Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 13

Προτελευταίο κεφάλαιο.

Για αιώνιες στιγμές, δεν μπορούσα να πω τίποτα, δεν μπορούσα να κουνηθώ.

Για λίγα δευτερόλεπτα, ένιωσα ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω σωστά.

Άνοιξα το στόμα μου, αλλά το έκλεισα αμέσως, καθώς δεν μπορούσα να βρω καμία απάντηση στο μυαλό μου σε αυτό που μόλις είχα πει. Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα που μου φάνηκε ατελείωτο, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να δω πώς εκείνος, συνοφρυωμένος και με μία έκφραση που όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να προσδιορίσω, απομάκρυνε το βλέμμα του.

«Τι είναι αυτά που λες;» ρώτησα ψιθυριστά.

Ο Αραέλ σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του και πήρε μια βαθιά ανάσα. Είχε διασχίσει το δωμάτιο για να τοποθετηθεί στα πόδια του κρεβατιού, και από εκεί κοιτούσε με σχεδόν καθόλου προσοχή οποιοδήποτε σημείο στο πάτωμα, αποφεύγοντας εντελώς να στρέψει τα μάτια του στο πρόσωπό μου.

«Έκανα τον Ασμόδαιο να σε απαλλάξει από τη συμφωνία», είπε με βραχνό ψίθυρο, με τον τόνο του αργό και ήρεμο, αλλά ανυποχώρητο. «Δεν είσαι υποχρεωμένη να κάνεις κανένα από τα ανόητα πράγματα που σε διέταξε να κάνεις. Δεν πρέπει πλέον να εκπληρώσεις τις ηλίθιες απαιτήσεις του. Όλα τελείωσαν για σένα. Από τώρα και στο εξής, μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου, όπως ήταν πριν...» Οι γωνίες των χειλιών του στράβωσαν ελαφρά. «Λοιπόν, όσον αφορά τη δουλειά σου, δεν μπορείς να επιστρέψεις. Λυπάμαι που πήραμε αυτή την απόφαση χωρίς τη συγκατάθεσή σου, αλλά έπρεπε να γίνει έτσι. Η Άρια και ο Κάλεμπ ανέλαβαν να χειραγωγήσουν τις μνήμες όλου του προσωπικού του νηπιαγωγείου και να αφαιρέσουν κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να σε εμπλέξει στη δολοφονία του συναδέρφου σου. Είσαι πια εντελώς ελεύθερη από τα πάντα».

Η δουλειά μου... Δεν μπορούσα πλέον να επιστρέψω στο νηπιαγωγείο.

Το χέρι μου πήγε στο στήθος μου σε μια αντανακλαστική αντίδραση στην έκπληξη και στη περίεργη ηρεμία που με κυρίευσε. Για να πω την αλήθεια, παρόλο που είχα δει το θάνατο του Παύλου με τα ίδια μου τα μάτια, δεν είχα συνδέσει το γεγονός αυτό με τις ανθρώπινες υποθέσεις. Είχα ακόμα τόσο πολύ πόνο, τόσο σωματικό όσο και συναισθηματικό, ανησυχούσα τόσο πολύ γι' αυτούς και για τον εαυτό μου, που δεν σκεφτόμουν καν το γεγονός ότι εδώ, στη Γη, κάποιος άλλος είχε πεθάνει εξαιτίας μου. Κάποιος που είχε οικογένεια, σύντροφο, ανθρώπους που τον περίμεναν όταν επέστρεφε στο σπίτι.