distances in the heart ➳ changkyun+yerim✓

0.4

Merhaba Daniel!

İnsanlar çok acımasız, neden başkalarını kırıp dökmekten zevk alıp bunu sürekli olarak tekrarlıyorlar asla anlamıyorum ve anlamayacağım. Çok, çok kötü hissediyorum.

Ben kötü biri değilim, yemin ederim değilim. Ama öyleymişim gibi bakıyorlar, öyleymişim gibi davranıyorlar.

Aldığım her nefes şimdi acı veriyor bana. Hiç kimse inanmıyor ve ben hayalet olarak yaşadığım bu dünyadan hayalet gibi gideceğim sanırım. Arkamdan ağlayan, beni hatırlayan olmadan.

Ah! Çok acı veriyor bana.

Çok sevdiğim bir edebiyat hocamız var, kendisini gerçekten çok severim. Bize onuncu sınıftayken 'neden yaşıyorsunuz?' Bunu kendinize sorun, bana cevap vermeyin sadece oturun ve bunu düşünün demişti. Düşünmüştüm, cidden çok düşünmüştüm ama aklıma sadece kıytırıktan cevaplar gelmişti. Sonra on birinci sınıftayken -yani bu gecen sene oluyor- bize "bir insanın hayatına dokunmak sizi dünyanın en mutlu insanı yapabilir demişti" o an fark ettim, benim yaşama sebebim bir insanın yaşamına dokunabilmek, hatırlanabilmek. Ama galiba bunu başaramdan öleceğim.

Beni en çok korkutan ve üzende bu.

Hoşçakal.!

Sevgilerle, hayalet.