Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 4

«Δεν είσαι κουρασμένη;» ρώτησε ο δαίμονας, σουφρώνοντας τα φρύδια «Μόλις έχεις τελειώσει την δουλειά, και σε έβλεπα που πηγαινοερχόσουν όλη την μέρα».

«Αρχίζω να πιστεύω πως είσαι φίλος του Αραέλ, αντί ο υφιστάμενος του».

Ο Κάλεμπ γέλασε. Έπρεπε να εκμυστηρευτεί, τουλάχιστον από μέσα της, πως αυτός ο ήχος ήτανε υπέροχος.

«Από εκεί που ερχόμαστε, δεν υπάρχει τίποτα σαν την φιλία, Κατρίνα» απάντησε χωρίς να πάψει να χαμογελάει.

«Και γιατί δεν μου τα λες όλα με τη μία;» ρώτησε καχύποπτα «Φαίνεται ότι ξέρεις πολλά για εκείνον».

Έγειρε το κεφάλι προς το μέρος της.

«Κι εσύ φαίνεται να ενδιαφέρεσαι πολύ να μάθεις για αυτόν» επισήμανε, «αν και του είπες πως δεν ήθελε να τον δεις ξανά στην ζωή σου».

Η κοπέλα πίεσε τα χείλη. Θέλησε να δαγκώσει την γλώσσα της μέχρι να ένιωθε την μεταλλική γεύση αίματος. Ανασήκωσε τους ώμους, επιθυμώντας να άνοιγε η γη να την καταπιεί.

Αυτό δεν ήταν αλήθεια. Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να μάθει για εκείνον, μονάχα ήθελε να σταματήσει να τον βλέπει σαν ένα πλάσμα τόσο...μυστηριώδες.

Περπάτησαν σιωπηλοί για λίγη ώρα. Του είπε ότι επιθυμούσε να περπατήσει, και εκείνος δεν αρνήθηκε να την συνοδέψει, αν κι κάτι τέτοιο τον αιφνιδίασε.

Γιατί μαζί του δεν νιώθω τρόμο; Είναι σα να βρίσκομαι με ένα φυσιολογικό άτομο και όχι με ένα δαίμονα. Η παρουσία του δεν με έκανε να νιώθω νευρική, ούτε να τραυλίζω. Και το πιο σημαντικό, δεν με εκφόβιζε το γεγονός πως ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να με αποτελειώσει.

«Χαίρομαι που δεν είσαι σαν τον Φόραξ» είπε σιγανά.

«Αν ήμουν σαν τον Φόραξ, ο Αραέλ δεν θα με έστελνε ποτέ να σε προστατεύσω» Χαμογέλασε με φιλικό τρόπο, μέχρι που τα φρύδια του έσμιξαν. Ξαφνικά, έγινε σοβαρός «Όμως πιστεύω πως εδώ κάνεις λάθος: εγώ ναι είμαι σαν τον Φόραξ. Είμαι επίσης ένας δαίμονας, Κατρίνα. Νομίζω ότι σου συνέβη το ίδιο με τον Αραέλ».

Η απάντηση του θα έπρεπε να την τρομοκρατήσει, όμως είχε την αντίθετη επίδραση.

«Λοιπόν» είπε, δαγκώνοντας το κάτω της χείλος, «νομίζω ότι ξέρεις πως δεν φαίνεσαι να είσαι ένας δαίμονας. Τουλάχιστον, όχι εμφανισιακά».

«Μπορεί πολλοί από εμάς να μην φαινόμαστε δαίμονες, αλλά ξέρω ότι είσαι μία έξυπνη κοπέλα, ποτέ μην ξεχάσεις αυτό που είμαστε...» Κοίταξε μπροστά, σουφρώνοντας τα φρύδια. Το χαμόγελο του ξαφνικά σβήστηκε «Ούτε καν μαζί του».