Tam unutmaya başladım sanmıştım.Aslında unutmayı isteyip istemediğimi bile bilmiyordum.Unutuyorum sandım,her şey bitti sandım,artık üzülmeyeceğim sandım.Yanıldım.Haksız çıktım.Haklı olmayı belki ilk kez bu kadar çok istiyordum.Ama üzüntü,karanlık ve yalnızlık benim peşimi bırakmadı.Tam hızlanmaya başladım derken yine yetiştiler bana.Mutlu olmayı beceremediğim gibi kaçmayı da beceremedim.
Tüm günler yeniden can sıkıcı,hüzünlü ve seyrek göz yaşı yağışlı olmaya başladı.Zor tutuyorum göz yaşlarımı.Bazen tutamıyor,ellerimi yüzüme kapatıp ağlıyorum.Ağladığını gizlemeye çalışmak insana fena koyuyor,üstüne birde bunu kimsenin umursamaması eklenince çekilmez oluyor.Tüm bunlar öyle berbat hissettiriyor ki ağlarken ayaklar altına aldığın gururunu unutuyorsun bile.
Tam gülecekken onu görüyorum.Atmak üzere olduğum kahkaha yerini içimdeki sessiz ve karanlık boşluğa bırakıyor.Acı feryatların ve kalbimin çığlıklarının sessizliği içinde kayboluyor ve suskunluğa bürünüyorum.Bir kaç kişi dışında ne halimi soran var ne de niye üzgünsün diyen...
