Belki de ben abartıyorumdur, ha ne dersin? Yaşadığım hayal kırıklıklarına rağmen sessizce oturmamam mı gerekiyordu? Biliyor musun, ağzımı bıçak açmadı. Bana güvenmeyenlere bir daha güvenmemeliydim. Doğru. Ya da, ruhumu paramparça edenlere sırtımı dönmeliydim. Belki, belki de intihar etmeliydim. Evet evet intihar etmeliydim. Ama... Yapamadım işte. Onlar canımı yakmaktan zevk aldılar, bense buna karşı koyamadım.
Çünkü...Yorulmuştum be. Fazlasıyla. Yorulmanın dibine vurmuştum belki de. Savaşmak zor değildi. Ama ben yine yorulmuştum. Kendime dermanım kalmamışken; onların yaptıkları, acıyan ruhumu okşamaya başlamıştı. İşte, onların bir parçası olmuştum bende. Gözlerimin açık kalmaya devam etmesi için, ruhumun acıya ihtiyacı vardı. Bedenim durmadan istiyordu; onlar dünden razıydılar zaten...
Acıya ihtiyacım var...Fazla acıya...Canımı daha çok yakacak bi acıya...
'Ruhum hep ölüydü. Peki ya bedenim, sıranın ona gelmesi için can atıyor.
04.21
ŞİMDİ OKUDUĞUN
en dipte'
RandomKafamdaki sesleri dışarı çıkarmaya çalışıyorum, belki göğüs kafesim rahatlar.sesimi duyun...
