Yavaş adımlarla evden çıktım ve Semih'in çağırdığı,evimin yakınındaki parka ilerlemeye başladım.
Tanımadığım kişiye büyük itiraflar yaptığım geceden sonra ortalık durulmuştu.Bilinmeyen numaradan ve Semih'ten hiç,anonimden daha az mesaj almaya başlamıştım.
Bankta oturan Semih,beni görünce ayağa kalktı.
Gözleri kızarık,saçları dağınıktı.Kaşlarımı çattım.Kaç gündür bu kadar yorgun görünüyordu?
"Semih,ne oldu?Neyin var?" Gözlerini gözlerimle buluşturmadı.
İşler yolunda gitmeyecekti.
Arkasını döndü,birkaç adım attı,öylece durup onu izledim.
"Neden söylemedin?" Boş parkta sesi yankılanırken boş gözlerle ona baktım.En az onun kadar yorgundum.
"Neyi?" Sinirle bana doğru döndü ve aramızdaki mesafeyi kapattı.
"Göz göre göre seni üzmeme izin verdin.Seni yıpratmama,kırmama izin verdin.Nasıl bu kadar aptal olabildin Zeynep,aklım almıyor.Bu kadar önemli miydim senin için?"
Semih,neden okul değiştirdiğimi biliyordu.
Semih,onu sevmiş olduğumu biliyordu.
Semih,her şeyi biliyordu.
Onun kızarık,öfkesini belli eden gözleri üzerimdeyken bakışlarımı yere sabitledim.
Sustu,sustuk.
"Beni sevdiğin için kızmıyorum sana,anlıyorsun değil mi?Kendine eziyet ettiğin için kızıyorum sana.Bu kadar saf olduğun için kızıyorum sana.Fark edemediğim için kızıyorum kendime." Burnunu çekti.Kısa bir sessizlik oluştu.
Parkın çıkışına doğru ilerlediğini adım seslerinden anlarken tekrardan durduğunu da öyle anladım.
Başımı kaldırdım,göz göze geldik.Uzun süredir devam ettirdiğim sessizliği kısık bir sesle bozdum.
