ölenlerle yaşamaya çalıştık |

döneceksin diye söz ver

çantamda ki dağılan kitapları topluyor,
bir yandan da uçuşan saçlarımı önümden çekmeye çalışıyordum.

en sonunda ikisini de başardığım da burukça gülümsedim.
işte gülümsemek bu kadar kolaydı.
başarabilene.

şehrin en işlek meydanlarından ilerliyor,
bir yandan da düşünüyordum.
nasıl olduğunu anlamadan kendimi deniz kıyısında buldum.

boş bir bank buldum ve denizi seyredaldım.
burası onu yansıtıyordu.
her yer bana onu hatırlatıyordu.

derken kulağıma tanıdık bir müzik çalınınca
kafamı hemen sesin geldiği yöne çevirdim.
bu onun gittiği gün bana bıraktığı şarkıydı.
gitmeden önce bana söylediği şarkı..

"güneşin ufka değdiği yer,
oraya git ama yine gel
döneceksin diye söz ver
böylesi hepsinden güzel,
git özlet kendini yine gel
döneceksin diye söz ver.
dinle uzaktan,
çalan şarkı hicazdan
yaktık seninle biz
bir yangını yeni baştan
dinle uzaktan
külleri arasından
madem her şey biter,
yine başlar, yeni baştan
bana ne olur ellerini ver
gideceksin ama yine gel
döneceksin diye söz ver. "

biri gözlerime dokunana kadar anlamamıştım ağladığımı.
gözlerimi araladığım da onu gördüm.
gülümseyerek bana bakıyordu yine.

ama biliyordum ki bu beynimin bana bir oyunuydu.
o dönmemek üzere gitmişti.
ve beynim bana o gittiğinden beri ihanet ediyordu.

olsun, bir akıl oyunu da olsa,
onu tekrar görmek bana iyi geliyordu.
her çaresiz anımda yanımda oluyordu.

"söz vermiştin döneceğine.. 2 yıl oldu neden hâlâ yoksun yanımda?"

bankta yanı başıma oturdu.
konuşmuyordu.
hiç konuşmamıştı.
ve asla konuşmayacaktı.

ölülerle yaşanmazdı ki.
sadece bir akıl oyunuydu bu.

sadece bir oyun.