FEVKALÂDE FELAKET OKYANUSUN DİBİ

başlarken...

Pruvanız neta, dümeniniz viya olsun.

Hiçbir şey yoktu ve her şey oradaydı.

Kimse beklemiyordu ama işte karşılarındaydı gün gibi...

Ufuk çizgisini dolduran kum taneleri, öfkeli bir aslan gibi gürültüyle kapladı etrafı.

Dalgalar kabardı, kocaman bir canavara dönüştü. Önce toprağı, sonra havayı ele geçirdi. Geriye hiçbir şey bırakmadı. Ve Dünya kendine yeni bir yol açtı. Değişti, bozuldu ve yıpranmışlıklarını onaramadan yeniden inşa edildi.

İnsanlar aciz, çaresiz ve yoksullardı. Söylenilenlerle inanmaktan başka çaresi yoktu kimsenin. Devasa bir ordu kuruldu. Tüm dünyaya baş eğdirdi. Minicik adalarda, toprağa hasret yaşamaya başladı herkes. Ve sorgulamayı unuttular. Kimse neden demedi. Diyenler de artık bu diyarda değillerdi.

Sağanak bir yağmur yağdı. Zaten hep yağardı.

Gök gürledi. Zaten hep gürlerdi.

Artık suyun insanlara yaptıkları alışılmıştı.

Neden sonra bir gün, dalgalar denizlere geri döndü. Eskiyi hatırlayan kimse kalmamıştı.

Yaşanılanlar derinlere gömüldü. Dalgalar gelip onları süpürdü ve sanki her şey olması gerektiği gibiydi.

Tüm kulaklara aynı ses fısıldıyordu, narince.

Geçmişi unut, geleceğe tutun.

Geçmişi unut, bugünü savun.

Önce yazmayı, sonra okumayı unutturdular.

Okuyanlar teker teker kayboldular. Kimileri çok ama çok uzak denizlere açıldı, kimileri binlerce metre toprağın altına karıştı. Geriye sadece semboller kaldı.

İşte bütün hikaye böyle başladı.

Okyanusun dalgası ve sembollerin gülen yüzüyle...