Zawgi
"ေဂ်ာင္ကုဟိုေန႔က နန္းဂြၽန္ေဟ်ာင္းနဲ႔ ႔ျပႆနာတတ္တာ ငါ့ေၾကာင့္လားဟင္"
မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ လာၾကည့္ေနတဲ့ဂ်ီမင္း ဘယ္လိုပဲေ႐ွာင္ေ႐ွာင္ ထိပ္တိုက္တိုးေလသည္။ဂ်ီမင္းက္ိုသူမေတြ႔ျခင္ ဂ်ီမင္းကိုေတြ႔ရင္ အစ္ကိုဂြၽန္းကိုလည္းေတြ႔ျခင္ေနမိလိမ့္မည္။ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ အစ္ကိုဂြၽန္းကို သူမေတြ႔ျခင္ေပ။ မဟုတ္ပါကဂ်ီမင္းအားဂ႐ုစိုက္ေနမည့္ အစ္ကိုဂြၽန္းကိုေတြ႔ေနရလိမ့္မည္။
"မဟုတ္ပါဘူးဒီတိုင္းပါပဲဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
"ဒါနဲ႔ေလသိလားေဂ်ာင္ကု ငါနဲ႔အစ္ကိုဂြၽန္းနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္သြားၿပီသိလား ဟီး ဟိုတစ္ေန႔ကဖြင့္ေျပာလိုက္လို႔ အစ္ကိုဂြၽန္းကို အေျဖျပန္ေပးလိုက္ထာ အစ္ကိုဂြၽန္းကငါ့ကိုေလသူ႔ကို ကိုကိုလို႔ေခၚတဲ့...အဟိ..."
ကိုင္ထားတဲ့ေရဘူးက ဗုတ္ခနဲျပဳတ္ၾကသြားသလို ႏွလံုးသားေလးကလဲ အနက္ဆံုးေနရာသို႔ဝုန္းခနဲ ျပဳတ္ၾကသြားေလသည္။ ခ်စ္သည္ဆိုေသာလူသား ျမတ္ႏိုးသည္ဆိုေသာလူသားက တစ္ျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္သြားၿပီတဲ့လား။ ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့သူကလည္း ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတဲ့။ မြန္းက်ပ္ေလွာင္ပိတ္မႈတို့က ရင္ထဲကြဲထြက္မတတ္ စို႔နစ္မႈနဲ႔ဝမ္းနည္းမွုက
မ်က္ရည္ကိုၾကေစသည္။ ခက္ပါေရာလား...။
"ကုကုုဘာျဖစ္လို႔လဲေရဘူးေတြလဲျပဳတ္က်ကုန္ၿပီ"
"ေက်းဇူးငါသြားေတာ့မယ္ယြန္းဂိကေစာင့္ေနၿပီသြားၿပီ"
"ေအးေအး"
ဂ်ီမင္းေ႐ွ႕ကေနေျပးထြက္လာမိသည္။သူလိႈက္လိႈက္လဲလဲငိုမိသည္။ လာေနၾကေခါင္မိုးထပ္ေရာက္ေတာ့ ေျခကုန္လက္ပန္းၾကစြာ လူကႏူန္းခ်ိေနေလသည္။
ရင္ထဲကအပူမီးကေတာ့ တစ္ဟုန္းဟုန္းေလာင္ဆဲ ဘယ္သူ႔ကိုအျပစ္တင္ရမလဲ။ ခုခ်ိန္မွာအမွတ္မ႐ွိတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုပဲအျပစ္တင္ရမလား။ ျပန္မခ်စ္တဲ့အစ္ကိုဂြၽန္းကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား။
လာၿပီးေျပာတဲ့ဂ်ီမင္းကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား။
ေနာက္ဆံုးမွ မလိုအပ္မွန္းသိလာေလေလ အေမွာင္ထုထဲေရာက္႐ွိေလေလ ထြက္ေျပးခ်င္ေလေလ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္အစ္ကိုဂြၽန္းဟာ သူ႔ကိုေတာ့ မျပစ္ပယ္ဘူးဆိုတဲ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ဟာ က်ိဳးပဲ့ၿပီ။ခုခ်ိန္မွာေတာ့လစ္ဟာေနေလရဲ႕။
