόμιζα, Κατρίνα Σμίθ. >> Μουρμούρισε. Σήκωσε το χέρι του στο πρόσωπο του και, αργά, πέρασε τον αντίχειρα από το κάτω χείλος του.

Η εσωτερική της οργή, συνδυασμένη με την ντροπή και τον θυμό όταν κατάλαβε ότι εκείνος συνέχιζε να την κοροϊδεύει, στροβιλίστηκαν και ένιωσε το στήθος της που άρχισε να χτυπάει με ταχύτερους ρυθμούς.

<<Μην τολμήσεις να με αγγίξεις ξανά. >> Είπε μέσα από τα δόντια της.

Γούρλωσε τα μάτια του και μετά την κοίταξε επίμονα. To σαγόνι του σφίχτηκε.

Χωρίς να του δώσει χρόνο για να πει ή να κάνει κάτι άλλο, έκανε μία στροφή εκατό ογδόντα μοιρών και εξαφανίστηκε από το οπτικό του πεδίο με μεγάλα βήματα.

Αυτό που έκανε ήταν ακραίο. Δεν μπορούσε να του επιτρέψει να κάνει ό,τι ήθελε μαζί της.

Απροσδόκητα, μία φωνή μέσα στο κεφάλι της ακούστηκε: Ότι η αλήθεια ήταν πως ο δαίμονας ψευδόταν σχετικά με την υποτιθέμενη ιδιαιτερότητα. Πως όλο αυτό ήταν περίεργο σχέδιο για να αποκτήσει κάτι άλλο.

Αν δεν της έλεγε όλα αυτά ο Αραέλ, για το μυαλό και την ψυχή της, εκείνη θα πίστευε ότι ήταν μία απλή κοπέλα. Δεν ένιωθε διαφορετική ούτε ξεχωριστή και, αν ήταν, μέχρι τώρα δεν είχαν εμφανιστεί σημάδια. Επομένως, όσο κι αν εκείνον τον ενοχλούσε, όλο αυτό της ήταν εντελώς αδιάφορο.

Η Κατρίνα του είπε ότι θα τον βοηθούσε στην υπόθεση του, αλλά με αυτό που έκανε κατέστρεψε την συμφωνία. Μπορούσε να αντέξει το τι πλάσμα ήταν, τον ανυπόφορο χαρακτήρα του και το ότι την ακολουθούσε συνεχώς, αλλά όχι αυτό. Δεν μπορούσε να το κάνει. Δεν θα το έκανε.

Έπρεπε να τελειώσει με αυτό πριν να της έφερνε κι άλλα προβλήματα. Έπρεπε να κάνει τον δαίμονα να απομακρυνθεί από εκείνη με κάθε κόστος.