Fix you

2

"Wie wil er nou een kind zoals jij?!"

~
Er gaan dagen voorbij maar ik heb nog steeds geen contact met mijn 'nieuwe familie' gehad. Ik vind het niet erg, ik wil geen nieuwe familie.

Gisteren had ik een afspraak met Anna, mijn therapeut.
Ik snap niet dat ze me daar nog heen sturen, het helpt voor geen meter al zegt iedereen van wel.

Morgen moet ik weer naar groepstherapie en ik haat het ontzettend. Ik trek nooit mijn mond open daar.

Ik lig op mijn bed als er een verzorgster binnenkomt. Ze noemen het verzorgsters hier, al noem ik ze liever allemaal irritante vrouwen.

"Amelie, het eten is klaar. Kom je ook?"

Ik loop achter haar aan de grote zaal in. Ik heb bijna geen vriendinnen hier, ik vind alle meiden hier irritant. En daarnaast, ben ik de enige die hier zo lang al zit want vaak blijven meiden hier maar eventjes en gaan ze snel naar een ander gezin.

Als we de zaal binnenkomen, zie ik Charlotte al zitten. Charlotte en ik zijn een soort van team, Charlotte is ook de enige die ik niet irritant vind hier.

"Hee, wat eten we?" Vraag ik haar als ik aan de tafel schuif.

Charlotte haalt kort haar schouders op. Ik onderzoek haar gezicht en zie dat er iets mis is.

"Charlot, wat is er?"
Ze kijkt me verdrietig aan en haalt weer haar schouders op.

Er worden borden en bestek voor ons neergelegd door andere meiden die ik niet ken en een drie verzorgsters lopen rond met eten.

1 van de verzorgsters komt langs onze tafel. Zodra ze Charlotte ziet, glimlacht ze vrolijk.

"Wat fijn Charlotte! Ik ben super blij voor je dat je eindelijk een nieuwe familie krijgt!"

Ze legt wat groenten op onze borden en loopt dat weer door.

Ik kijk Charlotte met open mond aan en schuif mijn bord van me af.
"Je krijgt wat?!"

Charlotte zucht en schuift ook haar bord aan de kant.
"Ik ben bij een nieuw gezin geplaatst."

"Oh maar dat is mooi toch!" Begin ik. "Zijn ze rijk? Dan kun je er weer vandoor gaan met al hun dure spullen en kunnen we dat weer hier verkopen en-."

"Nee Am." Onderbreekt ze me. "Ik bedoel, dit gezin ziet er echt oké uit en ik ben eigenlijk wel blij dat ik hier eindelijk weg mag."
Ik kijk haar verbaasd aan en begin dan te lachen.

"Goeie grap Char, oké hoe gaan we het dit keer aanpakken?"

Ik vouw mijn armen over elkaar en buig naar voren, over de tafel heen.
De volgende verzorgster gooit wat op onze borden maar ik let niet op.

Zodra ze weg is, begint Charlotte weer met praten.
"Ik was serieus Amelie, ik wil m'n best doen voor dit gezin."

"Maar je kunt me hier toch niet alleen laten?" Ik verhef mijn stem iets om mijn punt duidelijk te maken maar Charlotte is niet onder de indruk.

"Sorry Am maar misschien moet jij ook iets beter je best gaan doen. Je wilt hier toch niet je hele leven blijven?" Charlotte pakt mijn hand maar ik sla haar hand weg.

"Nou dat wilde ik wel maar dan met jou! En nu laat jij me achter. Lekkere vriendin ben jij zeg."

De laatste verzorgster komt langs met eten en het is stil tussen ons. Ik heb helemaal geen honger meer en prik wat in mijn eten totdat het tijd is om naar onze kamers te gaan.

"Wanneer ga je weg?" Vraag ik Charlotte als we door de gang begeleidt worden.
"Ik weet niet." Antwoordt ze. "Over een paar dagen."

Ik knik en loop dan m'n eigen kamer in, de deur valt achter me dicht met een knal.