TEK UMUT

başlangıç

"Hocam," cılız sesim heyecanlı şekilde hoca'ya yani İhsan beye seslenmişti.
"Efendim, Mucize kızım?"
"Hocam, sınav için neleri çalışabileceğimizi söylemediniz."
Yavaşça kulağıma eğilip şöyle dedi;
"Bilerek söylemedim." ben anlamamış gibi yüzüne bakıyordum o da sırıtıyordu. Ne dediğimi dinlemeden sınıfta kalan birkaç öğrenciye iyi günler dileyip gitti.
"Mucize!" yöneltilen bağırış ile arkamı döndüm. Bana bakan kızgın bir yüz vardı.
"Noldu?"
"Ne ne oldu kızım!? Söz vermedin mi sen bana kitapları taşımama yardım edecektin." İrem en yakın arkadaşımdı ve dedikleri olmazsa hemen çıldıracak gibi olan bir kızdı ama seviyordum onu.
"Tamam gel beraber taşıyalım." yanına yetişip hemen taşıdığı 3 kiloluk kitapları aldım.
"Of, çok ağırmış."
Beraber yürümeye devam ettik.
"Sana birşey söylemek istiyorum,"
"Tabii." İrem açık sözlü bir kızdı ama bugün gerçekten tedirgin görünüyordu.
"Ama ilk önce şu lanet kitapları kütüphaneye bırakalım sonra da bir pastaneye gideriz pasta, kek, çay oh, miis."
"Peki o zaman hızlanalım."
Beraber kütüphaneye gidip kitapları iade ettik. İrem yüzü buruşuk şekilde bana baktı ve beklememi ister gibi durdu.
"Bir sorun mu var, İrem?"
"Hayır yok devam edelim." siyah gözleri mutsuz gözüküyordu. Makyajını da nedense bugün pek bir özensiz yapmıştı.
Pastaneye gitmiştik. Sıcak bir havası olan bu pastane benim çok hoşuma gitmişti.
"Burası çok güzel."
İrem başını sallayıp bana hak verdiğini söyledi.
Küçük şık bir masaya oturduktan sonra ona ne artık anlatmasını söyledim.
"Ya şey aslında..."
"Evet? Aslında ee,"
"Ya kızım dur iki dakika anlatıyorum işte."
"Öff, ee?"
"Biz...Berkay ile barıştık!"
"Ne?"
"İşte öyle..."
"Ama...şey ben ne desem bilemedim." korkar gibi bakışlar atıyordu bana.
"Birşey demene gerek yok ki, ne desen haklısın."

26 OCAK 2017
Okuldan çıkıyordum. Ayaklarımı sürte sürte giderken düşünmeye başladım. O anda İhsan Hocanın bile bana seslendiğini duymamışım.
"MUCİZEE!,"
Arkamı dönüp bana doğru koşan 68 yaşlarındaki adama baktım. Yanıma geldiğinde soluk soluğaydı.
"Kızım niye duymadın beni?"
"Özür dilerim hocam, dalmışım."
"Neyse neyse, kızım ben sana birşey söylemek için gelmiştim."
"Tabii. Ne diyeceksiniz hocam?
" kızım üniversite sonuçları çıktı haberin yok mu?"
Gözlerim fal taşı gibi açıldı ve hemen hareketlenmeye başladım.
"Hocam! Ne diyorsunuz siz benim hemen gitmem gerekiyor!"
"Dur dur ben aldım senin sonucunu."
Kısacası şaşırmıştım İhsan hocanın beni düşünmesine.
"A, peki."
"Bakmak ister misin?"
Herşeyden çok istiyordum. Yeniden bir nefes alıp şöyle dedim;
"Evet, çok isterim."
"Al o zaman."
Yüzündeki memnuniyet beni de mutlu etmişti.
Kağıdı bana verdiği an hemen elinden çekip aldım. Ufak bir kahkaha fırlattı. Kağıdı yırtıp açtım. Öyle heyecanlıydım ki...
10-20 saniye sonra hepsini okuyup yüzüne çevirdim başımı.
"Hocam,"
"Evet?"
"Hocam,"
"Eveet, kızım hadi cevap ver."
"HOCAAM, İLK ONA GİRMİŞİİM."
"Ne ?"
Öyle bir surat ifadesi vardı ki sanarsın azrail yanında dikilip ona gülüyordu.
"Kızım seniin için çok sevindim."
İhsan hoca benim en sevdiğim öğretmendi ve tek işini iyi yaptığına inandığım kişi.
İhsan hocanın yanından ayrılıp İrem'in yanına uçtum. O da mutluydu ben de.
"İLK SENİİN NOTUN?"
İkimizde aynı anda söylemiştik ve aynı anda da gülmüştük gülmemiz bitince de güldük diye güldük. Neyse Alibaba bulmacalarına döndü bu.
İlk o söyledi.
"Ben..yirmi altıncı olduum!"
"Aaaaa,"
"Peki ya sen?"
"Bende ilk ona girdim."
"Omaygıttt."
"Yaa, nasılmış."
"Çok iyiymiş."
Neyse olaylar böyle gelişti. Ben ve İrem iki en iyi Aşçılık üniversitesine kayıt olduk.

Mucize

İrem

İ

hsan Hoca