It's 5:00 in the morning when I woke up.
Kahit tinatamad pinilit ko pa din bumangon. I plan on watching sunrise in the sea.
I wear a simple white shirt, not too short shorts and a rubber shoes. I also wear my favorite peach jacket. Medyo malamig pa ngayon.
All set. Let's go Keish.
I grab my bicycle from the garage.
Katamad maglakad, mas madali ito gamitin.
But before anything else I put my headphones and play Kung Wala Ka by Hale. Favorite song nya to.
After ng ilang minutong pagpepedal ay nasa tabi na ako ng dagat. Yung road kasi mismong katabi nya ang dagat.
Kasabay ng pagbilis ng pagpapatakbo ko sa bike ay ang pagpapalit ng kantang pinapakinggan ko.
"My eyes are no good, blind without her
The way she moves, I never doubt her
When she talks, she somehow creeps into my dreams
She's a doll, a catch, a winner
I'm in love and no beginner
Could ever grasp or understand just what she means"
When I feel that I am in the right speed I immediately loose my hold and spread my arms through the air. Marahan ko ding ipinikit ang mga mata at sumigaw ng "GOOD MORNING SUNSHINE!"
I dont know kung may deperensya ba ako sa pandinig so sadyang may kasabay talaga ako sumigaw. So I deciced to open my eyes.
I was surprised when I saw a guy with the same position like me. A guy in a bicycle, with headphones in his ears and wide spread arms. Ang kaibahan lang namin ay siya nakapikit pa din na parang walang narinig.
Mas lalo akong nagulat ng dumaplis ang mga daliri namin sa isat isa.
Habang ako nagulat, sya ay parang wala lang. Ano ba naman yan? Bingi na? Manhid pa?
Habol tingin parin ako sa kanya ng makalagpas ito sa akin.
"Damn it" malakas kong mura dahil muntik na akong matumba.
Dali dali akong humawak sa hawakan at nagpreno.
I felt releived. Shit muntik na yun.
"Ayan tangina Keishlane. Habol tingin pa!"
Kung akala ko makakahinga na ako ng maluwag nagkakamali pala ako. Fuck.
"Ganda nyo panoorin kanina. Para akong nanonood ng palabas"
Napapikit ako ng mariin. Shit limot kong magkikita nga pala kami ngayon dito.
Agad akong bumaba sa bisekleta at sinubukang lumapit sa kanya.
"Primo look. Hindi ko yun ginu---"
Nabitin ang sasabihin ko ng pinaandar nya ang bisekleta nya.
Tangina. Pahirapan na naman pagsuyo nito. Or no? Kasi di ako marunong manuyo.
Agad akong sumakay at pinaandar ang bisekleta ko. Ang bilis ng patakbo nya bwesit.
Pinilit ko ding binilisan para maabutan sya. Race ba ito?
"Primo please itigil mo yan"
"Primoooo"
Ok para akong hangin. Nasa unahan ko pa din sya. Hindi ko kayang umabot.
Shit nanlalabo na ang paningin ko. I decided to stop. Mas maigi itigil to kesa maaksidente pa ako dahil sa lecheng luha na to.
Ang hirap kapag ang babaw ng luha mo. Ang hirap kapag konting galit lang niya sakin naiiyak na ako. Tangina.
Umupo muna ako sa isa sa mga bench na nakakalat dito.
Pagtingin ko sa direksyon na tinahak nya wala na. Nakalayo na ang gago.
Wala akong magawa kundi ang yumuko at hayaang umagos ang mga luha sa pisngi ko.
Tangina mo Keishlane. Napakaiyakin mo. Naabutan mo na sana sya kung matibay ka.
Mas lalo akong naiyak ng maramdaman ang sakit sa binti ko. Sabi na mapapasobra ako.
Masama ba ako dahil di ko pinilit habulin sya?
Masama ba ako kung hindi ko talaga sya kaya abutin?
Napangiti na lang ako ng malungkot. Anong dinadrama ko dito e kasalanan ko?
Tumayo na ako at iniikot ang bisekleta sa direksyon papuntang bahay. Maglalakad na lang ako at aakayin to. Hindi pwedeng mag-bike habang naiyak.
Agad kong pinahid ang luha ko ng may marinig na pagpreno.
"Talagang uuwian mo na lang ako Keishlane"
Hindi ko sya tiningnan. Nanatili akong nakayuko. Lalo akong naiiyak. Shit.
Narinig ko ang pagbaba nya. Nagsimula ako maglakad. Fuck ayaw kong makita nya itong walang kwenta kong luha.
Agad nyang nahawakan ang kamay ko.
"Keishlane ikaw pa ang galit ngayon?!"
Hindi ko na napigilan ang pagharap kasabay nito ang malakas na tunog galing sa bisekleta ko na hinayaan kong bumagsak.
"Primo hindi ako galit!"
"Tangina Keish bakit ka umiiyak?" Dali dali nya akong hinila.
"H-hey I'm sorry" sambit nya na mas lalong nagpaiyak sakin.
Napapikit ako ng mariin.
"P-primo hindi ka ba nagsasawa sakin?"
"Ganito na lang lagi oh. Tuwing makikita mo kong lumuluha kahit ako yung may kasalanan, kahit ako yung dapat humihingi ng sorry, kahit ako yung dapat manuyo. It always end up na ikaw yung magsosorry. Primo hindi ba ako nakakasawa?"
"Kita mo hindi ako marunong manuyo. Ang kaya ko lang gawin ay yakapin ka pag may kasalanan ako pero kanina di ko magawa dahil lumayo ka. Hindi kita maabot kanina" tuloy-tuloy na sabi ko.
"Tapos ka na?" tanong nito sabay hawak sa magkabila kong pisngi. Hindi ko tuloy mapigilan tingnan ang kayumanggi nyang mata.
"Kaya ayaw kong naiiwan ka e. Kung ano ano pumapasok sa isip mo" He kissed my forehead.
"Kaya ayaw kong mawala ka sa paningin ko kasi konting bagay lang ng makasakit sayo iiyak ka" He kissed my eyes.
"Sorry kung ginawa ko yun. I'm really sorry. Sorry kung panandalian kong nakalimutan na madali nga palang masaktan si Keish. Sorry kung nasaktan ni Primo si Keish. Hindi sinasadya ni Primo. Nagselos lang talaga" He kissed my cheeks.
He looked into my eyes.
"Ito ang tatandaan mo Keish. Mahal kita ng sobra kaya konting bagay nagseselos ako. Hindi ibig sabihin nung pag alis ni Primo kanina ay sawa na sya sayo. Hinding hindi magsasawa si Primo." He kissed my hands.
"Hindi magsasawa si Primo na mahalin si Keish."
"Magsisilbing lakas at panangga ni Keish si Primo sa lahat ng bagay"
He kissed my lips.
"I love you my baby" pinagdikit nya ang noo namin.
"Hindi na galit si Primo kasi nakahalik na kay Keish" He laugh.
Shit. I'm so lucky to have him.
I hug him tight. I will never loose hold of this man. My man.
